Χαιρετισμός της Επικεφαλής Ανθρωπιστικών Θεμάτων Αγνοουμένων και Εγκλωβισμένων κας Άννας Αριστοτέλους στην τελετή για το στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου Δέντρου για τους Αγνοούμενούς μας
Είναι με χαρά που βρίσκομαι ανάμεσά σας σε μια εκδήλωση που έχει διττό στόχο. Από τη μια, παραπέμπει στο κλίμα των Χριστουγέννων και, από την άλλη, στέλνει το μήνυμα πως από κοινού, πολιτεία και πολίτες, στεκόμαστε δίπλα στις οικογένειες των αγνοουμένων μας, που για περισσότερα από 49 χρόνια τώρα βιώνουν αυτές τις μέρες με μια ή και περισσότερες άδειες καρέκλες στο γιορτινό τραπέζι, χωρίς τους αγαπημένους τους ανθρώπους που βρίσκονται στη μακρά λίστα των αγνοουμένων μας.
Είναι πάρα πολλοί αυτοί οι συμπολίτες μας που για σχεδόν μισό αιώνα δεν μπορούν να νιώσουν την οικογενειακή θαλπωρή, αφού η τουρκική εισβολή, παραβιάζοντας τα ανθρώπινά τους δικαιώματα, διαμέλησε οικογένειες και τους υποχρέωσε παράνομα να βρίσκονται μακριά από τα σπίτια που γεννήθηκαν, εκτός της γης που μεγάλωσαν, χωρίς την παρουσία του πατέρα, του αδερφού, της αδελφής, της μητέρας, της γιαγιάς, του παππού.
Το δέντρο που στολίζουμε σήμερα κοσμούν τα πιο πολύτιμα σύμβολα. Το κοσμούν οι ήρωες, τα θύματα της τουρκικής θηριωδίας του 1974. Το κοσμούν τα πιο αθώα θύματα της εισβολής, τα παιδιά. Tο κοσμούν οι στρατιώτες που θυσιάστηκαν υπερασπιζόμενοι την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας. Tο κοσμούν γονείς που θυσιάστηκαν για να υπερασπιστούν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν, τις οικογένειές τους. Tο κοσμούν ηλικιωμένοι που αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τις πόλεις και τα χωριά τους.
Από την άλλη, το δέντρο αποτελεί το σύμβολο της ελπίδας. Της ελπίδας για την εξακρίβωση της τύχης και του τελευταίου αγνοουμένου μας, την ελπίδα για επανένωση της πατρίδας μας, την ελπίδα για επιστροφή. Κάθε δέντρο ζει και τρέφεται από τις ρίζες του. Ρίζες που ακόμα κι αν καταστραφούν – όπως ο κατοχικός στρατός κατέστρεψε τα όνειρα και τις ζωές του λαού μας το μαύρο καλοκαίρι του 1974 – παραμένουν ανθεκτικές και με λίγο νερό μπορούν να δώσουν και πάλι ζωή στο δέντρο. Το δέντρο είναι η Κύπρος μας και οι φωτογραφίες των αγνοουμένων μας είναι οι πληγές της. Εμείς είμαστε το νερό που με πίστη, αποφασιστικότητα και διεκδικητικότητα συνεχίζουμε τον αγώνα, για να δώσουμε στην πατρίδα μας και πάλι ζωή με την επανένωσή της.
Γι’ αυτό εργαζόμαστε, γι’ αυτό αγωνιζόμαστε, σε αυτό πιστεύουμε. Εργαζόμαστε εντατικά, για να εξασφαλίσουμε πληροφορίες για τους αγνοουμένους μας, αγωνιζόμαστε, για να καμφθεί η τουρκική αδιαλλαξία και να δώσει η Τουρκία τα στοιχεία για την τύχη τους και θα συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι να το καταφέρουμε που έστω και τώρα, 49 χρόνια μετά, θα απαλύνουν τις πληγές των συγγενών των αγνοουμένων μας και θα γαληνέψουν την ψυχή τους.
Από τη δική μας πλευρά, θα ήθελα συνοπτικά να σας αναφέρω ότι, ενεργώντας στη βάση του Προγράμματος Διακυβέρνησης του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Νίκου Χριστοδουλίδη, κάνουμε ό,τι είναι δυνατό, για να αυξήσουμε τη ροή πληροφοριών που αφορούν την τύχη των αγνοουμένων μας. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η προσπάθεια μας να προχωρήσουμε σε μια σειρά από τομές, και ήδη αυτή η προσπάθεια άρχισε να αποδίδει καρπούς.
Ειδικότερα, η αλλαγή προσέγγισης, που πλέον είναι πιο ανθρώπινη και πιο φιλική, είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθεί η ροή πληροφορίων, ενώ πλέον γίνεται καταγραφή κάθε πληροφορίας η οποία τυγχάνει διερεύνησης. Επιπρόσθετα, καταργήθηκαν οι ανακριτικές διαδικασίες λήψης κατάθεσης και η όλη προσέγγιση είναι πολύ πιο φιλική και προσιτή για οποιονδήποτε κατέχει μια πληροφορία για τους αγνοουμένους μας.
Αυτές οι σημαντικές αλλαγές οδήγησαν σε ένα ιδιαίτερα θετικό αποτέλεσμα και ήδη σε ένα μήνα είχαμε πάνω από 6 ταυτοποιήσεις.
Αναμφίβολα το έργο μας – θα πρέπει να τονίσω ότι – γίνεται ιδιαίτερα δύσκολο με την αδιαλλαξία και την άκαμπτη στάση που τηρεί η Τουρκία στο θέμα των αγνοουμένων μας. Από την πλευρά μας, νιώθουμε βαρύ το χρέος να εντατικοποιήσουμε τις προσπάθειές μας για να κάμψουμε τις τουρκικές αντιστάσεις, έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε την απαραίτητη συνεργασία και να αποκτήσουμε πρόσβαση στα στοιχεία που θα βάλουν επιτέλους ένα τέλος στο δράμα τόσων οικογενειών, των συγγενών των αγνοουμένων μας, που καλούνται να ζουν μέσα στη βασανιστική αβεβαιότητα για σχεδόν μισό αιώνα.
Επιτρέψετέ μου να κλείσω τον χαιρετισμό μου με την εξής αναφορά: είθισται στο τέλος κάθε έτους ο κάθε άνθρωπος ή οργανισμός να κάνει τον απολογισμό του. Αν και θετικός, αυτό δεν μας καθησυχάζει, μέχρις ότου καταφέρουμε αυτό το δέντρο να είναι γυμνό από φωτογραφίες αγνοοούμενων αγαπημένων προσώπων.
Εύχομαι σε όλους καλά Χριστούγεννα και καλές γιορτές.