ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ
ΤΟΥ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ
ΣΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΟΔΙΚΩΝ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΩΝ (ΟΣΥ)
ΣΤΟ ΑΜΑΞΟΣΤΑΣΙΟ ΤΟΥ ΡΕΝΤΗ
Καλό μήνα! Θα μου πείτε τι καλός μήνας να ‘ναι αυτός με τα μέτρα που έρχονται συνέχεια, με αυτά που έχουν έρθει, με την κυβερνητική πολιτική που πλήττει τους εργαζόμενους και στο δικό σας κλάδο και σε άλλους κλάδους σε όλη τη χώρα. Αλλά παρόλα αυτά, χρειάζεται η δύναμη και το κουράγιο στην εργατική τάξη, στο λαό μας, για να μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε στις σημερινές δυσκολίες αλλά και κυρίως να οργανώσουμε την πάλη μας, να ανασυντάξουμε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, να οργανώσουμε τη λαϊκή συμμαχία που είναι απαραίτητη σήμερα και, βέβαια, να ανοίξουμε το δρόμο για συνολικότερες αλλαγές. Γιατί χωρίς συνολικότερες αλλαγές δεν μπορεί να υπάρξει ελπίδα, δεν μπορεί να υπάρξει λύση πραγματική, ουσιαστική.
Όσον αφορά την πολιτική κατάσταση, ο κατήφορος δεν έχει πάτο. Συνεχίζεται η κυβερνητική πολιτική μαζί με την τρόικα, που δεν είναι κάποια τρόικα γενικά και αφηρημένα, είναι η ΕΕ, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, είναι το ίδιο το σύστημα, η τάξη που έχει στην Ελλάδα την εξουσία, που μας κυβερνά χρόνια τώρα. Είναι οι εκπρόσωποι αυτής της τάξης, οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Είναι όσοι κυβέρνησαν ή όσοι θέλουν να κυβερνήσουν στο μέλλον, αλλά που έχουν ίδιες πολιτικές με αυτές που γνωρίσαμε μέχρι τα σήμερα. Άρα, τα μέτρα που αφορούν και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς αλλά και γενικότερα όλους τους κλάδους και τους τομείς της οικονομίας, που πλήττουν τους εργαζόμενους, είναι μέτρα προαποφασισμένα πολλά χρόνια πριν, και στην περίοδο της ανάπτυξης και των κερδών και της – τέλος πάντων – καλύτερης διαβίωσης των εργαζομένων μέσα από τις κατακτήσεις που είχε το κίνημα. Επειδή είχε η αστική τάξη, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, το κράτος κάτι παραπάνω να δίνει για να κρατά ενσωματωμένο το κίνημα, τους εργαζόμενους, να τους έχει «του χεριού της», να το πω έτσι. Βρήκε έδαφος αυτήν την περίοδο, όλα τα χρόνια που προηγήθηκαν, ώστε να προετοιμάσει αυτή την κατάσταση που ήρθε με την οικονομική κρίση. Βρήκε την ευκαιρία με πιο βίαιο τρόπο, με πιο γρήγορο τρόπο να πάρει όλα τα μέτρα τα οποία τα είχε προαποφασίσει. Όπως και οι ίδιες οι κυβερνήσεις εδώ, η ΕΕ πολλά χρόνια πριν. Αυτό αφορά και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τις αστικές συγκοινωνίες, όλο το πλέγμα όλων των κλάδων. Και βέβαια την πληρώνει πάντα ο λαός. Μήπως το ζήτημα της αύξησης της τιμής του εισιτηρίου, που είναι ακριβό, όπου σήμερα σε συνθήκες κρίσης ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο φοιτητής, ο μαθητής δεν μπορεί να πληρώσει. Γιατί, ποιος πάει να πάρει τη συγκοινωνία; Αυτός που «τα ‘χει» πάει και με την κούρσα, βρίσκει άλλους τρόπους να μετακινηθεί. Με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς μετακινείται κυρίως ο εργαζόμενος κόσμος, ο άνεργος, αυτοί που δεν έχουν ή που έχουν χαμηλούς μισθούς, μεροκάματα ή δεν έχουν καθόλου δουλειά σήμερα. Και βάζει τη διχόνοια, το διχασμό μέσα στο λαό που έχει ίδια προβλήματα. Να βρίζει ο άνεργος και ο συνταξιούχος, η μάνα δηλαδή ή ο πατέρας ο δικός σου, ο δικός μου, το παιδί, ο φίλος, ο συγγενής, ο γείτονας τον οδηγό ή τον εργαζόμενο στη συγκοινωνία, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που για να μπορεί να ελέγχει το εισιτήριο, να μην υπάρχει η «εισιτηριοδιαφυγή», να κάνει το χωροφύλακα. Δεν είναι ο ρόλος του εργαζόμενου να κάνει το χωροφύλακα, ούτε βεβαίως σε αυτές τις συνθήκες, που ταλαιπωρείται το επιβατικό κοινό, ο κόσμος που έχει να αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα αφού έχουν μειωθεί οι συγκοινωνίες και τα Μέσα, οι συρμοί. Ξέρετε πολύ καλύτερα από εμάς ότι το συγκοινωνιακό έργο έχει μειωθεί πάνω από 30% τα τελευταία τρία-τριάμιση χρόνια. Κι αυτό το πληρώνει πάλι ο εργαζόμενος λαός, εσείς οι ίδιοι, όλοι οι εργαζόμενοι ταλαιπωρούνται με τις συγκοινωνίες.
Γιατί όμως απαξιώνονται οι συγκοινωνίες; Αυτό, εσείς το ζείτε πολύ καλά στο πετσί σας, το ζει ο εργαζόμενος λαός, το ζούμε όλοι μας μέσα στην κοινωνία. Και είναι προβλήματα αυτά. Και η υποχρηματοδότηση, που έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια από το κράτος, από την κυβέρνηση, από αυτήν που είχε την ευθύνη να χρηματοδοτεί για να μπορούν και να πληρώνονται οι εργαζόμενοι και να υπάρχουν οι συγκοινωνίες και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για το λαό. Και η μείωση του προσωπικού που έχει γίνει, είναι στοιχείο υποβάθμισης, οργανωμένο σχέδιο υποβάθμισης των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Και το γεγονός ότι μειώνονται, καταργούνται γραμμές κ.λπ. Ξέρετε ότι στον ΗΣΑΠ είναι σε λειτουργία μόνο τα 2/3 των συρμών, στα λεωφορεία 1.400 κινούνται από έναν στόλο που έχει 2.400, αν θυμάμαι καλά, λεωφορεία. Το ίδιο και στα τρόλλεϋ, που λειτουργούν τα 190 από τα 350 που υπάρχουν. Ο στόχος όλων αυτών, αυτής της υποβάθμισης, των μέτρων που παίρνονται ενάντια στις συγκοινωνίες, ενάντια στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι η κυβέρνηση, το κράτος, οι επιχειρηματίες, ακριβώς να στρώσουν το δρόμο για την απελευθέρωση, όπως λένε, της αγοράς, για ιδιωτικοποιήσεις, για να μπουν οι ιδιώτες και να πάρουν είτε τομείς, είτε τμήματα των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς είτε και το σύνολό τους. Ήδη ξέρουμε ότι στο κομμάτι των ανταλλακτικών, στο κομμάτι της φύλαξης, στην καθαριότητα αυτό έχει δρομολογηθεί. Έτσι κι αλλιώς εκχωρούνται τμήματα σε ιδιώτες για τη συντήρηση των συγκοινωνιών, των γραμμών σταθερής τροχιάς συγκεκριμένα και στην έκδοση και διακίνηση και είσπραξη του εισιτηρίου και, βέβαια, έχει περάσει και ο νόμος για την απελευθέρωση της υπεραστικής συγκοινωνίας που χτυπάει οπωσδήποτε και εσάς που είστε μισθωτοί, αλλά χτυπάει και τους μικροϊδιοκτήτες αυτοαπασχολούμενους στον κλάδο, αυτούς που έχουν κάποια περιουσία, τέλος πάντων, ένα λεωφορείο.
Γιατί γίνεται αυτό; Για να παραδώσουν «καθαρή» τη συγκοινωνία, όπως λένε, στα μεγάλα μονοπώλια, σε μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, σε μεγάλα συμφέροντα. Προϋπόθεση γι’ αυτό βεβαίως είναι να χτυπηθούν όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων, γιατί υπήρχαν κατακτήσεις και στο δικό σας κλάδο και σε άλλους κλάδους. Δε σας τα χάρισε κανένας. Όσο κι αν λένε ότι ήταν υπερβολή ορισμένα πράγματα, από τα επιδόματα ή δεν ξέρω τι, γιατί το λένε και πολλοί το διαφημίζουν για να συκοφαντήσουν και τους σημερινούς αγώνες. Όμως, τέλος πάντων, ήταν κάποιες κατακτήσεις. Ο εργαζόμενος πάντα παλεύει για κάτι καλύτερο, για έναν καλύτερο μισθό, καλύτερα δικαιώματα, είτε επιδόματα, είτε οτιδήποτε άλλο. Και από αυτή την άποψη, όλα αυτά θέλουν να πάρουν πίσω γι’ αυτό έχουμε μειώσεις σε μισθούς, γι αυτό έχουμε μειώσεις σε προσωπικό, γι’ αυτό έχουμε κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, γι’ αυτό έχουμε εντατικοποίηση της δουλειάς που ιδιαίτερα στο δικό σας κλάδο έχει «χτυπήσει κόκκινο», να το πω έτσι. Και βέβαια, με ώρες στο τιμόνι – οι οδηγοί που τα ζουν, αλλά και άλλοι σε άλλους τομείς – βάζουν σε κίνδυνο όχι μόνο τις δικές τους ζωές ή τη δική τους υγεία, που πρέπει κι αυτή να προστατεύεται για τον εργαζόμενο, αλλά βάζουν σε κίνδυνο και τους επιβάτες που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα.
Όλη αυτή η προσπάθεια γίνεται προσπαθώντας να σας πείσουν, να πείσουν όλους μας ότι δε χρειάζεται ο αγώνας, δε χρειάζεται να διεκδικείτε, σκύψτε το κεφάλι, μη συμμετέχετε στην απεργία – για παράδειγμα – που γίνεται στις 6 του Νοέμβρη και αφορά και τον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα. Η εργατική τάξη όλη, σα μια γροθιά, πρέπει να απαντήσει «όχι» σε αυτά τα ζητήματα. Όχι δε θα συμβιβαστούμε, θα διεκδικούμε, θα παλεύουμε για το δίκιο μας. Και δεν είναι ότι τα ζητήματα που θέτετε και εσείς ή αυτά που ζητάτε είναι υπερβολικά ή έξω από την πραγματικότητα. Γιατί και οι εργαζόμενοι και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και το ΚΚΕ, έχουμε πλήρη συνείδηση των δυσκολιών.
Όμως πρέπει να πούμε: Ως εδώ και μη παρέκει. Δεν πάει άλλο. Πρέπει να ανοίξει ένας άλλος δρόμος. Και από αυτήν την άποψη θεωρούμε ότι πρέπει να σκεφτείτε. Δεν ήρθα εδώ σήμερα για να σας πείσω για όλη την πολιτική του ΚΚΕ ή να σας πω μόνο «ελάτε, συμπορευτείτε με το ΚΚΕ» ως σύνθημα. Κι αυτό μπορείτε να το κάνετε και κατά τη γνώμη μας πρέπει ο εργαζόμενος λαός γενικότερα να αποφασίσει να κάνει αυτό το βήμα. Όμως θέλουμε να σας πούμε να σκεφτείτε αυτά τα ζητήματα.
Σκεφτείτε, θυμηθείτε τι λέγαμε για πάρα πολλά χρόνια και πως εξελίχθηκε η κατάσταση. Προβληματιστείτε και συζητείστε και μέσα στους χώρους δουλειάς, εδώ που είστε, όπου βρίσκεστε με συναδέλφους σας είτε είναι κομμουνιστές είτε είναι αλλού. Και βάλτε κάτω τα πράγματα. Γιατί και μέσα στους χώρους δουλειάς, μέσα στο κίνημα, πρέπει να γίνεται διαπάλη και να λέγονται και οι διαφορετικές απόψεις. Και να πείτε ότι «εγώ δε συμφωνώ με το ΚΚΕ γι’ αυτό». Αλλά να σκεφτείτε: Γιατί το λέει αυτό το ΚΚΕ; Γιατί, για παράδειγμα, εμείς, όχι ως σύνθημα αλλά ως ουσία, λέμε ότι προϋπόθεση για να βγούμε από την κρίση αλλά σε όφελος του λαού και όχι σε όφελος των λίγων, είναι ορισμένα «πραγματάκια».
Έχετε ακούσει που λέμε: Λέμε για λαϊκή εξουσία, ο λαός να είναι στην εξουσία, αλλά με μονομερή διαγραφή του χρέους, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με αποδέσμευση από την ΕΕ, με κεντρικό εθνικό σχεδιασμό για την ανάπτυξη της οικονομίας, για την κατανομή του εργατικού δυναμικού βεβαίως με οργάνωση της λαϊκής συμμετοχής, της εργατικής συμμετοχής και πάλης για να είναι πραγματικά ο λαός στην εξουσία. Τι σημαίνει αυτό; Γιατί λέμε χρόνια τώρα, να το πω έτσι απλά, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας, ότι η αποδέσμευση από την ΕΕ είναι προϋπόθεση γενικότερης ανατροπής, γενικότερων αλλαγών σε όφελος του λαού; Γιατί το λέμε; Γιατί αγαπητοί φίλοι και φίλες, συνάδελφοι, συναγωνιστές, είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα μέσα στην ΕΕ, είμαστε δεσμευμένοι σε όλους τους τομείς της οικονομίας και στον τομέα των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.
Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να αναπτυχθούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς σε μια άλλη κοινωνία και οργάνωση της οικονομίας, αξιοποιώντας και δημιουργώντας και οχήματα, βιομηχανία τέτοια στον κλάδο, αξιοποιώντας τα ναυπηγεία, αξιοποιώντας τις βιομηχανίες μετάλλου, όπου υπάρχει πλούσιο, έμπειρο εργατικό, τεχνικό και επιστημονικό δυναμικό που δουλεύει χρόνια. Υπάρχουν και όλες υποδομές και η τεχνολογία και η τεχνογνωσία για να μπορέσουν να αναπτυχθούν τα δημόσια Μέσα Μεταφοράς και να είναι κρατικά. Τι μας δεσμεύει σ’ αυτό; Μας δεσμεύει ότι η ΕΕ ουσιαστικά απαξιώνει τα ναυπηγεία. Είδατε τι έχει κάνει στη Ζώνη. Στέλνει αλλού για ναυπήγηση πλοίων. Δεν επιτρέπει τη ναυπήγηση πλοίων και την ανάπτυξη της βιομηχανίας, την έχει συρρικνώσει. Το ίδιο κάνει και σε μια σειρά άλλους τομείς. Και αυτό συμβαίνει σε όλους τους κλάδους. Δεν είναι μόνο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Το ίδιο συμβαίνει και στην αμυντική βιομηχανία. Ξέρετε αυτή την Οδηγία που λέει ότι για την απελευθέρωση των ανταλλακτικών των εμπορευμάτων, θα έρχονται από αλλού ενώ μπορούν εδώ να φτιάχνονται. Οπότε αμέσως μειώνεται ο κύκλος εργασιών στην ΕΑΒ, στα υπόλοιπα αμυντικά συστήματα, στα ΕΑΣ, στην ΕΛΒΟ κ.λπ.
Το ίδιο γίνεται παντού. Πρόσφατα συζητούσαμε με τους εργαζόμενους στην Πολιτική Αεροπορία και μιλάγαμε γι’ αυτόν τον Ενιαίο Ευρωπαϊκό Ουρανό, που είναι η ΕΕ, που είναι οι μεταφορές, οι αερομεταφορές που και εκεί πληρώνεις διόδια, που θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν τους αεροδιαδρόμους, όπως εδώ ιδιωτικοποιούν τους δρόμους και τους δίνουν σε εργολάβους και σε άλλους. Τα ίδια γίνονται παντού. Άρα είναι επιλογή. Και είναι επιλογή της ελληνικής άρχουσας τάξης και των κυβερνήσεων, της ΕΕ. Μη σας πω τώρα, το ξέρετε, για την αγροτική οικονομία, το έχουμε πει πάρα πολλές φορές και το λέμε δεκαετίες τώρα. Να γιατί το λέμε. Δεν είναι επειδή μας έχει κολλήσει εμάς από δογματισμό, όπως λένε, για την ΕΕ. Είναι γιατί η ΕΕ, αυτή η καπιταλιστική συνεργασία, ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός, είναι σε βάρος των λαών, σε βάρος της εργατικής τάξης της χώρας μας, σε βάρος όλων των λαϊκών στρωμάτων.
Γιατί λέμε, για παράδειγμα, μονομερή διαγραφή του χρέους; Έχετε σκεφτεί; Σε αντίθεση με όλα τα άλλα κόμματα, και τα κυβερνητικά και την αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα, μόνο εμείς λέμε μονομερή διαγραφή του χρέους. Γιατί αν αναγνωρίσεις έστω κι ένα μικρό μέρος του κρατικού χρέους, του χρέους που έχει η χώρα - που δεν το δημιούργησε, όμως ο λαός, ο λαός θα κληθεί να το πληρώσει πάλι, όπως το πληρώνει τόσα χρόνια και όχι αυτοί που το δημιούργησαν. Αν αρχίζεις και συζητάς, λίγο χρέος από εδώ που είναι επαχθές ή μη επαχθές να το κουρέψουμε, να το κόψουμε, να κάνουμε διαπραγματεύσεις. Ο άλλος λέει να το πάμε λίγο παραπίσω, να το επιμηκύνουμε, δηλαδή, αυτό που ακούτε στις τηλεοράσεις, επιμήκυνση του χρέους και να κάνουμε επαναδιαπραγμάτευση. Ο ένας λέει πιο σκληρή, ο άλλος λέει με περισσότερη ικανότητα και περισσότερα κόλπα. Δε λύνονται έτσι τα προβλήματα. Κοροϊδεύουν τον κόσμο.
Γιατί αυτές οι πολιτικές είναι στην ίδια γραμμή της υπηρέτησης του μεγάλου κεφαλαίου, των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων. Και η γραμμή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ σήμερα που είναι με τη γραμμή της ΕΕ, της ΕΚΤ, της Μέρκελ, που λέει να πάμε σε επιμήκυνση του χρέους και να κάνουμε επαναδιαπραγμάτευση για νέα δανειακή σύμβαση, και η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων πολιτικών δυνάμεων που λένε να κουρευτεί το χρέος, που είναι στη γραμμή Ομπάμα, κυρίως, του ΔΝΤ, να το κουρέψουμε, να το μειώσουμε και να κάνουμε επαναδιαπραγμάτευση για το τι θα γίνει με τη δανειακή σύμβαση και πάει λέγοντας.
Και οι δυο αυτές οι εκδοχές και οι δυο αυτές κυβερνητικές λύσεις, σημαίνει ότι ο λαός πάλι θα πληρώσει με νέα αντιλαϊκά μέτρα. Πάλι θα βάλουν το χέρι αυτοί, στην τσέπη του λαού για να του πάρουν ό,τι έχει απομείνει, που δεν έχει απομείνει και τίποτα και να τον ξεζουμίζουν παραπέρα, με άλλα μέτρα, με νέα μέτρα, υλοποιώντας αυτά που έχουν πάρει. Αυτή είναι η γραμμή. Διότι δε σε δανείζει κανένας, δε σου μειώνει το χρέος κανένας, δε σου δίνει παράταση δεκαετίας και εικοσαετίας που λένε για το χρέος, αν δε σε υποχρεώσει να πάρεις νέα μέτρα, δηλαδή νέα μνημόνια. Άσχετα αν τώρα έχουν αποφασίσει να μην τα ονομάζουν πλέον μνημόνια γιατί έχουν γίνει φανερά και βρίζει όλος ο κόσμος και θα την πληρώσουν κι αυτοί. Θα το ονομάσουν αλλιώς, λέει θα φέρουμε τον τάδε νόμο, για τον ενιαίο φόρο όπως φέρνουν τώρα, για το ασφαλιστικό και άντε πάλι και ξανά μανά από την αρχή. Και ο άλλος που είχε ένα σπιτάκι, από τον πατέρα του, από τη μάνα του κ.λπ. θα το πληρώνει 100 φορές μαζί με τα χαράτσια, μαζί με τους φόρους κ.λπ. Όλα αυτά, είναι μια ενότητα προβλημάτων. Οφείλονται στην ίδια αιτία, στο ίδιο το σύστημα. Αυτό το κράτος, αυτό το καπιταλιστικό σύστημα δε διορθώνεται με ημίμετρα, με κάποια δήθεν καλύτερα μέτρα. Δε μερεμετίζεται, πώς να το πούμε, δε φτιασιδώνεται. Θέλει ανατροπή εκ βάθρων. Όταν έχεις ένα σάπιο κράτος, ένα σάπιο σύστημα δεν μπορεί να το βελτιώσεις, δεν μπορείς να το διορθώσεις.
Από αυτή την άποψη θεωρούμε, ότι πρέπει η καθημερινή πάλη για τα προβλήματα αυτά, όπως είναι για παράδειγμα ότι πρέπει να επισκευαστούν τα 600 λεωφορεία που δε χρησιμοποιούνται. Όπως λέμε ότι πρέπει να υπάρξει επαρκής κρατική χρηματοδότηση εδώ και τώρα, σήμερα, με αυτές τις δυνατότητες που έχουμε. Όπως λέμε ότι δεν μπορεί να μειώνεται άλλο το προσωπικό. Αντίθετα χρειάζεται να προσληφθεί προσωπικό. Όπως λέμε ότι πρέπει να τελειώσει η επιστράτευση και στο ΜΕΤΡΟ και αλλού, να ανακληθούν απολύσεις που έχουν γίνει, οι διαθεσιμότητες σε άλλους κλάδους. Όταν λέμε ότι πρέπει να μειωθεί η τιμή του εισιτηρίου δραστικά και να υπάρχει απαλλαγή – όχι ανοχή απλώς – για άνεργους, για άτομα με ειδικές ανάγκες, για συνταξιούχους, για φοιτητές, σπουδαστές, μαθητές που μπαίνουν μέσα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και τα χρησιμοποιούν. Ζητήματα δηλαδή που πρέπει να διεκδικηθούν και να παλευτούν σήμερα και με την μεθαυριανή απεργία στις 6 του Νοέμβρη, αλλά και στη συνέχεια. Αλλά ταυτόχρονα στο μυαλό μας θα πρέπει να έχουμε πώς αυτό θα γίνει τελικά δημόσια περιουσία. Πώς ο λαός θα το ελέγχει, η εργατική λαϊκή εξουσία να το ελέγχει, να είναι κρατικά τα δημόσια Μέσα Μεταφοράς. Να αναπτύσσονται. Να υπάρχει ενιαίος σχεδιασμός για όλα τα ζητήματα των συγκοινωνιών, και τα Μέσα σταθερής τροχιάς και τα άλλα και γενικότερα και τις υπεραστικές συγκοινωνίες κ.λπ. να ανήκουν στο κράτος. Και μια σειρά άλλες τέτοιες προτάσεις που καταθέτει το ΚΚΕ σε ένα συνεκτικό πρόγραμμα πάλης.
Γιατί κι εμείς, αγαπητοί φίλοι και φίλες, θέλουμε να «κυβερνήσουμε». Μας λένε ότι δε θέλουμε να μπούμε σε κυβέρνηση. Δεν υπάρχει κόμμα ή όποιος το λέει λέει ψέματα, σας αποπροσανατολίζει, δεν υπάρχει τάξη στην ελληνική κοινωνία που να μην έχει στόχο να πάρει την εξουσία. Η αστική τάξη θέλει να έχει την εξουσία και να διατηρήσει την εξουσία. Δηλαδή οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι τραπεζίτες θέλουν να κρατήσουν την εξουσία που την έχουν πάρα πολλά χρόνια με τα κόμματά που τους υπηρετούν.
Η εργατική τάξη, αντίστοιχα, θα πρέπει να έχει στόχο να πάρει τη δική της εξουσία, με τα άλλα λαϊκά στρώματα, με τους συμμάχους της. Το ίδιο και το ΚΚΕ, που θέλουμε, το πιστεύουμε και το παλεύουμε, να είμαστε και είμαστε κόμμα βγαλμένο μέσα από τα σπλάχνα της εργατικής τάξης, μέσα από τα σπλάχνα του λαού που θα παλεύουμε για τα συμφέροντά της. Από αυτήν την άποψη λέμε ότι βεβαίως, αλλά ποια κυβέρνηση, ποια εξουσία; Με ποιες προϋποθέσεις; Με το λαό στην εξουσία ή με το λαό να κάθεται στη γωνία; Εντός των τειχών της ΕΕ που μας έχει φέρει εδώ που μας έχει φέρει και θα είναι χειρότερα στο μέλλον ή με αποδέσμευση από την ΕΕ και ανάπτυξη ισότιμων σχέσεων με όλες τις χώρες του κόσμου; Μονομερή διαγραφή του χρέους ή να έρθω να συζητήσουμε με τους δανειστές, με τους πιστωτές τι δάνεια θα μας δώσουν ξανά για να τα πληρώνει ο λαός με νέα μνημόνια και νέα αντιλαϊκά μέτρα και νέους νόμους όπως κι αν ονομάζονται αυτοί; Θα παλέψουμε για να υπάρχει κεντρικός πανεθνικός επιστημονικός σχεδιασμός και στον κλάδο των συγκοινωνιών και παντού, έτσι ώστε και να υπάρχει κατανομή εργατικού δυναμικού και δουλειά για όλους, σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους με ευημερία του λαού, να εξαλείψεις ανισομετρίες που υπάρχουν στην Ελλάδα στις διάφορες περιοχές και να αναπτύξεις μέσα παραγωγής, τη βιομηχανία σου, την οικονομία σου ή θα λέμε εδώ μια εξουσία που θα υπηρετεί τους εφοπλιστές, τραπεζίτες και τους άλλους; Και θα υπάρχει κι αυτή η αναρχία στην παραγωγή που συνεχώς θα δημιουργεί τους κύκλους της καπιταλιστικής κρίσης, γιατί τέτοια είναι αυτή. Πότε θα πηγαίνει σε ανάκαμψη αναιμική, ή μεγαλύτερη και πότε θα βυθίζεται ξανά σε ύφεση, σε βαθιά κρίση που θα την πληρώνει πάντα ο λαός.
Αυτά είναι τα πραγματικά διλήμματα για το λαό. Και το ΚΚΕ έχει απαντήσεις γι’ αυτά. Θέλουμε να τα συζητήσουμε μαζί σας, να τα συζητήσετε και εσείς μεταξύ σας για να καταλήξουμε γιατί εκεί θα δοθεί η μάχη. Δεν είναι μια υπόθεση κορυφών. Αυτό επιμένουμε, το λέμε, ακούστε μας. Θα έρθετε στα λόγια μας, το θέμα είναι να μην είναι αργά. Δεν είναι υπόθεση κάποιων πολιτικών ηγετών ή εκπροσώπων να συζητάμε, να πίνουμε καφέ μεταξύ μας, να αλλάζουμε επισκέψεις και να καταλήγουμε για να αποφασίζουμε ενάντια στο λαό με αντιλαϊκούς νόμους, όπως κάνουν άλλα κόμματα. Είναι υπόθεση του ίδιου του λαού.
Το ΚΚΕ δε χωρίζει το λαό σε αριστερούς, κομμουνιστές, δεξιούς, κεντρώους, ή δεν ξέρω τι, όπως λέγεται ή αυτοπροσδιορίζεται ο καθένας. Εμείς αυτό που λέμε που μπορούμε να ξεχωρίσουμε είναι αν είναι εργάτης, αν είναι άνεργος, αν είναι υπάλληλος, αν είναι φτωχός αγρότης, αυτοαπασχολούμενος που είναι από τη μια πάντα, από τη μια μεριά της όχθης ή από την άλλη που είναι όλοι αυτοί που σας έλεγα πριν, εφοπλιστές, τραπεζίτες και οι κυβερνήσεις τους. Αυτό είναι το πραγματικό ζήτημα. Εκεί υπάρχει ο διαχωρισμός μες στην κοινωνία. Και όλοι αυτοί της μιας όχθης πρέπει να ενωθούν, άσχετα τι ψήφιζαν μέχρι χτες, άσχετα τι ακόμα σκέφτονται σήμερα.
Και πρέπει να ανοίξει αυτή η συζήτηση για να οργανώσουμε αυτή τη μεγάλη λαϊκή συμμαχία για την οποία μιλάει το ΚΚΕ με τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου του, έτσι ώστε να βάλουμε στόχο το λαό στην εξουσία, με συγκεκριμένο πρόγραμμα, με συγκεκριμένη ανάπτυξη για έξοδο από την κρίση σε όφελος των εργαζομένων, σε όφελος του λαού. Αυτή είναι η πρότασή μας. Φαντάζει δύσκολη. Είναι δύσκολη, δεν είναι απλή. Όμως είναι η μόνη ρεαλιστική. Γιατί όλες οι άλλες προτάσεις των άλλων δυνάμεων μας οδηγούν σε μια από τα ίδια. Μας οδηγούν στα ίδια αδιέξοδα. Και μας οδηγούν κάποιες από αυτές πιθανόν σε μια αναιμική διέξοδο από την κρίση τα επόμενα χρόνια, αλλά σε όφελος πάλι του μεγάλου κεφαλαίου, των μονοπωλίων, των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων, της ΕΕ. Αυτό είναι το ζήτημα. Άρα είναι ζήτημα ευθύνης για όλους να αποφασίσουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν.
Ξαναλέω, είμαι σίγουρος, έτσι γίνεται, δεν υπάρχει περίπτωση αυτή τη στιγμή να μπορέσω να σας πείσω σαν ΚΚΕ για όλα – όχι εγώ, εκπροσωπώντας το Κόμμα ή οι σύντροφοι που είναι εδώ. Όμως ακούστε αυτήν την κουβέντα. Θέλουμε να συζητήσουμε. Θέλουμε να σας πείσουμε για την αναγκαιότητα της πάλης. Για την αναγκαιότητα της ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Γιατί δεν είναι έτοιμο το κίνημα, δεν ετοιμάστηκε το κίνημα. Ευθύνονται οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, αναμφίβολα. Έχουμε και τις δικές μας ευθύνες εμείς; Τις έχουμε και εμείς. Όμως, δεν είναι ταυτόσημες, ούτε ίδιες με τις ευθύνες που έχουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που υπηρέτησαν τα κόμματα του κεφαλαίου, που υπηρέτησαν τη μεγάλη εργοδοσία και οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση το κίνημα.
Άρα πρέπει να βάλουμε προτεραιότητες, πρέπει να συνεχίσουμε την πάλη. Έχουμε τα κουράγια εμείς ως κόμμα, παρά τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουμε κι εμείς, όπως και όλος ο ελληνικός λαός με τα προβλήματα της οικονομικής κρίσης. Όμως θα το παλέψουμε. Πιστεύουμε στο τέλος ότι νικητής θα είναι ο λαός, θα είναι οι εργαζόμενοι. Καλή δύναμη να ευχηθούμε, καλό κουράγιο και στον αγώνα ενωμένοι για αλλαγές συνολικότερες, στην κοινωνία, στο κίνημα, με λαϊκή συμμαχία για μια άλλη κοινωνική οργάνωση, για έξοδο από την κρίση σε όφελος δικό σας, σε όφελος όλων των εργαζομένων της πατρίδας μας.