Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του μέλους της Ε.Ε της ΔΗΜΑΡ, Θ. Μαργαρίτη στο ΒΗΜΑ FM.
Ερ.
Φαίνεται να βαθαίνει το ρήγμα στους
κόλπους του κόμματος σας. Ο κ. Λυκούδης
είπε δεν φεύγω αλλά...
Νομίζω
ότι θα πρέπει να εξαντληθούν όλα περιθώρια
συνεννοήσεων και συνθέσεων. Εγώ προσωπικά
ξεκαθάρισα από την πρώτη στιγμή ότι
χρειάζεται να βρούμε όλες τις δυνατές
λύσεις προκειμένου να υπάρξει μία
πολιτική συνεννόηση μέσα σε αυτές τις
δύσκολες ώρες για τη Δημοκρατική
Αριστερά. Σε αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε
ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος μίλησε για
ένα συνέδριο συνθέσεων και
όχι για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Φοβάμαι
μόνο ότι ορισμένοι φίλοι και σύντροφοι
στη ΔΗΜΑΡ έχουν μανία καταδιώξεως.
Πρέπει να γίνει μία συζήτηση, να βρούμε
λύσεις. Δεν μπορεί να υπάρχουν τα πράγματα
με μία αίσθηση ότι
υπάρχουν εσωτερικοί εχθροί, ότι
τσακωνόμαστε. Ας βρούμε ένα modus
vivendi,
έναν καθολικό συμβιβασμό. Θα είμαι
ειλικρινής. Και η Μεταρρυθμιστική Τάση
που έχει συγκροτηθεί στη Δημοκρατική
Αριστερά πρέπει εκπροσωπεί αυτό τον
μεταρρυθμιστικό λόγο και πρακτική μέσα
στο ίδιο το κόμμα. Δηλαδή να παλεύει για
θέσεις, για διορθώσεις, για αλλαγές. Όχι
αριστερίστικα
πράγματα δηλαδή αδιαλλαξία,
φετιχοποίηση των συγκρούσεων και των
αντιπαραθέσεων. Νομίζω ότι υπάρχουν
περιθώρια να βρούμε μία συμφωνία και
οι ίδιες οι πολιτικές αποφάσεις,οι
οποίες πάρθηκαν στην Κεντρική Επιτροπή
διευκολύνουν αυτό το πεδίο συνεννόησης.
Ερ.
Κάποιοι λένε γιατί σηκωθήκαμε και
φύγαμε από τον Συνασπισμό, κάναμε έναν
ολόκληρο κύκλο μέσα από την Κεντροαριστερά,
περάσαμε μέσα από μία συγκυβέρνηση με
το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, για να ξαναγυρίσουμε
στον ΣΥΡΙΖΑ.
Χθες
ήμουν με τον φίλτατο κύριο Ραβανό σε
μία τηλεοπτική εκπομπή. Όταν άσκησε
κριτική σε κάποιον από τη ΝΔ, βουλευτή,
ο συγκεκριμένος βουλευτής γύρισε
και του είπε "Μα είσαι ΣΥΡΙΖΑ;".
Δυστυχώς το παράδειγμα του κ. Ραβανού,
το περνάει και η Δημοκρατική Αριστερά.
Επειδή κάνουμε κριτική στην κυβέρνηση,
την οποία ορθά και καλώς στηρίξαμε στην
κρίσιμη φάση του 2012, όταν ο κίνδυνος για
το ευρώ ήταν υπαρκτός. Αυτό δεν σημαίνει
ότι θα πάμε και στον ΣΥΡΙΖΑ. Τελικά σε
αυτή τη χώρα, όποιος κάνει κριτική στην
Αριστερά, θεωρείται Δεξιός και όποιος
κάνει κριτική στη Δεξιά, θεωρείται
Αριστερός.
Ερ.
Αυτό αλήθεια είναι αλλά είναι και στενά
τα περιθώρια...
Θα
σας πω τι νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει
ως διέξοδος. Εγώ αντιλαμβάνομαι μερικά
πράγματα που είναι σχετικά απλά.
Χρειάζεται μια Κεντροαριστερά στην
Ελλάδα; Απαντώ ναι. Χρειάζεται να
γίνει συζήτηση ανάμεσα σε όλες τις
τάσεις, τα κόμματα, τις κινήσεις στον
χώρο της Κεντροαριστεράς; Απαντώ ναι.
Θα πάει η Δημοκρατική Αριστερά σε αυτή
τη συνάντηση, σε αυτή τη συζήτηση σαν
να
πηγαίνει σε μια πρόσκληση για τσάι; Όχι.
Θα πάει με το πολιτικό της πλαίσιο. Και
ποιο είναι αυτό; Έρχομαι αμέσως στο
δεύτερο ζήτημα. Ότι σιγά σιγά θα πρέπει
να συζητάμε στην
Ελλάδα για την «επόμενη μέρα». Δηλαδή
όταν κλείνει αυτό που λέμε σχηματικά
και δημοσιογραφικά, ο μνημονιακός
κύκλος.
Εξ αντικειμένου επανερχόμαστε στις
διαφορές κεντροαριστεράς - κεντροδεξιάς,
Αριστεράς - Δεξιάς, όπου
είναι υπαρκτές οι προγραμματικές
διαφορές και οι οποίες σε συνθήκες
ομαλοποίησης της οικονομίας έρχονται
ξανά στο προσκήνιο και σχετίζονται με
το σχέδιο ανάκαμψης της χώρας, το σχέδιο
Εθνικής Ανασυγκρότησης της χώρας. Δεν
μπορεί για παράδειγμα, η Κεντροαριστερά
και η Αριστερά να έχουν το ίδιο πολιτικό
σχέδιο με την Κεντροδεξιά και τη Δεξιά
για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας.
Είναι υπαρκτές οι διαφορές αυτές. Κάποιοι
μπορεί να ισχυρίζονται ότι έκλεισε ο
κύκλος των διαφορών Αριστεράς – Δεξιάς.
Δεν το πιστεύω. Καταλαβαίνω να γίνονται
έκτακτες συμφωνίες, όπως έγινε το
καλοκαίρι του 2012. Μπορεί να ξαναχρειαστεί
να γίνουν, αλλά όταν επανερχόμαστε σε
κανονικές συνθήκες στη χώρα αυτές οι
προγραμματικές διαφορές έρχονται στο
προσκήνιο.