Ο ενεργειακός πλούτος της χώρας δεν είναι επικοινωνιακό success story ελληνικού τύπου
Η παρέμβαση του βουλευτή Αχαΐας Βασίλη Χατζηλάμπρου στην ημερίδα για τους υδρογονάνθρακες που διοργάνωσε η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, παρουσία του υπουργού ΠΕΚΑ Γ. Μανιάτη
Το ερώτημα «γιατί με τέτοια σύμβαση» υπογράμμισε, μεταξύ άλλων, ο βουλευτής Αχαΐας του ΣΥΡΙΖΑ και επικεφαλής της Αντίστασης Πολιτών Δυτικής Ελλάδας Βασίλης Χατζηλάμπρου στην τοποθέτησή του κατά τη σημερινή ημερίδα που διοργάνωσε η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, παρουσία του υπουργού ΠΕΚΑ Γ. Μανιάτη, με θέμα την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ άσκησε κριτική στον επικοινωνιακό τρόπο με τον οποίο κυβέρνηση και υπουργείο αντιμετωπίζουν τον ενεργειακό πλούτο της χώρας, τον οποίο μάλιστα εκχωρούν σε ξένες εταιρείες με μοντέλο που δεν ισχύει σε κανένα αναπτυγμένο κράτος, καθώς δεν έχει διασφαλιστεί στο ελάχιστο η δημόσια συμμετοχή αλλά και ο κρατικός έλεγχος του εθνικού πλούτου.
Ακολουθεί ολόκληρη η τοποθέτηση του Β. Χατζηλάμπρου:
«Θα ήθελα, μιλώντας εδώ, και στα τοπικά στελέχη της κοινωνίας μας, να τους πω ότι θα έπρεπε να μη συμμετέχουμε σε οτιδήποτε αφορά μια επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος, αλλά με πολλή σκέψη και με πολλή σοβαρότητα να δούμε τι σημαίνει μια αλλαγή αυτής της “νέας οικονομίας”.
Δηλαδή, μέχρι τώρα εσείς εγκρίνατε στα περιφερειακά συμβούλια ειδικά χωροταξικά για τον τουρισμό, για την ενίσχυσή του, ειδικά χωροταξικά για την ανάπτυξη των υδατοκαλλιεργειών, που θα ήσασταν εσείς που θα ‘πρεπε να ζητάτε ιδιαίτερα στοιχεία προστασίας. Όταν σε μια σεισμογενή περιοχή εμφανίζεται με έναν ταχύ τρόπο –το ταχύς τρόπος δεν έχει να κάνει με το 15-20 χρόνια αποχή–, από το ότι μέσα σε τρία χρόνια αποκτάμε νόμο, αποκτάμε συμβάσεις, βγάζουμε όλα τα οικόπεδα με τη μία.
Γιατί; Γιατί όχι τα τρία πρώτα να τα μελετήσουμε πώς θα πάνε και να δούμε τα υπόλοιπα οικόπεδα; Γιατί το μεγάλο επιχείρημα είναι ότι δεν υπάρχει τέτοια γνώση στην Ελλάδα. Γιατί με τέτοια σύμβαση; Γιατί τέτοια η σύμβαση; Δεν την ψηφίσαμε στη Βουλή. Γιατί δεν την ψηφίσαμε; Γιατί όταν βάζουμε να υπολογίσουμε αυτόν το συντελεστή R –το πηλίκο, δηλαδή, εσόδων εξόδων– που ‘ναι όλο στα χέρια των εταιρειών και τους κάνεις κύριους του έργου, αυτός ο συντελεστής R, μαζί με τα royalties και μαζί με το φόρο φτάνει 35% κατ’ εκτίμηση. Η μεγαλύτερη που μπορεί να κάνει ο κύριος υπουργός είναι αυτή. Τι σημαίνει αυτό στην παγκόσμια κατάταξη των εταιρειών και των κοιτασμάτων εκμετάλλευσης κ.λπ.; Στις 70 χώρες περίπου που έχουν τέτοια συγκριτικά στοιχεία, μας κατατάσσει στην προτελευταία θέση. Και είμαστε στην εκτίμηση ακόμα, δεν έχουμε φτάσει στο αποτέλεσμα, γιατί αυτό έχει μια διακύμανση. Μας κατατάσσει στην προτελευταία θέση πίσω από την Ιρλανδία. Ε, είναι πολύ επικοινωνιακή η κουβέντα περί Νορβηγίας, όπου βάλανε οι ίδιοι κεφάλαια, βάλανε οι ίδιοι τεχνογνωσία, βάλανε οι ίδιοι μεγάλους φόρους, έχουν ένα πολύ μεγάλο αποτέλεσμα και συνηθίζουμε να λέμε “Νορβηγία”. Σήμερα δεν ακούστηκε αυτό. Νομίζω ότι είναι ένας από τους περιορισμούς που αρχίζει να βάζει και το επιτελείο όταν συζητάει για αυτά τα πράγματα.
Και προσέξτε. Το δίνουμε όλο και δεν έχουμε ούτε εθνικό φορέα να το ελέγχει, ούτε ειδικές περιβαλλοντικές ομάδες με μια σχετική εξειδίκευση να ελέγχουν. Και είναι και τα πέντε ερωτήματα του ΤΕΕ, τα οποία δεν απαντήθηκαν. Τι παρατηρητήριο περιφερειακό; Τι δυνατότητες υπάρχουν πάνω σ’ αυτά;
Πρέπει να πάμε λίγο πιο συγκεκριμένα. Δεν είναι μια “νέα οικονομία” στο κενό. Οι εκτιμήσεις για το 2020-2030 όσον αφορά τον τουρισμό, την υδατοκαλλιέργεια κ.λπ., προβολικά –από τα στοιχεία του ΣΕΤΕ και των υπολοίπων– σημαίνουν περίπου 50 δισ. και εμείς μιλάμε για μια “νέα οικονομία” των 35 δισ.. Εάν μείνει στο κενό, γιατί δεν είναι μόνο η περίπτωση του ατυχήματος –μιλάμε για μια θάλασσα σχετικά κλειστή– θα πρέπει να έχουμε και εμείς ιδιαίτερα αυστηρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς πολύ σοβαρούς. Πρέπει να οικοδομηθούν και όχι να αποφασιστούν; Θα ξεκινάγαμε όμως απ’ αυτό, γιατί έχεις ήδη μια οικονομία που κινείται. Θεωρώ, λοιπόν, ότι υπάρχει ταχύτητα να δοθούν τα οικόπεδα, ενώ δεν πρέπει. Έχει μια λογική fast-track όλο αυτό. Δε με χαροποιεί, δηλαδή, η δουλειά των τριών χρόνων που τα δώσαμε όλα.
Δύο σχόλια ακόμα. Γίνεται μεγάλος “παίχτης ενεργειακός” η Ελλάδα; Προσέξτε. Ένας αγωγός περνάει Ελλάδα (TAP) και σ’ αυτόν τον αγωγό ακόμα δεν έχουμε συμμετοχή, όχι οικονομική, αυτό θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία. Και αν κοιτάξει κανείς όλες τις εταιρείες, έχουν άμεση κρατική συμμετοχή. Γιατί; Για να υπάρχει έλεγχος, για να υπάρχει συμμετοχή, να ξέρεις τι γίνεται. Τέσσερις μήνες έκανε το ελληνικό Δημόσιο να μας δώσει στοιχεία, τι εισπράττεται στα διόδια. Ούτε σ’ αυτά δεν έχουμε γνώση, όχι στις γεωτρήσεις. Λέω λοιπόν, από τα διάφορα που ακούστηκαν εδώ, ότι έχουμε έναν ιδιαίτερο… ελληνικό τρόπο να φτιάχνουμε και συμβάσεις και ο τρόπος αυτός φέρνει τη σφραγίδα πάρα πολλών από αυτά που χαρακτηρίζουν τα ελληνικά success story καμιά φορά. Μόνο που τα πράγματα είναι δύσκολα γιατί είναι συμβάσεις οι οποίες σημαίνουν 8 συν 3 συν 3 συν 25… Σημαίνει δεσμεύσεις για πολλά χρόνια.
Λέω, λοιπόν, να πάμε πιο σοβαρά, πιο συγκρατημένα. Ο κόσμος, εννοώ, να μη χαζέψει με τα δισεκατομμύρια και κυρίως να φτιάξουμε μηχανισμούς ελέγχου τέτοιους που να μην έχουν την… ελληνική σφραγίδα διαφόρων μηχανισμών. Μηχανισμούς τέτοιους όμως που μπορούν να εξασφαλίζουν και να λένε στον κόσμο ότι “κοιτάω” για το περιβάλλον και έχω τρόπο να δω για αυτό.
Βεβαίως, θεωρώ ότι είναι στο ελαχιστότατο ο φόρος 20 με 25%, εκ των οποίων το 5% στην τοπική κοινωνία. Δείτε τι γίνεται στις άλλες χώρες, γιατί υποτίθεται ότι παίρνουμε εμπειρία από εκεί. Νομίζω ότι τα νούμερα είναι πολύ πολύ διαφορετικά. Και δεν γίνεσαι “κόμβος ενεργειακός” όταν περνάς από τη Βουλή στη βάση μιας πλειοψηφίας, για παράδειγμα τον ΤΑP, και οι εγγυήσεις που έχεις γι’ αυτόν δεν υπάρχουν. Γίνονται πιο επίφοβα, αγαπητοί φίλοι, τα πράγματα όταν ρωτάμε: «ποιες ήταν οι δικές μας προτάσεις για τον ΤΑP;» και δεν υπάρχουν τέτοιες. Όπως μας παίξανε, χορέψαμε. Ποιες ήταν οι δικές μας προτάσεις και στο τέλος έφτασε ο ΤΑP να είναι ένας κλειστός αγωγός, χωρίς να έχουν εξασφαλιστεί φορολογικά, χωρίς να έχει εξασφαλιστεί πόσες θέσεις εργασίας, αν θα δουλέψουν οι εκεί εταιρίες. Στοιχειώδη πράγματα που θα ζήταγε ο καθένας, όταν θα του έφερναν μπροστά στη μύτη του μια σύμβαση. Και θα ‘λεγε “τι είναι αυτό;”.
Μ’ αυτές τις σκέψεις λέω: πιο συγκρατημένα, κόντρα στο επικοινωνιακό του πράγματος. Δηλαδή, στην ερώτηση “ποια είναι τα αποτελέσματα της Πρίνος;” ως όφελος για το ελληνικό Δημόσιο, ποια είναι τα αποτελέσματα; Δούλεψε 30-40 χρόνια. Μέσα από τον έλεγχο που έχει γίνει τον κρατικό, ποια είναι τα αποτελέσματα; Τι έδωσε στο ελληνικό κράτος σαν φόρο, τι έδωσε σαν απασχόληση, τι έδωσε σαν αποτέλεσμα παραγωγικό. Δεν ξέρω αν υπάρχει απολογισμός, δηλαδή, σ’ αυτά.
Σας ευχαριστώ».