Μόνη ελπίδα για αυξήσεις και
κάλυψη των απωλειών είναι οι εργατικοί αγώνες ενάντια σε κυβέρνηση-ΕΕ-εργοδοσία
Σε μια προεκλογική εμφάνιση ο πρωθυπουργός Α.
Τσίπρας ανακοίνωσε την απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για αύξηση του κατώτατου
μισθού στα 650 μικτά. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καθηλώνει τον
κόσμο της εργασίας στο βάλτο της αντεργατικής και αντιλαϊκής πολιτικής που
εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις των μνημονίων, τις αντι-μεταρρυθμίσεις που
τσάκισαν τις εργασιακές σχέσεις και το λαϊκό εισόδημα. Συνεχίζεται η πολιτική
των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που μείωσαν ριζικά το μισθό και το λαϊκό εισόδημα, ενώ το μέτρο
της αύξησης που ανακοινώθηκε είναι εφαρμογή του μνημονιακού νόμου Βρούτση της
κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.
·
Δε γίνεται
κουβέντα για αποκατάσταση των απωλειών, για να πάρουν οι εργαζόμενοι πίσω τα
κλεμμένα τεσσάρων χρόνων που εφαρμόστηκε το άθλιο μέτρο του κατώτατου μισθού. Ο
κατώτατος μισθός ήταν στον πάτο της ΕΕ, ενώ οι τιμές στα είδη λαϊκής
κατανάλωσης και το κόστος ζωής είχαν ραγδαία αύξηση.
·
Δε γίνεται
κουβέντα ούτε καν για την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 που περίφημου
προγράμματος της Θεσσαλονίκης που ήταν προεκλογικό πυροτέχνημα που έριξε τον
πήχη των εργατικών διεκδικήσεων.
·
Η κατάργηση
του υποκατώτατου μισθού γίνεται με την επιδότηση του κόστους στην εργοδοσία,
δηλαδή σε βάρος των εργαζομένων που μοιράζονται τη φτώχεια τους.
·
Η μικρή
αύξηση εξαφανίζεται από φοροληστεία και την ακρίβεια.
·
Δεν αλλάζει
η ζωή του 40% των μισθωτών που παίρνουν λιγότερα από τον κατώτατο μισθό καθώς
καταγράφονται σαν ελαστικά εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από το πόσο δουλεύουν. Δεν
αλλάζει επίσης η πραγματικότητα της απλήρωτης εργασίας, της καθυστερημένης
αμοιβής και των έναντι, που έχει γίνει καθεστώς σε μεγάλο κομμάτι του ιδιωτικού
τομέα και της ελαστικής εργασίας στο δημόσιο.
Όσο για τα πανηγύρια περί μείωσης της
ανεργίας τα ίδια τα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας (σύστημα
«Εργάνη») αποκαλύπτουν ότι το 2018 το 54,44%
προσλήψεων ήταν με ελαστικές μορφές απασχόλησης με δουλειές που δεν
εξασφαλίζουν εισόδημα για να ζεις και εργαζόμενους σύντομα γυρίζουν στις ουρές
της ανεργίας.
Το κρίσιμο από όλα είναι ότι ο
κατώτατος μισθός παραμένει απόφαση της κυβέρνησης, όπως επιβάλλουν τα μνημόνια
και το Σύμφωνο για το Ευρώ που απαγορεύουν δια ροπάλου την Εθνική Συλλογική
Σύμβαση Εργασίας για να μην μπορούν οι εργαζόμενοι και το οργανωμένο
συνδικαλιστικό κίνημα να διεκδικήσουν αυξήσεις.
Η δήθεν επαναφορά των συλλογικών
συμβάσεων που διαφημίζει η κυβέρνηση δεν είναι παρά επικοινωνιακό πυροτέχνημα,
αφού δεν αφορά ουσιαστικές αυξήσεις, όταν δεν φέρνουν μειώσεις. Εξάλλου για το
μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα δεν ισχύει καμιά
σύμβαση, ενώ το εργατικό δίκαιο αντικαθιστά η ζούγκλα της εργοδοτικής
αυθαιρεσίας που έχει εξασφαλίσει κρατική ασυλία.
Με ένα εργατικό κίνημα ενωμένο, ταξικά ανασυγκροτημένο,
κόντρα σε κάθε διαίρεση παλιών και νέων, μόνιμης ή ελαστικής εργασίας,
ντόπιων και μεταναστών, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και μαχητικό με
απεργίες εδώ και τώρα κόντρα στην αδράνεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας
και της εκλογικής αναμονής, μπορούμε να τα πάρουμε όλα πίσω! Με μέτωπο ενάντια
σε κυβέρνηση και εργοδοσία, για απελευθέρωση από μνημόνιο, χρέος, ευρώ και ΕΕ.