Ακολουθούν οι τρεις ομιλίες της εκδήλωσης του προοδευτικού πόλου
«Δημοκρατική Αριστερά –Προοδευτική Συνεργασία», που πραγματοποιήθηκε χθες το
απόγευμα στη Θεσσαλονίκη.
ΟΜΙΛΙΑ
ΧΑΡΗ ΚΑΣΤΑΝΙΔΗ
Θα σας μιλήσω ως
πολίτης. Δεν έχω καμιά θεσμική ιδιότητα. Δεν εκπροσωπώ ούτε ανήκω σε κάποιο
κόμμα, κίνηση ή ομάδα. Επέλεξα μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 και αφότου
με διέγραψαν από το ΠΑΣΟΚ, γιατί αρνήθηκα τον Φεβρουάριο του 2012 να ψηφίσω το
δεύτερο μνημόνιο, να μην ενταχθώ σε πολιτικό κόμμα ή παράταξη. Το ίδιο ισχύει
και σήμερα.
Αποφάσισα, όμως, ως άτομο και ελεύθερος
πολίτης να στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις την προσπάθεια για την ανασυγκρότηση
της Κεντροαριστεράς, δηλαδή για την ανασυγκρότηση του προοδευτικού πολιτικού
χώρου που εκτείνεται από το δημοκρατικό κέντρο μέχρι τα όρια της ριζοσπαστικής
και παραδοσιακής αριστεράς.
Υπέγραψα, γι αυτό, μαζί με άλλα στελέχη
που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, με στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς, με
ανθρώπους της πολιτικής οικολογίας, με ανθρώπους της εργασίας και του
πνεύματος, υπογράψαμε όλοι μαζί από κοινού τη διακήρυξη για μια νέα πολιτική
συμμαχία με τον τίτλο «Δημοκρατική Αριστερά-Προοδευτική Συνεργασία».
Η «Δημοκρατική Αριστερά-Προοδευτική
Συνεργασία» φιλοδοξεί να εκφράσει την ευρεία προοδευτική πλειοψηφία των πολιτών
που πιστεύουν στις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού και εμπνέονται από τις
βαθειά μεταρρυθμιστικές ιδέες της δημοκρατικής και ανανεωτικής αριστεράς.
Στη μεταπολιτευτική περίοδο, η
Κεντροαριστερά αποτελούσε τη σταθερή πολιτική πλειοψηφία του τόπου. Η
πλειοψηφία αυτή και οι κοινωνικές δυνάμεις που τη στήριζαν κατακερματίστηκαν,
αποσυντέθηκαν μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ.Η κρίση και οι πολιτικές της κρίσης
διέλυσαν την Κεντροαριστερά. Η προοδευτική πλειοψηφία των πολιτών υπάρχει,
αλλά, είτε δεν εκπροσωπείται είτε δανείζει εξ ανάγκης τις ψήφους της σε άλλες
πολιτικές δυνάμεις.
Αποτελεί επείγουσα υποχρέωσή μας να
ανασυστήσουμε τον χώρο της Κεντροαριστεράς, να ανασυστήσουμε την κοινωνική και
πολιτική πλειοψηφία του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Να αποκτήσει και πάλι την
αντιπροσωπευτικότητά του το πολιτικό μας σύστημα.
Η αναγέννηση της Κεντροαριστεράς μέσα
από τη δημιουργία μιας ισχυρής προοδευτικής παράταξης αποτελεί ζωτική ανάγκη
για τη χώρα και τον λαό μας, για να υπάρξει ένα συγκροτημένο εθνικό σχέδιο
εξόδου από την κρίση, σχέδιο που θα περιλαμβάνει μέτρα και πολιτικές ριζικά
διαφορετικές από την πολιτική της λιτότητας, της ύφεσης και της ανεργίας που
ασκείται σήμερα.
Η κρίση και οι πολιτικές που
εφαρμόζονται κατέστρεψαν την παραγωγική βάση της χώρας. Σχέδιο για την
παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας μόνον η αναγεννημένη και γνήσια
Κεντροαριστερά μπορεί να προσφέρει. Τέτοιο σχέδιο δεν μπορεί να προσφέρει η
Δεξιά, γιατί η μόνη πίστη της είναι η κυριαρχία των αγορών και των
χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Σχέδιο για τη δημιουργία μιας νέας παραγωγικής
βάσης δεν μπορεί να προσφέρει ούτε η παραδοσιακή και ριζοσπαστική αριστερά,
γιατί η θεμελιώδης πίστη της είναι ένας παρωχημένος κρατισμός, υπεύθυνος για
πολλά προβλήματα της σύγχρονης Ελλάδας.
Η κρίση και οι πολιτικές που
εφαρμόζονται εξάντλησαν την κοινωνία, διέλυσαν την κοινωνική συνοχή και αύξησαν
τις ανισότητες. Σχέδιο για τη θεραπεία των κοινωνικών πληγών, σχέδιο για την
αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, σχέδιο για την καταπολέμηση των
αδικιών και την αποκατάσταση της
κοινωνικής συνοχής, μόνον η αναγεννημένη Κεντροαριστερά μπορεί να προσφέρει. Οι
έννοιες της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι θεμελιώδεις
ιδεολογικές έννοιες των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Το κοινωνικό
κράτος είναι άρρηκτα συνυφασμένο με την πολιτική και τις δράσεις των δημοκρατών
σοσιαλιστών και των δημοκρατών αριστερών. Κανενός άλλου. Ποτέ δεν θεμελιώθηκε
σοβαρό κοινωνικό κράτος είτε από τη Δεξιά είτε από την παραδοσιακή Αριστερά.
Ποιοι μπορούν να συμμετάσχουν και να
συνεισφέρουν στη δημιουργία μιας νέας και ισχυρής Κεντροαριστεράς; Ποιοι
μπορούν να ξαναδημιουργήσουν την πλειοψηφία όσων πιστεύουν στον δημοκρατικό
σοσιαλισμό και στην υπεύθυνη αριστερά;
Όχι πάντως η αυτοαποκαλούμενη και
ψευδώνυμη Κεντροαριστερά με το σχήμα της «Ελιάς». Η «Ελιά» είναι η μετονομασία
του απομένοντος ΠΑΣΟΚ και δύο ακόμη στελεχών του, που έκαναν τις δικές τους
πολιτικές κινήσεις. Θα αποτελούσε λογική και πολιτική αντίφαση να σκεφθεί
κανείς ότι αυτοί που διέλυσαν την Κεντροαριστερά με τις πολιτικές τους, τώρα
μπορούν και να την ξαναφτιάξουν. Το απομένον οργανωτικό μόρφωμα του ΠΑΣΟΚ δεν
έχει καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ που γνωρίζαμε, είναι μεταλλαγμένο συντηρητικό
κόμμα.
Μπορεί να έχει σχέση με την προοδευτική
πολιτική αντίληψη το απολιτικό ή μεταπολιτικό προϊόν που λέγεται «Ποτάμι»; Ο
αρχηγός του δηλώνει ότι υιοθετεί ιδέες
και δεξιές και αριστερές, στενός του δε συνεργάτης αποκαλύπτει ότι το
μυστικό τους είναι ότι έχουν εξασφαλίσει τη στήριξή τους από ξένες δυνάμεις. Τι
σχέση έχουν όλα αυτά με τις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού;
Μήπως μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να καλύψει ,να
εκπροσωπήσει την Κεντροαριστερά; Ο πρόεδρός του δηλώνει με σαφήνεια ότι το
κόμμα του δεν έχει καμία σχέση με τις ιδέες του δημοκρατικού σοσιαλισμού, ότι
εκπροσωπεί την ριζοσπαστική Αριστερά. Τους μεγάλους κοινωνικούς συνασπισμούς,
δηλαδή την προοδευτική πλειοψηφία των πολιτών, εκφράζουν κόμματα ενιαία ,που ,παρά
τις εσωτερικές διαφορές τους, διαθέτουν ενιαία στρατηγική για το μέλλον της
χώρας και των πολιτών της. Ο Γιάννης Δραγασάκης δήλωσε μόλις πριν από τρείς
ημέρες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί ενιαίο κόμμα, γνωρίζοντας
,προφανώς, ότι στο εσωτερικό της παράταξής του υπάρχουν αποκλίνουσες
στρατηγικές.
Η υποχρέωση, λοιπόν, να
ξαναδημιουργήσουμε την ευρεία πολιτική πλειοψηφία της Κεντροαριστεράς είναι
έργο όλων των άλλων, είναι έργο δικό μας, είναι έργο της «Δημοκρατικής
Αριστεράς-Προοδευτικής Συνεργασίας».
Η «Δημοκρατική Αριστερά-Προοδευτική
Συνεργασία» διεκδικεί την ισχυρή πολιτική εντολή του ελληνικού λαού. Μόνον τότε
θα υπάρξουν σοβαρές προοδευτικές
προγραμματικές συνεργασίες, που θα αλλάξουν τη μοίρα της χώρας και της κοινωνίας.
Είμαστε ριζικά αντίθετοι στις πολιτικές που ασκούνται σήμερα και στους
κυβερνητικούς διαχειριστές τους. Είμαστε, επίσης, αντίθετοι στις ασάφειες, στη
σύγχυση ,στον λαϊκισμό και στην προγραμματική «μπερδεψούρα» της ριζοσπαστικής
αριστεράς. Προτείνουμε το δικό μας στέρεο και ελπιδοφόρο εθνικό σχέδιο για το
οποίο ζητούμε ισχυρή στήριξη από τον ελληνικό λαό.
ΟΜΙΛΙΑ ΜΑΡΙΛΕΝΑΣ ΚΟΠΠΑ
Είναι μεγάλη η χαρά
μου που είμαι εδώ μαζί σας, μαζί με τον Πρόεδρο Φώτη Κουβέλη και άλλους φίλους
και συναγωνιστές. Όλοι μαζί στέλνουμε από τη Θεσσαλονίκη το μήνυμα ότι αυτή η
μάχη που ξεκινήσαμε με τη Δημοκρατική Αριστερά- Προοδευτική Συνεργασία πρέπει
να δοθεί και να κερδηθεί.
Οραματιστήκαμε τη
Δημοκρατική Αριστερά Προοδευτική Συνεργασία ως ένα χώρο που θα συνθέτει ιδέες
και. παραγωγικές δυνάμεις και θα εκπροσωπεί την κοινωνία. Όχι ως χώρο που θα
αθροίζει επίδοξους ηγέτες και πολιτευτές.
Ξεκινάμε με
ειλικρίνεια, με αίσθηση της ευθύνης για τον χώρο που εκπροσωπούμε, με την πίστη
ότι ένας αυτόνομος στρατηγικός χώρος ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ είναι
απαραίτητος και αναγκαίος.
Μιλάω για τον εαυτό
μου, αλλά σε έναν βαθμό νομίζω μιλάω για όλους μας: τα ψέματα έχουν τελειώσει, οι μάσκες έχουν πέσει και η
κοινωνία ζητά να μπει ένα τέρμα στις δυσκολίες και τα αδιέξοδα που ζει αλλά και
στην υποκρισία και προσποίηση.
Και για αυτό πρέπει να
πούμε πια μόνο αλήθειες.
o
Αλήθεια πρώτη: δεν
μπορεί να λες ότι έσωσες τη χώρα όταν καθημερινά, μέχρι και την ώρα που μιλάμε
καταστρέφονται εκατοντάδες οικογένειες. Δεν μπορεί να μιλάς για επιτυχία όταν
το 30% των συμπολιτών μας είναι πέρα από τα όρια της φτώχειας.
o
Αλήθεια δεύτερη:
Οι εύκολες απολύσεις δεν ισούνται με εύκολες προσλήψεις. Γι αυτό και
εμείς επιμένουμε στην αρχή της τριμερούς συνεργασίας και στην ανάγκη ρύθμισης
της αγοράς εργασίας. Είπαν ψέματα
ονομάζοντας μεταρρύθμιση την απόλυτη απορρύθμιση, πετώντας στα σκουπίδια τις
κατακτήσεις πολλών γενεών.
•
Αλήθεια τρίτη:
κάθε ιδιωτικοποίηση δεν είναι εξ ορισμού καλή. Για μας είναι κεντρική η στρατηγική συμμετοχή του κράτους στην
οικονομία για τη διασφάλιση στρατηγικών αναπτυξιακών εισροών: ενέργεια,
μεταφορές, χρηματοπιστωτικό σύστημα. Μια ιδιωτικοποίηση πρέπει να γίνεται με
όρους που όντως να ανοίγουν αγορές. Άλλο η κινητή τηλεφωνία, άλλο το νερό. Άλλο
τα αεροδρόμια, άλλο το management. Άλλο η παραγωγή και άλλο τα δίκτυα. Άλλο η τιμή
του ρεύματος και άλλο η τιμολογιακή πολιτική. Άλλο η αγορά χρήματος και άλλο η
πολιτική ανάληψης ρίσκου.
Φίλες και φίλοι,
Τα δικά μας διλήμματα και τα δικά μας
αδιέξοδα δεν είναι αποκλειστικά ελληνικά. Όλος ο ευρωπαϊκός Νότος ζει τη κρίση
που απειλεί τη κοινωνική συνοχή, που γιγαντώνει την ανεργία, που δεν αφήνει
προοπτικές για το μέλλον των παιδιών μας.
Είναι λοιπόν ανάγκη να αναδείξουμε την
ευρωπαϊκή διάσταση των ελληνικών αδιεξόδων, πέρα από ηθικολογίες. Κυρίως ενόψει των ευρωεκλογών του Μαΐου.
•
Δεν υπάρχει ένας καλός βορράς απέναντι σε ένα κακό νότο.
Ο Βορράς διαχωρίζεται από το Νότο με βάση υποδομές, πρόσβαση σε αγορές, όρους
χρηματοδότησης, επενδύσεις στην καινοτομία και όχι με βάση την ικανότητα και
την ηθική ακεραιότητα.
•
Ο ελλειμματικός νότος συμπιέζεται από έναν πλεονασματικό
Βορρά που αρνείται ακόμη και εσωτερικά να μοιράσει το πλεόνασμα του.
•
Η Ευρώπη ακόμα βρίσκεται σε ένα ανταγωνισμό μικρότερου
δυνατού ασφαλιστικού, φορολογικού και εργασιακού κόστους που οδηγεί στο άνοιγμα
της ψαλίδας πλούσιων και φτωχών παντού.
Γι αυτά οφείλουμε να μιλήσουμε και οφείλουμε να τοποθετηθούμε. Η περίοδος
της βολικής σιωπής τελείωσε. Ελπίδα μας είναι ότι η αλλαγή των ισορροπιών στην
Ευρώπη , με τη σοσιαλδημοκρατία να γίνεται πιο ισχυρή,θα βοηθήσει να αλλάξει η
συνταγή της μονόπλευρης λιτότητας και να δώσει μια αναπτυξιακή ανάσα που τόσο έχουμε ανάγκη.
Σε αυτό το πλαίσιο:
•
Θέλουμε μια Ελλάδα που θα παραμείνει χώρα με μεσαία τάξη,
όπου δεν θα ανοίγει διαρκώς η ψαλίδα
ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς.
•
Θέλουμε μια Ελλάδα με κράτος Ευρωπαϊκού και όχι
Αφρικανικού μεγέθους, με νέους, καταρτισμένους δημοσίους υπαλλήλους. Όχι με
παρασιτική αναδιανομή απολύσεων όπου κάποιοι διατηρούν μίζερα ποσοστά πουλώντας
προστασία.
•
Μια Ελλάδα με εργαζόμενους και όχι απασχολούμενους.
•
Μια Ελλάδα που θα παράγει, με σύγχρονους ευρωπαϊκούς
όρους
•
Μια Ελλάδα χωρίς μια χαμένη γενιά.
•
Μια Ελλάδα χωρίς ιδιωτικά μονοπώλια και με ένα κράτος που
δεν πνίγει την αγορά, αλλά την ελέγχει.
•
Μια Ελλάδα που θα σκοπεύει ανοικτά στην υποκατάσταση εισαγωγών
και τη διεύρυνση της παραγωγικής της βάσης, όχι σε κάθε κλάδο, αλλά σε πολλούς
και διαφορετικούς κλάδους, αξιοποιώντας κάθε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, με
μακρόπνοη στρατηγική.
Φίλες και φίλοι,
Κανείς δεν έχει το μονοπώλιο ούτε των
σοσιαλδημοκρατικών αρχών και αξιών, ούτε τη σφραγίδα της σοσιαλδημοκρατίας στη
χώρα. Οι λέξεις πρέπει να έχουν νόημα και περιεχόμενο και να αντιστοιχούν σε
κοινωνικές πραγματικότητες. Αλλιώς γίνονται απεχθείς στην κοινωνία.
Εμείς στη Δημοκρατική Αριστερά
Προοδευτική Συνεργασία:
Θέλουμε μια σοσιαλδημοκρατία που παίρνει θέση σε θέματα δικαιωμάτων και αξιών
•
Χρωστάμε ιθαγένεια στη δεύτερη γενιά μεταναστών: να δούμε
εάν η συγκυβέρνηση θα την αποδεχτεί.
•
Χρωστάμε την προστασία της πρώτης κατοικίας. Αυτό είναι
το ελάχιστο κοινωνικό μέρισμα από τη διάσωση των τραπεζών.
•
Χρωστάμε ακόμα μια αναγνώριση στο δικαίωμα των
ομοφυλοφίλων για ισονομία και ισοπολιτεία, με την επέκταση του συμφώνου
συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια άμεσα και γιατί όχι και την καθιέρωση γάμου.
•
Χρωστάμε ένα τέρμα στην ασυδοσία ενός κράτους που βλέπει
την τραγωδία των μεταναστών στο Φαρμακονήσι και η ανακλαστική αντίδραση είναι η
προστασία «των ένστολων».
•
Χρωστάμε ένα τέρμα στην ασυδοσία των προεκλογικών
επιδομάτων, δήθεν κοινωνικού μερίσματος.
•
Χρωστάμε μια δικαιοσύνη χωρίς αρνησιδικία και ένα
σωφρονιστικό σύστημα που δεν είναι παράλογα εκδικητικό.
•
Χρωστάμε στον εαυτό μας ένα ευρωπαϊκό κράτος.
Φίλες και φίλοι,
Υπάρχει σήμερα επιτακτική ανάγκη για μια
διαπραγμάτευση που δεν θα κερδίζει κάθε στόχο αλλά θα έχει στόχους. Και ο στόχος θα είναι:
•
α) η διατήρηση μιας ήδη πολλαπλά τραυματισμένης κοινωνικής συνοχής και άρα
•
β) η ανάπτυξη ενός περιβάλλοντος ανταγωνιστικότητας που
να ευνοεί τη μικρομεσαία και μικρή επιχείρηση, γιατί αυτή είναι η ραχοκοκαλιά
της ελληνικής οικονομίας.
•
γ) η αναδιανομή που θα είναι, ιδιαίτερα σήμερα,
στοχευμένη στην άμβλυνση κοινωνικών αδιεξόδων και όχι στην άγρα ψήφων
(ένστολοι, συνταξιούχοι)
Ένα πρόγραμμα που δε θα έχει εμμονές με
τα μέσα, αλλά θα εμμένει στους στόχους.
Χρειαζόμαστε ένα αναπτυξιακό σχέδιο που
θα είναι διαθρωτικό και θα έχει στόχο την μετάβαση της ελληνικής οικονομίας από
κοινωνία μεσαίας τάξης που βασίζεται στην προστασία (με πολιτικό αντάλλαγμα)
στην αξίωση για παραγωγικό προσανατολισμό.
•
Άρα, το κράτος να έχει στόχο να δημιουργήσει σταθερές:
κόστος ενέργειας, κόστος εργασίας επίσης, φορολογία
•
Αυτές οι σταθερές να είναι βιώσιμες για τη μικρή και
μεσαία επιχείρηση: να μην επιδοτούμε offshore, η φορολογία να είναι προοδευτική, να
τελειώνουμε με τις εξοντωτικές εισφορές και τα μπλοκάκια
•
Και όπου το κράτος αναλαμβάνει ρίσκο, να είναι προφανής η
στρατηγική στόχευση και το μερίδιο στο κέρδος και να μην είναι εξόφθαλμα
πελατειακό.
•
Να έχει ευρύ προσανατολισμό: η Ελλάδα δε μπορεί να
παράγει μόνο τουρισμό! Ο τουρισμός διευρύνει την καταναλωτική βάση και αυτό
πρέπει να σημαίνει διεύρυνση παραγωγικής βάσης υψηλής προστιθέμενης αξίας.
Και , φίλες και
φίλοι θα θελα να τελειώσω με μια ακόμη σκέψη:
Τι είναι νέο
στην πολιτική;
Δεν είναι απλά η
έκπληξη, το αποκλειστικά νεαρό, σε ηλικία, πολιτικό προσωπικό. Ξέρω νέους σε
ηλικία που με το σαθρό πολιτικό σύστημα γέρασαν πριν την ώρα τους.
Νέο είναι για
μένα το ηθικό, το καθαρό, το ειλικρινές. Νέο είναι αυτό που στηρίζεται και δρα
στη βάση αρχών και αξιών. Και γι' αυτό το νέο αξίζει να παλέψουμε.
ΟΜΙΛΙΑ
ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΜΟΥΡΓΚΕΛΗ
Η ιστορία του καπιταλισμού καταγράφει
ότι οι ολιστικές κρίσεις όπως αυτή που διανύει η χώρα έχουν μια μέση διάρκεια
που δεν ξεπερνά τα 3 χρόνια με μέση απώλεια του ΑΕΠ περί τα 20%. Η ιστορία αυτή
πάει πίσω από το 1880 μέχρι τις μέρες μας. Εμείς διανύουμε το 6ο
χρόνο ύφεσης και έχουμε απολέσει το 25% του εθνικού πλούτου. Σίγουρα η
πραγματιστική κρίση και η σύγκριση δεν επιτρέπει τους πανηγυρισμούς περί την
όποια ανάκαμψη μετά από τόσο καιρό και τόσο κόστος. Όλες οι οικονομίες
ανακάμπτουν μετά από μία ύφεση. Οι πολίτες και οι επιχειρήσεις αντιδρούν,
προσπαθούν επιβιώνουν και προκόβουν και μαζί τους εν τέλει και οι εθνικές
οικονομίες. Μόνο που εμείς δεν ακολουθήσαμε την πεπατημένη. Χαθήκαμε στα
δαιδαλώδη μονοπάτια ενός ανίκανου πολιτικού συστήματος και των πελατειακών
πολιτικών σχέσεων, στην ανικανότητα των βασικών οικονομικών φορέων να
προσαρμοστούν όσο και σε μια λάθος
πολιτική που εκπονήθηκε από την ΕΕ υπό την τρέχουσα γερμανική ηγεμονία. Η
οικονομία εγκλωβίστηκε σε μια παγίδα. Χωρίς ρευστότητα, με υψηλά επιτόκια
αγκυλωμένους και αναχρονιστικούς θεσμούς, ελλιπή ηγεσία. Σήμερα η ανάκαμψη που
προβάλλεται δεν είναι οικονομική ανάκαμψη. Αλλά δημοσιονομική. Δεν μπορείς να μιλάς
για οικονομική ανάκαμψη με ανεργία στο 28% και αυξανόμενη ή την ώρα που η
οικονομία καταγράφει αρνητικό πληθωρισμό. Ακόμα και η δημοσιονομική ανάκαμψη
τίθεται εν αφμιβόλω όταν στηρίζεται σε μεταχρονολόγηση πληρωμών του δημοσίου.
Επιπλέον τίθεται εν αμφιβόλω η ίδια η αποτελεσματικότητα της να επηρεάσει την
οικονομία όταν οι πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις από τη διανομή του κυριαρχούνται
από πελατειακά κριτήρια. Ακόμα και εάν κάποιος επιχαίρει για τα δημοσιονομικά
επιτεύγματα της κυβέρνησης δεν είναι εύκολο να παρασυρθεί στους ρυθμούς των
πανηγυρικών παιανισμών. Η πολιτική που έχει ασκηθεί όλα αυτά τα χρόνια οδηγεί
σε μια οικονομία ελεγχόμενη από 4 τράπεζες, 2 γαλακτοβιομηχανίες, 1 αεροπορική
και εν γένει μια συστοιχία από ολιγοπώλια κατανεμημένα σε κάθε κλάδο. Η μικρή
και μεσαία επιχειρηματικότητα έχει εξαφανισθεί. Η μεσαία τάξη έχει αποσαρθρωθεί
η ανεργία έχει εκτιναχθεί με πρώτο θύμα τους νέους. Οικονομική ανισότητα και
κοινωνική πόλωση τροφοδοτούν τα άκρα του πολιτικού φάσματος και μαζί την
πολιτική αστάθεια. Βαδίζουμε σταθερά προς μια οικονομία ολιγοπωλιακών
συμφερόντων συσπειρωμένων γύρω από 4 τράπεζες που σε συνδυασμό με τις
πελατειακές πολιτικές σχέσεις καταλήγουν σε μια ολιγαρχική κοινωνία,
διατεταγμένων συμφερόντων και στοιχισμένων ευκαιριών με κοινωνική πόλωση και
συνεπαγόμενο αυταρχισμό. Η ανάπτυξη θα αφορά σε κλαδικούς ή τοπικούς θύλακες
και θα συνοδεύεται από σταθερά υψηλή ανεργία. Μια ανεργη ανάπτυξη.
Οι ευθύνες της κυβέρνησης για αυτή την
προοπτική είναι τεράστιες. Αποδέχθηκε και υπηρέτησε μια λάθος πολιτική και
μάλιστα με λάθος τρόπο. Αντί να διεκδικήσει την εξάσκηση μιας υποβοηθητικής
νομισματικής πολιτικής τόσο από την ΕΚΤ
όσο και από τις ίδιες τις ελληνικές τράπεζες εγκλώβισε την οικονομία στην προτεραιότητα
εξυπηρέτησης των τραπεζών. Περιόρισε την εμβέλεια της πολιτικής της στην
δημοσιονομική εξυγίανση και τη φορολογική λαίλαπα που πλήττει τα ίδια πάντα
κοινωνικά στρώματα επιτείνοντας την αδικία της φοροδιαφυγής και τη
υπερφορολόγησης. Ο περιορισμός των δαπανών του δημοσίου βασίσθηκε σε απολύσεις
και οριζόντιες περικοπές διατηρώντας τις αναποτελεσματικές δομές και τις ροές
πελατειακών εξουσιών. Οι μεταρρυθμίσεις
έγιναν και γίνονται μ πελατειακά κριτήρια, και προτιμησιακές σχέσεις που
οδηγούν σε καθυστερήσεις προσαρμογών σε κάποιος σε βάρος κάποιων άλλων που
καλούνται να αναλάβουν το βάρος μόνοι τους. Η οικονομία δοκιμάζεται από
ερασιτεχνισμούς ακόμα και έναντι της εφαρμογής του μνημονίου. Αποτέλεσμα το βάρος της βελτίωσης της
ανταγωνιστικότητας έπεσε αποκλειστικά στο κόστος εργασίας και τους μισθούς. Μια
πίεση που συνεχίζεται και αναμένεται να ενταθεί ως μόνη διέξοδος στα αδιέξοδα
ανταγωνιστικότητας που η ανικανότητα της κυβερνητικής πολιτικής. Σε αυτό
συντείνει καταλυτικά και η αδρανοποίηση της νομισματικής πολιτικής ως εργαλείο
διοχέτευσης ρευστότητας στην οικονομία
με φθηνό χρήμα. Αντίθετα η κυβέρνηση όχι απλά δεν διεκδίκησε ειδικά μέτρα
στήριξης της ρευστότητας από την Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα αλλά παραδόθηκε και
στους σχεδιασμούς του τραπεζικού ολιγοπωλίου. Το ακριβό και δυσεύρετο χρήμα
επέτεινε τα αδιέξοδα επιχειρήσεων και πελατών και συνέτεινε στην επιβάρυνση των
ήδη βεβαρημένων από τη φορολογία εισοδημάτων.
Φίλες κι φίλοι,
2034 είναι οι ώρες που με βάση τα
τελευταία στατιστικά στοιχεία του ΟΟΣΑ εργάζεται ένα μέσο έλληνας. Οι ώρες αυτές
είναι 25% περισσότερες από τις ώρες που εργάζεται κατά μέσο όρο ένας
εργαζόμενος στην ΕΕ. Στη διάρκεια αυτών των ωρών η εργασία που αποδίδει ο
έλληνας εργαζόμενος είναι 35% λιγότερο παραγωγική από αυτή του μέσου ευρωπαίου.
Που πάνε οι ώρες της ζωής μας; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα που πρέπει να
απαντήσει πειστικά η κεντροαριστερά προτείνοντας όλα τα αναγκαία μέτρα, τις
μεταρρυθμίσεις και τις διαρθρωτικές αλλαγές που θα μας φέρουν πίσω στους
πολίτες αυτές τις ώρες της ζωής τους.
Η κεντροαριστερά πρέπει να μιλήσει για το πολιτικό σύστημα και τις πελατειακές
πολιτικές σχέσεις που αλλοιώνουν την προσπάθεια των πολιτών και οδηγούν σε
αναξιοκρατία και κατανέμουν τους πόρους της οικονομίας ανάλογα με τις προθέσεις
των πολιτικών βαρόνων και των ημετέρων. Πρέπει να προτείνει μέτρα για την άμεση
κατάργηση των πελατειακών πολιτικών σχέσεων με θεσμικά αντερείσματα και
περιορισμό των προσωποπαγών εξουσιών. Δεν είναι δυνατό να πιστεύουμε σοβαρά ότι
η κολοκυθιά των 300 ή των 200 βουλευτών καλύπτει στο ελάχιστο τις ανάγκες των
μεγάλων αλλαγών στο πολιτικό σύστημα και την αντιμετώπιση της «ντροπής» που
είναι οι πελατειακές πολιτικές σχέσεις και η μετατροπή της πολιτικής σε πεδίο
εμπορίας εξυπηρετήσεων και ψήφων.
Η κεντροαριστερά πρέπει να μιλήσει για
μια άλλη οικονομία. Με ανοικτές αγορές και ισχυρές ρυθμιστικές αρχές που θα
διασφαλίζουν το δικαίωμα στην ελεύθερη ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας
ανεξαρτήτως εάν αφορά σε μικρή, μικρομεσαία ή μεγάλη επιχείρηση.
Η κεντροαριστερά πρέπει να μιλήσει για
το τραπεζικό σύστημα και την ανάγκη η οικονομία να απεγκλωβιστεί από το
μοναδικό στο κόσμο ολιγοπώλιο των 4 συστημικών τραπεζών που ελέγχει το 90% της
αγοράς. Θέλουμε ένα σταθερό, ασφαλές και ανταγωνιστικό τραπεζικό σύστημα με
πολλές τράπεζες, τοπικές και περιφερειακές, ιδιωτικές ή συνεταιριστικές.
Θέλουμε ένα άλλο χρηματοπιστωτικό σύστημα που να περιορίζει την εξάρτηση της
οικονομίας από τις τράπεζες και να επιτρέπει την χρηματοδότηση των επιχειρήσεων
απευθείας από το αποταμιευτικό κοινό υπό την αυστηρή εποπτεία μιας αναβαθμισμένης
επιτροπής κεφαλαιαγοράς. Θέλουμε φθηνό και προσβάσιμο χρήμα που να τροφοδοτεί
με ασφάλεια τις επενδύσεις και τν καινοτομία.
Η κεντροαριστερά πρέπει να μιλήσει για
την πραγματική αναδιάρθρωση του δημοσίου. Που δεν συνδέεται και δεν εξαντλείται
στις οριζόντιες περικοπές και τις απολύσεις αλλά που αφορά το συνολικό
ανασχεδιασμό με βάση την απόλυτη προτεραιότητα της εξυπηρέτησης των σύγχρονων
αναγκών των πολιτών και των επιχειρήσεων.
Η κεντροαριστερά πρέπει να μιλήσει για τη δικαιοσύνη.. Τη
βελτίωση των όρων απονομής της με ταχύτητα και κοινωνική και οικονομική
αποτελεσματικότητα που εξασφαλίζει την ποιότητα των σχέσεων των πολιτών και των
επιχειρήσεων μεταξύ τους και με το κράτος
σε ένα πλαίσιο που σέβεται απόλυτα τα ανθρώπινα δικαιώματα και την
ελευθερία των συναλλαγών.
Η κεντροαριστερά πρέπει να μιλήσει για
την ανάγκη περιορισμού του δημοσίου με ένα ευρύ πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων
που δεν θα αφορά αποκλειστικά και μόνο τη μεταβίβαση δημόσιας περιουσίας αλλά
κυρίως τη μεταβίβαση της χρήσης της σε σχήματα συνέργιας δημόσιου και ιδιωτικού
με ευελιξία στη διαχείριση του εύρους της ιδιωτικής συμμετοχής.
Η κεντροαριστερά πρέπει να καταστήσει
σαφές ότι το κοινωνικό κράτος που διασφαλίζει και πραγματώνει την αλληλεγγύη
και μεριμνά για τους πολίτες που δοκιμάζονται, δεν τίθεται σε διαπραγμάτευση
στο ελάχιστο. Ελάτε να μιλήσουμε πως θα κάνουμε το σύστημα πιο αποτελεσματικό.
Μη διανοηθείτε το ελάχιστο περιορισμό. Αυτό είναι η κεντροαριστερά.
Τέλος. η κεντροαριστερά πρέπει να
διεκδικήσει καλύτερη παιδεία με ίσες ευκαιρίες πρόσβασης από όλους. Όχι σε
παιδεία ταξική που επιφυλάσσει ευκαιρίες σε μια κοινωνία θυλάκων και
στοιχισμένων ευκαιριών που αποκόπτει τους νέους από το όνειρο και την
προσπάθεια να το διεκδικήσουν.
Θέλουμε πίσω τις ώρες της ζωής μας.
Δεν θέλουμε την παλινόρθωση των εξουσιών
των γνωστών συμφερόντων που μας οδήγησαν στην κρίση στην μετά την κρίση εποχή.
Παλινόρθωση με πρόνοιες για τη μη επανάληψη αμετροεπών συμπεριφορών του
παρελθόντος που μεριμνά για τον εξωραϊσμό του καθεστώτος.
Όπως δεν θέλουμε και την παλινόρθωση του
συστήματος των μικρών προνομιούχων του πελατειακού
κράτους του παρελθόντος που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Ας μιλήσουμε ξεκάθαρα, τα μικρά
προνόμια ήταν το άλλοθι για τη λεηλάτηση της χώρας από τους μεγάλους
προνομιούχους του συστήματος. Και η χώρα έχει ανάγκη την καθεστωτική
ανασυγκρότηση που θα αναμορφώσει την ελληνική πολιτεία διασφαλίζοντας την
ανάπτυξη, την απασχόληση, την ποιότητα ζωής και τις ίσε ευκαιρίες. Για όλους.
28/ 03/ 14