Ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και υποψηφίου για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Αλέξη Τσίπρα

Ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και υποψηφίου για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Αλέξη Τσίπρα,

στην εκδήλωση: «Η Αριστερή εναλλακτική για την Ευρώπη»,

στο Δουβλίνο

Φίλες και φίλοι,

Αγαπητοί προσκεκλημένοι,

Σας ευχαριστώ για την τιμητική πρόσκληση στο συνέδριό σας και σας συγχαίρω για την επιτυχία του, αφού μόλις σε μια μέρα καταφέρατε να αποδομήσετε όλο το οικοδόμημα του «success story» που με πολύ κόπο προσπάθησαν να ορθώσουν οι συντηρητικοί όλης της Ευρώπης στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που τέλειωσε μόλις την περασμένη Παρασκευή, εδώ στο Δουβλίνο.

Συνέδριο που επέλεξε τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ ως  υποψήφιο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Μόνο που δεν θα είναι ένας οποιοσδήποτε υποψήφιος αλλά ο υποψήφιος της λιτότητας, ο εκλεκτός της Α. Μέρκελ, του Έντα Κένυ και του Έλληνα πρωθυπουργού, κ. Σαμαρά.

Μέσα σε μια μέρα, λοιπόν, αποδομήσατε το «success story» της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης που από τον περασμένο Δεκέμβριο αναζητεί την υστεροφημία της στην πατρίδα σας, την Ιρλανδία. Στην Ιρλανδία που μπήκε στο Μνημόνιο με δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ 64% το 2009. Δηλαδή, κατά πολύ αυξημένο από το 25% του 2007 και βγήκε με το διπλάσιο το 2013, με 125% του ΑΕΠ. Αυτό κι αν είναι success story; Σώσατε τις τράπεζες, αυτό είναι αλήθεια, αλλά με αντάλλαγμα ένα μνημόνιο που διέλυσε τον κοινωνικό ιστό της χώρας σας και διπλασίασε το δημόσιο χρέος.

Θα μπορούσε, λοιπόν, να πει κανείς ότι η διαδοχή των δύο συνεδρίων. Εκείνου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος για την Ευρώπη της λιτότητας και του φόβου και του δικού σας για την Ευρώπη της ελπίδας και της αλλαγής. Είναι διαδοχή επιλογών που συμπυκνώνονται στο τελικό δίλημμα της κάλπης των Ευρωεκλογών του Μαΐου:

Ή αυτοί ή οι λαοί.

Γιατί, πράγματι, για πρώτη φορά, στις Ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014, η ψήφος κάθε πολίτη της Ευρώπης μετράει όσο ποτέ άλλοτε. Η ψήφος μας έχει δύναμη και δυναμική. Μπορεί ν’ αλλάξει την πορεία της Ευρώπης.

Σήμερα που ο νεοφιλελευθερισμός και η γερμανική ηγεμονία έχουν οδηγήσει την Ευρώπη σε στρατηγικό αδιέξοδο. Σήμερα έχει εκ του αποτελέσματος αποδειχτεί ότι η πολιτική της «εσωτερικής υποτίμησης» έχει αποτύχει. Σήμερα που απειλούνται όχι μόνο η κοινωνική συνοχή, αλλά και η δημοκρατία και το ίδιο το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο οι λαοί της Ευρώπης να βάλουν ένα τέλος στη συνταγή της αποτυχίας που διχάζει και καταστρέφει την Ευρώπη.

Την διχάζει όχι απλώς ανάμεσα στο πλεονασματικό Βορρά και τον ελλειμματικό Νότο. Αλλά και με ένα νέο «τείχος του χρήματος» ανάμεσα στους πιστωτές και τους χρεώστες. Ένα τείχος που διαιρεί και τις κοινωνίες μας, σε κοινωνίες των δύο τρίτων. Όπου το ένα τρίτο συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει κρίση. Και πλουτίζει από την κρίση. Σε βάρος του ενός τρίτου, που εξωθείται στην φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Σε βάρος του ενός τρίτου των χαμηλών και των πρώην μεσαίων στρωμάτων.

Αυτή είναι η κοινωνική εκκαθάριση της λιτότητας και των Μνημονίων. Αυτή είναι η πραγματικότητα και αυτή η πραγματικότητα, αυτή η προοπτική κρίνεται στις Ευρωεκλογές του Μαΐου.

Αυτή τη φορά η ψήφος των πολιτών μπορεί ν’ αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς. Και, με τη μετατόπιση των πολιτικών συσχετισμών προς τα Αριστερά μπορεί ν’ ανάψει το πράσινο φως στην Ευρώπη της αλληλεγγύης και της Δημοκρατίας. Το πράσινο φως στην Ευρώπη της Αριστεράς και το κόκκινο φως στη σημερινή Ευρώπη της κ. Μέρκελ. Και, μια τέτοια αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών, θα καθορίσει και το τρόπο με τον οποίο θα  επιχειρήσει η Ευρώπη να ξεπεράσει τη κρίση. Γιατί η κρίση δεν έχει τελειώσει. Συνεχίζεται, ανακυκλούμενη από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Και όσο παρατείνεται, τόσο αποσταθεροποιεί τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και απειλεί την ίδια την Ευρωζώνη. Γιατί οι πολιτικές της «εσωτερικής υποτίμησης» δεν είναι η λύση στην κρίση. Είναι η ίδια η κρίση. Και ο ανταγωνισμός λιτότητας σε μια νομισματική ένωση, αντί να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα των εθνικών οικονομιών, αποσταθεροποιεί τη νομισματική ένωση συνολικά. Γιατί την εγκλωβίζει στην παγίδα της αυτοτροφοδοτούμενης ύφεσης και της ανεργίας.

Γι’ αυτό, με τις πολιτικές αυτές, πρέπει να τελειώσουμε τώρα. Και οι ευρωεκλογές είναι η μεγάλη ευκαιρία που έχουν στα χέρια τους οι λαοί να στείλουν ξεκάθαρο μήνυμα απόρριψης της λιτότητας και ξεκάθαρες απαντήσεις στα διλήμματα της κάλπης. Ποια είναι λοιπόν τα διλήμματα της κάλπης, στα οποία θα κληθούν οι Ευρωπαίοι πολίτες να απαντήσουν στις 25 Μάη;

 Πρώτο Δίλημμα:

Πέτυχαν ή απέτυχαν τα Μνημόνια στην Ευρώπη; Είναι, πράγματι, τα μνημόνια της λιτότητας  «success story» για την Ελλάδα, την Ιρλανδία και τις υπόλοιπες χώρες; Ή ξανάφεραν την οικονομική αποτελμάτωση και την κοινωνική δυστυχία στην Ευρώπη, που έχουμε υποχρέωση στα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές, να κάνουμε οριστικά παρελθόν;

Δεύτερο δίλημμα:

Πως θα βγούμε από τη κρίση; Με συνέχεια του λάθους της αποτυχημένης συνταγής: "λιτότητα και ο καθένας μόνος του"  ή με μια λύση αλληλεγγύης για το χρέος, παρόμοιας με αυτήν της διάσκεψης του Λονδίνου του 1953, με την οποία ευεργετήθηκε η Γερμανία με διαγραφή του 60% του χρέους της; Πως, λοιπόν, θα βγούμε από τη κρίση; Με συνέχεια της λιτότητας ή με αλληλεγγύη και ανάπτυξη;

Αυτό είναι το δεύτερο δίλημμα.

Τρίτο δίλημμα:

Ποια Ευρώπη θέλουμε; Της κυρίας Μέρκελ ή της Αριστεράς; Την Ευρώπη της κυρίας Μέρκελ, που δεν δουλεύει . Ή την Ευρώπη της Αριστεράς; Την Ευρώπη της εργασίας, με αξιοπρεπείς αμοιβές; Θέλουμε την Ευρώπη  «σκοτεινή ήπειρο», όπως την ονομάζει ο Μαρκ Μαζάουερ; Την Ευρώπη της λιτότητας, της φτώχειας και της αναβίωσης των εθνικισμών, της ακροδεξιάς και του ναζισμού; Ή την Ευρώπη της παράδοσης του Διαφωτισμού; Την Ευρώπη των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της αλληλεγγύης και της Δημοκρατίας;

Φίλες και Φίλοι,

Η απάντηση που θα δώσουμε, η καθεμιά και ο καθένας από εμάς, σ’ αυτά τα τρία διλήμματα στην κάλπη. Η δική μας απάντηση, θα προσδιορίσει και την καθημερινότητα που θα βιώνουμε, εμείς και τα παιδιά μας, την επόμενη μέρα και τα επόμενα χρόνια.

Τον Μάιο, λοιπόν, δε ψηφίζουμε για κάποια κόμματα, για κάποιους τρίτους. Ψηφίζουμε για τη ζωή μας. Με τις εμπειρίες της μέχρι σήμερα ζωής μας.

Αλλά δεν βρίσκομαι εδώ για να σας μιλήσω για τη δική σας ζωή. Την ξέρετε καλύτερα έπο μένα. Βρίσκομαι ανάμεσά σας ως πολίτης μιας χώρας σε Μνημόνιο. Και απευθυνόμενος σε πολίτες που ξέρουν καλά τι θα πει μνημόνιο.

Ως, ένας από εσάς, αναρωτιέμαι: Η σημερινή Ιρλανδία, μήπως αντί για «success story», είναι «dead cat bounce», όπως έγραψε ο Economist; Προχθές ο συμπατριώτης σας από το συγκρότημα των U2, ο Μπόνο μιλώντας στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος είπε: «Εμάς τους Ιρλανδούς μας πηδήξατε, αλλά τα καταφέραμε». Σας είπε τη μισή αλήθεια. Αφορά το πρώτο σκέλος. Η άλλη μισή είναι ότι τα κατάφεραν οι ευρωπαϊκές τράπεζες.

Ας δούμε τι πραγματικά κατάφεραν οι χώρες μας. Ας αποτυπώσουμε σήμερα, τρία χρόνια μετά την εικόνα του αρχικού προβλήματος που υποτίθεται ότι θα αντιμετώπιζε το Μνημόνιο στην Ιρλανδία, χωρίς καμία αναφορά στις κοινωνικές επιπτώσεις του.

Τα χρέη από  τα ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση απ’ ό,τι πριν από τρία χρόνια: ένα στα πέντε στεγαστικά δάνεια, συνολικής αξίας €25 δις, είναι σε καθυστέρηση. Τα περισσότερα από αυτά για πάνω από τρεις μήνες. Την ίδια ώρα η αναλογία του χρέους των νοικοκυριών προς το εισόδημά τους παραμένει στο 197%. Όπως προανέφερα, το χρέος της γενικής κυβέρνησης ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι σχεδόν διπλάσιο το 2013, σε σύγκριση με το 2009 – στο 125%.

Το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν 7,2% το 2013. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκτιμά ότι θα είναι 4,3% το 2015. Δηλαδή, θα έχει παραβιάσει τη σύσταση του Συμβουλίου για διόρθωση, στο πλαίσιο της διαδικασίας υπερβολικού ελλείμματος. Η ιρλανδική οικονομία έχει συρρικνωθεί κατά 9% σε σύγκριση με το 2007. Η αναπτυξιακή προοπτική της είναι πολύ χειρότερη απ’ ό,τι πριν από το Μνημόνιο. Το ΔΝΤ προβλέπει ετήσια αύξηση του ΑΕΠ της τάξης μόλις του 2% έως το 2018.

Και το χειρότερο είναι ότι το Μνημόνιο έκοψε τον ανθό της Ιρλανδίας. Έστειλε στο εξωτερικό πάνω 300.000 ανθρώπους στην περίοδο 2010-2013. Από αυτούς, το 40% ήταν νέοι, ηλικίας από 15 έως 24 ετών. Αφαίρεσε, δηλαδή, από την Ιρλανδία, περίπου, το 14% του εργατικού δυναμικού της. Και έτσι συγκράτησε την ανεργία κάτω από το 20%.

Ποιοί είναι, λοιπόν, αυτοί που τα καταφέρανε και ακριβώς καταφέρανε, κύριε Μπόνο; Ας δούμε και τι ακριβώς καταφέραμε στην Ελλάδα, όπου η τρόικα ειπώθηκε στο ίδιο ακριβώς σπορ, με αυτό που κατονόμασε για τους Ιρλανδούς, ο επικεφαλής των U2.

Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η φτώχεια στην Ελλάδα είναι σήμερα εκτός ελέγχου: το 34,6% του ελληνικού πληθυσμού απειλείται από την φτώχεια και το κοινωνικό αποκλεισμό. Το ποσοστό αυτό έχει αυξηθεί κατά πέντε ποσοστιαίες μονάδες την περίοδο 2008-2012. Πρόκειται για το τέταρτο υψηλότερο ποσοστό στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και τη Λετονία. Η φτώχεια των εργαζομένων αφορά το 15% του πληθυσμού. Έξι στους δέκα πολίτες δεν επισκέπτονται τον γιατρό τους γιατί δεν έχουν χρήματα. Τρία εκατομμύρια άνθρωποι σε συνολικό πληθυσμό έντεκα εκατομμυρίων, δεν έχουν ασφάλιση υγείας. Το 40% του πληθυσμού κάνει οικονομία στο φαγητό του για να αγοράσει τα φάρμακά του. Σύμφωνα με την Έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ για το 2013, στο τέλος της χρονιάς, η ανεργία έχει αγγίξει το επίπεδο του 1961. Δηλαδή, περίπου, το 30%. Το 2014 θα φτάσει στο 31,5%.

Το επίπεδο ζωής των πολιτών έχει επιδεινωθεί τουλάχιστον κατά 50% σε σχέση με αυτό του 2008, εξαιτίας της μείωσης των μισθών, των συντάξεων, αλλά και εξαιτίας των φορολογικών επιβαρύνσεων. Η εγχώρια ζήτηση έχει μειωθεί κατά 31,3% από το 2009 και το 2013 επανήλθε στο επίπεδο του 1999. Στα τέσσερα χρόνια της εφαρμογής του, το Μνημόνιο έχει βυθίσει την ελληνική οικονομία σε βαθιά και παρατεταμένη ύφεση.

Συγκεκριμένα, η μνημονιακή ύφεση έχει ξεπεράσει το 22% έως και το 2013, έναντι αθροιστικής ύφεσης 3,3% τη διετία 2008-2009. Συνολικά, η Ελλάδα έχει χάσει πάνω από το 25% του προ-κρίσης εθνικού εισοδήματός της. Το Μνημόνιο εκτόξευσε το δημόσιο χρέος της χώρας σε πρωτοφανές, δυσθεώρητο και μη βιώσιμο επίπεδο. Το αύξησε κατά, περίπου, 50%, ως ποσοστό του ΑΕΠ. Ήδη το έχει φτάσει στο 176%.

Αυτά, λοιπόν, καταφέραμε με τα μνημόνια, Έλληνες και Ιρλανδοί. Αυτοί που πραγματικά τα κατάφεραν είναι οι ιδιοκτήτες των τραπεζών. Αφού κατάφεραν να φορτώνουν στη πλάτη των λαών μας τα χρέη τους. Και να παραμείνουν στις διοικήσεις των τραπεζών, παρά το γεγονός ότι τις χρεοκόπησαν και δεν έβαλαν δεκάρα από τη τσέπη τους. Αυτοί, μάλιστα, τα καταφέρανε. Αλλά όχι εμείς, όχι οι λαοί μας που συνεχίζουν να υποφέρουν.

Φίλες και φίλοι,

Οι χώρες μας από τον ολετήρα των μνημονίων βγαίνουν με την πρόσθετη ομοιομορφία του δυσθεώρητου και μη βιώσιμου δημόσιου χρέους.

Έχουμε, λοιπόν, κοινό συμφέρον να συνεργαστούμε για να πετύχουμε:

α) Την αναδρομική απευθείας αναχρηματοδότηση των ιρλανδικών και ελληνικών τραπεζών από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Σε πείσμα των κυρίων Σόιμπλε και Ρέχλινγκ. Έτσι ώστε, τα αντίστοιχα ποσά να εξαιρεθούν από το δημόσιο χρέος των χωρών μας.

β) Την πραγματοποίηση της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για «Ευρωπαϊκή Διάσκεψη για το Χρέος». Δεν υπάρχει κρίση χρέους μεμονωμένων χωρών. Υπάρχει μόνον κρίση χρέους της Ευρωζώνης.

Γιατί, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, η διαχείριση της χρηματοπιστωτικής κρίσης από την Ευρωζώνη μετέτρεψε, για παράδειγμα στην Ιρλανδία, μια κρίση ιδιωτικού χρέους σε πρόβλημα δημόσιου χρέους. Στην «Ευρωπαϊκή Διάσκεψη για το Χρέος» που εμείς προτείνουμε θα τεθεί ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ως δανειστή ύστατης καταφυγής. Όπως, επίσης, θα αξιολογηθούν εναλλακτικές στρατηγικές απομείωσης της καθαρής παρούσας αξίας του συσσωρευμένου χρέους για κάθε χώρα ξεχωριστά. Με προεξάρχουσα τη διαγραφή σημαντικού μέρους της ονομαστικής αξίας των πλέον υπερχρεωμένων κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Όπως, επίσης, και η καθιέρωση «ρήτρας ανάπτυξης» για την αποπληρωμή του υπόλοιπου μέρους.

Αυτή η πρόταση δεν είναι σχέδιο ούτε και τέχνασμα για να χρηματοδοτήσει ο ευρωπαϊκός Βορράς τον Νότο. Είναι προσπάθεια για την οριστική και συλλογική έξοδο της Ευρωζώνης από την κρίση. Για την αποκόλλησή της από το βούρκο της ύφεσης και της στασιμότητας. Γιατί μπορεί η θηλιά του χρέους να έχει περαστεί στο δικό μας λαιμό, απειλεί όμως με ασφυξία ολόκληρη την Ευρώπη, αφού αποτελεί διαρκές εμπόδιο στην ισόρροπη ανάπτυξή της αλλά και διαρκή συστημικό κίνδυνο απέναντι στις κερδοσκοπικές επιθέσεις των αγορών.

Φίλες και Φίλοι,

Το γεγονός ότι δεν υπάρχει «success story» ως σοβαρό και αξιόπιστο πολιτικό επιχείρημα, με αναφορά στην Ιρλανδία. Δεν το ισχυρίζομαι μόνο εγώ. Δεν το συμπεράνει μόνο το συνέδριό σας. Το έχει ήδη επιβεβαιώσει και η έκθεση των δύο συνεισηγητών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, του Ότμαρ Κάρας και του Λιέμ Νγοκ, για το ρόλο της τρόικας στις χώρες σε Μνημόνιο. Και δεν υπάρχει «success story» ούτε αυτοτελώς ούτε, πολύ περισσότερο, ως παράδειγμα προς μίμηση.

Αυτά τα προγράμματα της νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας, του οικονομικού ανορθολογισμού και της πολιτικής ιδιοτέλειας της κυρίας Μέρκελ δεν έχουν θέση στην Ευρώπη. Την οδηγούν στο διχασμό και στη διαίρεση. Διαλύουν τη κοινωνική συνοχή. Συρρικνώνουν τη δημοκρατία.

Διευρύνουν την ανθρωπιστική κρίση. Αποτελούν στίγμα για τον  ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Οι ίδιοι οι λαοί της Ευρώπης έχουν τη μοναδική δυνατότητα και ευθύνη να τα τελειώσουν στις Ευρωεκλογές του Μαΐου. Να τελειώσουν τις πολιτικές της λιτότητας αποδοκιμάζοντας τους πολιτικούς της λιτότητας. Τον κ. Γιούνκερ, τον κ. Σουλτς και την κ. Μέρκελ, η οποία έχει επενδύσει πάνω τους όλες τις ελπίδες της.

Σ’ αυτές τις ευρωεκλογές, οι πολίτες θα αποφασίσουν για την Ευρώπη και τη ζωή τους επιλέγοντας ανάμεσα σε τρεις εναλλακτικούς πολιτικούς πόλους:

Ο πρώτος πόλος είναι αυτός του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου. Επικεφαλής η κ. Μέρκελ, αλλά στην πολιτική διεκδίκηση της Προεδρίας της Κομισιόν, τον εκπροσωπούν οι κ.κ. Γιούνκερ και Σουλτς ταυτόχρονα. Είναι αυτοί που, μεταξύ άλλων, με προθυμία εισηγήθηκαν, επικρότησαν και επέβαλαν στην Ευρώπη την καταστροφική πολιτική της «εσωτερικής υποτίμησης». Το δόγμα της λιτότητας παντού και πάντα. Με το «ευρωπαϊκό δημοσιονομικό σύμφωνο", που είναι μια μεγάλη πέτρα στο λαιμό της Ευρώπης. Και γι’ αυτό πρέπει να την βγάλουμε. Τώρα βέβαια, προεκλογικά, κάποιοι από αυτούς παριστάνουν ότι δεν γνωρίζουν για το έγκλημα.

Ας μας απαντήσει, λοιπόν, ευθέως, ο κ. Σουλτς: Στην Ελλάδα στηρίζει και στηρίζεται από το ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα που φέρει τη βασική πολιτική ευθύνη για τα Μνημόνια. Και, ακριβώς, για το λόγο αυτό, από το εκλογικό ποσοστό του 44% το 2009, χαροπαλεύει σήμερα στο 3%-4%. Τι πιστεύει, λοιπόν, ο κ. Σουλτς: Είναι σωστή η πολιτική της «εσωτερικής υποτίμησης», δηλαδή της εργασιακής απορρύθμισης, των ιδιωτικοποιήσεων και της δημοσιονομικής λιτότητας, που εφαρμόζει το ΠΑΣΟΚ συμμετέχοντας στη σημερινή κυβέρνηση; Ή είναι λανθασμένη και πρέπει αμέσως να τερματιστεί;

Ο δεύτερος πόλος είναι αυτός της άκρας και λαϊκιστικής δεξιάς και του νεοναζισμού. Αυτά είναι τα ορφανά της λιτότητας της κ. Μέρκελ. Παριστάνουν τους αντιμνημονιακούς και τους αντισυστημικούς. Χρησιμοποιούν φιλολαϊκό πολιτικό λόγο. Κρύβουν στην οργή του πλήθους για τη διαφθορά, την αδικία, την φτώχεια και τη λιτότητα, το δικό τους μίσος για τον «άλλο».

Για τον ετερόδοξο, τον αριστερό, τον μετανάστη, τον Ρομά, τον ομοφυλόφιλο. Επειδή κρύβονται και προσποιούνται είναι περισσότερο επικίνδυνοι.

Το πολιτικό τους σχέδιο είναι ένα και μόνο: η επιστροφή της Ευρώπης στην εποχή των εθνικών ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων. Να πάμε δηλαδή ακόμα πιο πίσω από τη μεγάλη νύχτα του νεοφιλελευθερισμού. Να επιστρέψουμε στο αίμα του ναζισμού. Οι λαοί της Ευρώπης, όμως, έχουν συλλογική μνήμη και δε επιτρέψουν στο φασισμό να επανακάμψει στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο. Θα τους απομονώσει.

Ο τρίτος πόλος είναι ο δικός μας. Είναι ο πόλος της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Εμείς είμαστε το μοναδικό πραγματικό αντίπαλο δέος και η μόνη εναλλακτική κυβερνητική λύση στο νεοφιλελευθερισμό. Εμείς είμαστε το αναγκαίο πολιτικό αντίβαρο, στη σκοτεινή Ευρώπη από την άνοδο της ακροδεξιάς και την αναζωπύρωση του φασισμού, πάνω στα συντρίμμια της λιτότητας, της ύφεσης και της φτώχειας. Γιατί εμείς δε θέλουμε να διαλύσουμε την Ευρώπη, θέλουμε να αλλάξουμε την Ευρώπη. Γιατί η Αριστερά μπορεί, πρέπει να είναι και ήδη είναι, στην Ιρλανδία, στην Ελλάδα και αλλού, πολιτική δύναμη διακυβέρνησης – και, πιστέψτε με, αυτό είναι πολύ καλό για τους λαούς. Είμαστε η μόνη επιλογή για ¨τη δημοκρατική, οικολογική και κοινωνική επανίδρυση της Ευρώπης. Για μια Ευρώπη των λαών της – και όχι των τραπεζών.

Αυτοί οι στρατηγικοί στόχοι μας προσδιορίζουν και τις τέσσερις μεγάλες πολιτικές μας προτεραιότητές μας:

Α) Τη δημοκρατική αναδιοργάνωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Διευρύνοντας τη δυνατότητα παρεμβάσεων και συμμετοχής των πολιτών της Ευρώπης στις αποφάσεις που τους αφορούν.

Αποδίδοντας στα εθνικά Κοινοβούλια το βασικό δημοσιονομικό τους ρόλο, που αφαίρεσε το λεγόμενο «ευρωπαϊκό εξάμηνο».

Και, γενικότερα, ενδυναμώνοντας το ρόλο τους στην κατάρτιση και τις αποφάσεις για τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό και το πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί δεν υπάρχει εθνική κυριαρχία χωρίς λαϊκή κυριαρχία, δηλαδή χωρίς Δημοκρατία και ενίσχυση των άμεσων και αντιπροσωπευτικών θεσμών της.

Β) Τον τερματισμό της λιτότητας και της κρίσης και την ανάπτυξη της Ευρώπης.

Αυτό σημαίνει: άμεσος τερματισμός της λιτότητας και συντονισμένη αναθέρμανση των ευρωπαϊκών οικονομιών. Ένα ευρωπαϊκό «New Deal» για την ισόρροπη και βιώσιμη ανάπτυξη και τη δημιουργία νέων, σταθερών και αξιοπρεπώς αμειβόμενων θέσεων εργασίας. Με έμφαση στη χρηματοδότηση της έρευνας και της καινοτομίας, της τεχνολογίας και των υποδομών. Με Αναθεώρηση του ευρωπαϊκού δημοσιονομικού πλαισίου, ώστε να διευκολύνει την ανάπτυξη. Με απόδοση στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ρόλου πραγματικής κεντρικής τράπεζας. Δηλαδή, του δανειστή ύστατης καταφυγής, όχι μόνον για τις τράπεζες, αλλά και για τα κράτη. Με «Ευρωπαϊκή Διάσκεψη για το Χρέος», που σας προανέφερα, κατά το προηγούμενο της Διάσκεψης του Λονδίνου για τη Γερμανία το 1953. Με Ευρωπαϊκή νομοθετική πράξη «Glass-Steagall» για το διαχωρισμό των εμπορικών και επενδυτικών τραπεζικών δραστηριοτήτων και κινδύνων.

Γ) Τον σταδιακό οικολογικό μετασχηματισμό της παραγωγικής διαδικασίας.

Διασφαλίζοντας κατ’ αρχάς την πλήρη και ανόθευτη εφαρμογή του «ευρωπαϊκού κεκτημένου» για το περιβάλλον. Έτσι ώστε να αντιμετωπισθεί η περιβαλλοντική κρίση που η τρόικα προσέθεσε στην οικονομική κρίση των χωρών σε Μνημόνιο. Και να μειωθεί το «χάσμα βιωσιμότητας» ανάμεσα στον ευρωπαϊκό Βορρά και το Νότο.

 Δ) Τη μεταρρύθμιση του ευρωπαϊκού νομοθετικού πλαισίου για τη μετανάστευση:

Αυτό για μας σημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, αναθεώρηση του πνεύματος και του γράμματος του λεγόμενου «Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ», ώστε να αντιμετωπισθεί το θέμα των αιτούντων άσυλο, αλλά και γενικότερα της μετανάστευσης στην Ευρώπη, ως ζήτημα ανθρώπινων δικαιωμάτων κατ’ εξοχήν ευρωπαϊκό. Με αναλογικό επιμερισμό των βαρών ανάμεσα στις χώρες της Ε.Ε. Με αλληλεγγύη και όχι με καταστολή, που γεννά διαρκώς ανθρωπιστικές τραγωδίες στη Μεσόγειο.

Φίλες και Φίλοι,

Εδώ και δυο μήνες έχουμε ξεκινήσει, όλες και όλοι μαζί, το συναρπαστικό και συνάμα δύσκολο ταξίδι της ελπίδας και της αλλαγής. Γιατί η υποψηφιότητα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μόνον αυτό το νόημα μπορεί να έχει: Ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας, αλλάζοντας την Ευρώπη.

Έχουμε στις αποσκευές μας το πολύτιμο φορτίο από τους αγώνες, στις ράγες της Ιστορίας, για μια καλύτερη ζωή, χιλιάδων εργαζομένων, διανοούμενων, απλών ανθρώπων. Και, κυρίως, της νεολαίας κάθε γενιάς.

Για την Ευρώπη της ειρήνης και της Δημοκρατίας. Της αλληλεγγύης και της δικαιοσύνης. Για την Ευρώπη της εργασίας και του πολιτισμού. Της οικολογίας, των ανθρώπινων και κοινωνικών δικαιωμάτων. Έτσι εμείς δημιουργούμε το μέλλον. Αλλάζοντας το παρόν.

Γιατί ποτέ άλλοτε μεταπολεμικά η Ευρώπη δεν βυθίστηκε τόσο βαθιά στο σκοτάδι. Ποτέ άλλοτε ο φόβος, η ανασφάλεια και η απαισιοδοξία δεν βάραιναν τόσο έντονα τις σκέψεις των ανθρώπων για το αύριο.

Αυτήν την Ευρώπη δεν την θέλουμε. Αυτήν την Ευρώπη θα την αλλάξουμε. Όταν αυτοί συντάσσουν Μνημόνια, εμείς ανασυντάσσουμε το μέλλον. Όταν αυτοί σπέρνουν το φόβο, εμείς ζωντανεύουμε την ελπίδα.

Φίλες και Φίλοι,

Επιτρέψτε μου να ολοκληρώσω την ομιλία μου με την αγαπημένη αποστροφή ενός μεγάλου Αμερικανού πολιτικού, Ιρλανδικής καταγωγής – του Ρόμπερτ Κένεντι. Μια αποστροφή δανεισμένη από έναν μεγάλο Ιρλανδό θεατρικό συγγραφέα και σοσιαλιστή – τον Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω: «Κάποιοι βλέπουν τα πράγματα όπως είναι και ρωτούν γιατί. Εγώ ονειρεύομαι αυτά που δεν υπάρχουν και λέω γιατί όχι».

Σας ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας.

                  ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ      11/03/2014