 |
| Προσθήκη λεζάντας |
H προφυλάκιση ενός ανθρώπου είναι συχνά μια δυσάρεστη είδηση. Πόσο μάλλον ενός ζευγαριού. Η προφυλάκιση όμως ενός υπουργού με κατηγορίες που σχετίζονται με παράνομο πλουτισμό και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος μπορεί να εκπέμπει και ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Ότι όσοι κυβέρνησαν και όσοι κυβερνούν δεν είναι υπεράνω των νόμων.
Το Ποτάμι, από τον Μάρτιο του 2017, είχε μιλήσει για λογαριασμούς «συμφερόντων Παπαντωνίου» σε ελβετικές τράπεζες. Ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε αποκαλύψει σχετικά στοιχεία στη Βουλή και στη συνέχεια είχε κληθεί και είχε καταθέσει στην εισαγγελία διαφθοράς. Όλα τα άλλα κόμματα σιώπησαν, εμείς όμως - έστω και μόνοι - επιμείναμε, ζητώντας να συνεχιστεί η έρευνα και να μην μπει η υπόθεση στο αρχείο.
Ο κ.Παπαντωνίου είναι ο δεύτερος υπουργός του ίδιου κυβερνητικού σχηματισμού που οδηγείται στη φυλακή. Ο κ.Τσοχατζόπουλος ήταν υπουργός Αμύνης από το 1996 μέχρι το 2001 και ο κ.Παπαντωνίου από το 2001 μέχρι το 2004. Όταν λοιπόν, δύο υπουργοί Αμύνης συλλαμβάνονται για πλουτισμό από μίζες – ο ένας είναι ήδη τελεσίδικα καταδικασμένος – τότε δεν μιλάμε για σύμπτωση, αλλά για γενικευμένη διαφθορά. Και κάποιοι οφείλουν να αναλάβουν την πολιτική ευθύνη για αυτά που σήμερα οι δικαστικές αρχές βεβαιώνουν.
Η Ελλάδα βοούσε εκείνη την εποχή για σκάνδαλα, δωροδοκείες, μίζες αλλά δεν υπήρξε κανένα αντίμετρο από τη μεριά της τότε κυβέρνησης για να αποτραπούν αυτά τα φαινόμενα. Είναι το τρύπιο σύστημα των προμηθειών; Είναι οι νόμοι που διευκολύνουν την ασυλία των υπουργών; Είναι η ανοχή ενός συστήματος απέναντι στα δικά του παιδιά; Είναι ένα έγκλημα με πολλούς συνενόχους; Ότι και να' ναι οι πολίτες θέλουν απαντήσεις. Τις ποινικές θα τις δώσει η Δικαιοσύνη, η οποία αποδεικνύεται ότι έχει θαρραλέους λειτουργούς. Τις πολιτικές όμως πρέπει επιτέλους να τις δώσουν όσοι τους διόρισαν, όσοι τους ανέχτηκαν και σιώπησαν και όσοι τους κράτησαν μέχρι τέλους στα υπουργεία τους.