Τί συμβαίνει στο Ιλίσιο Κολυμβητήριο;
Έξι μήνες απραξίας. Έξι μήνες
υπηρεσίες, να ξοδεύουν χρήμα και χρόνο για να καλύψουν την απόσταση που ο Δήμος
του Ιλίσιου Κολυμβητηρίου έχει γίνει ανέκδοτο, και μάλιστα κακής ποιότητας.
Αν η ανικανότητα είχε πρόσωπο, θα φορούσε
μπλουζάκι "Δήμος Ζωγράφου". Αλλά εδώ δεν μιλάμε απλά για λάθη ή κακό
προγραμματισμό. Μιλάμε για μια υποψία που αιωρείται σαν τη μυρωδιά χλωρίου σε
άδειο, πράσινο νερό: Μήπως τελικά δεν πρόκειται για αμέλεια; Μήπως κάποιοι
έχουν περισσότερα να κερδίσουν από το να μην λειτουργεί το Ιλίσιο Κολυμβητήριο;
Τα ερωτήματα που ζητούν απάντηση – όχι
"ευχαριστούμε για την κατανόηση"
Αν η Δήμαρχος κ. Καφατσάκη δεν έχει
προσωπικά εμπλακεί στα όσα συμβαίνουν γύρω από το Ιλίσιο Κολυμβητήριο, τότε
κάποιοι από το ίδιο της το περιβάλλον υπονομεύουν το έργο της — και τη φθείρουν
πολιτικά και ηθικά. Γιατί η εικόνα που υπάρχει σήμερα δεν προσβάλλει μόνο τους
δημότες. Προσβάλλει πρώτα και κύρια εκείνη. Η εγκατάλειψη, οι
"συμπτώσεις", τα ερωτήματα χωρίς απάντηση, η δυσαρέσκεια που
διογκώνεται, δεν πλήττουν μονάχα τον αθλητισμό – πλήττουν την ίδια την
Καφατσάκη. Και αν δεν το έχει καταλάβει, ίσως ήρθε η ώρα να δει ξεκάθαρα πως
ορισμένοι από τους δικούς της ανθρώπους δεν λειτουργούν υπέρ της, αλλά εις
βάρος της. Εκθέτουν την ίδια.
Ακυρώνουν το έργο της. Την σπρώχνουν –μέρα
με τη μέρα– στην πολιτική απαξίωση.
Και το κάνουν ή από σκοπιμότητα, ή από
απερίγραπτη ελαφρότητα.
Σε κάθε περίπτωση, δεν την τιμούν. Ας
αφήσουμε τη Δήμαρχο στις δικές της σκέψεις.
Γιατί πληρώνουμε τουρνουά, φιλικά,
μετακινήσεις, προπονήσεις αλλού όταν έχουμε εγκαταστάσεις εδώ, οι οποίες
καταρρέουν μεθοδικά και… εγκαίρως; Πώς γίνεται δύο αθλητικά σωματεία να
καλύπτουν από την τσέπη τους τις επισκευές (όπως αποδεικνύεται από ρεπορτάζ),
την ώρα που ο Δήμος σφυρίζει αδιάφορα, λες και δεν είναι δική του εγκατάσταση;
Γιατί εξακολουθεί να ζητείται η πληρωμή
συνδρομών όταν δεν υπάρχει καμία ανταποδοτική υπηρεσία; Ποιος ελέγχει τα έσοδα
από αυτή τη δραστηριότητα;
Ο καθρέφτης της κατάντιας
Μια εγκατάσταση που ήταν πυρήνας άθλησης και
ζωής για εκατοντάδες οικογένειες έχει μετατραπεί σε τοξική λακκούβα νερού. Οι
προπονητές βρίσκονται σε επαγγελματική απόγνωση. Οι αθλητές σε φυσική παρακμή.
Οι γονείς σε οικονομική αιμορραγία. Και ο Δήμος, είτε από ηθελημένη αδιαφορία,
είτε από πολιτική ύπνωση, προσφέρει μη-απαντήσεις μέσα από δελτία
Τύπου-χαϊδέματα.
Και τι λέει η Υγειονομική Υπηρεσία;
Χρειάζεται… νέα άδεια! Α, μάλιστα. Μόνο που το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν έχετε
την άδεια. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχετε το φιλότιμο.
Δεν είναι απλά αποτυχία. Είναι σχέδιο ή
σκάνδαλο.
Αν όλο αυτό είναι ανικανότητα, τότε μιλάμε
για πρωτοφανή τεμπελιά επιπέδου "δεν ξέρω που είναι το on/off στο
μηχανοστάσιο".
Αν όμως δεν είναι ανικανότητα, τότε πρέπει
να εξεταστεί η πιθανότητα οικονομικού κινήτρου πίσω από την κατάρρευση του
Ιλίσιου. Τα έξοδα λειτουργίας μηδενικά. Οι σύλλογοι αναγκασμένοι να πληρώνουν
άλλες πισίνες. Τα έσοδα από τις συνδρομές συνεχίζουν να συλλέγονται. Οι
προπονητές απολύονται για "χαμηλές αποδόσεις", λες και μπορούν να
προπονούν στα σύννεφα.
Όπως είπε και ο Αϊνστάιν, δύο πράγματα είναι
άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία – αν και για το πρώτο δεν ήταν τόσο
σίγουρος.
Για το δεύτερο, εμείς έχουμε δείγματα.
Κάποιος πρέπει να απολογηθεί.
Όχι με δελτία τύπου. Όχι με “κατανόηση και
συνεργασία”. Αλλά με ονόματα, ευθύνες και σχέδιο αποκατάστασης τώρα, όχι
"όταν ολοκληρωθούν οι διαδικασίες".
Γιατί το να λες ότι οι τεχνικές βλάβες
αποκαταστάθηκαν και παραμένεις κλειστός λόγω γραφειοκρατίας, ενώ τα παιδιά
πληρώνουν αγώνες και πηγαινοέρχονται σε άλλες περιοχές, είναι ό,τι πιο γελοίο
έχει παραχθεί σε τοπική αυτοδιοίκηση από την εποχή του Κολοκοτρώνη μέχρι σήμερα.
Αν δεν μπορούν, να φύγουν. Αν δεν θέλουν, να
ελεγχθούν. Αν τα τρώνε, να λογοδοτήσουν.
Μέχρι τότε, το Ιλίσιο παραμένει όχι απλά
κλειστό, αλλά σύμβολο ντροπής για έναν Δήμο που έχει ξεχάσει ότι υπηρετεί
δημότες και όχι διαπλοκές.
Δημότης Ζωγράφου
Δημότης Ζωγράφου