Ο βουλευτής Α' Αθηνών της ΝΔ, Νικήτας Κακλαμάνης, είναι ο νέος πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Μετά από ονομαστική ψηφοφορία, ο κ. Κακλαμάνης συγκέντρωσε την ευρύτατη πλειοψηφία του Σώματος.
Επί 297 ψηφισάντων, 247 βουλευτές ψήφισαν «ναι», ενώ 50 δήλωσαν «παρών».Ο κ. Κακλαμάνης είναι ο 14ος πρόεδρος του Κοινοβουλίου και αναλαμβάνει καθήκοντα κατά την εικοστή (Κ') περίοδο Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, διαδεχόμενος, στο τρίτο τη τάξει πολιτειακό αξίωμα, τον παραιτηθέντα Κωνσταντίνο Τασούλα.
Ο τέως πρόεδρος της Βουλής και βουλευτής Ιωαννίνων της ΝΔ, Κωνσταντίνος Τασούλας, προτάθηκε από τον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ανεβαίνοντας στο έδρανο του προέδρου της Βουλής, ο κ. Κακλαμάνης σημείωσε ότι σε αυτήν την αίθουσα δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, αλλά 300 πρόσωπα που μπορούν να αποτελέσουν πρότυπα για τον ελληνικό λαό. [...] Αρκεί να συνομολογήσουν την πίστη τους στα γνήσια δημοκρατικά ιδεώδη, στην ανθρωπιά, την ακεραιότητα και τη φιλοπατρία, όπως τόνισε. Αναφερόμενος στην εκλογή του, είπε ότι «η ψήφος σας ένωσε και πάλι το Κοινοβούλιο απ' άκρη σ' άκρη. Η σταθερή, πεισματική πίστη στο πρόσωπό μου όλα αυτά τα χρόνια με συγκινούν βαθιά και αποδεικνύουν ότι η αλήθεια της πορείας και των προθέσεών μου δεν διαψεύστηκε ποτέ».
Κάνοντας προσωπική αναδρομή, ο κ. Κακλαμάνης επεσήμανε: «Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω στο 1990, όταν εξελέγην για πρώτη φορά βουλευτής της Α' Αθηνών, δεν θα μπορούσα να φανταστώ αυτό που ζω και αισθάνομαι σήμερα. Ακόμα περισσότερο, δεν θα μπορούσα ποτέ να διανοηθώ ως μικρό παιδί που κάποτε έπαιρνε το πλοίο από την Άνδρο για να σπουδάσει και να γίνει γιατρός, ότι θα ζούσα σήμερα μια τέτοια κορυφαία στιγμή. Μια στιγμή που σηματοδοτεί τον τερματισμό ενός πολιτικού μαραθώνιου δρόμου. Για όλα αυτά οφείλω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" (τόσο σε εσάς, όσο και στον Κυριάκο Μητσοτάκη). Όπως οφείλω και ένα ακόμα πιο μεγάλο "ευχαριστώ" στους Αθηναίους. Στους ανθρώπους που με έζησαν και τους έζησα επί δεκαετίες. Σε αυτούς που εξακολουθούν μέχρι σήμερα να επενδύουν σε μένα με μια ψήφο καρδιάς».
Απευθύνοντας μάλιστα «δυο λόγια "πατρικά"» στους βουλευτές, είπε: «Ο καθένας από εμάς που βρίσκεται σήμερα στην αίθουσα αυτή κρατά στα χέρια του δύο πολύτιμα δώρα.
Το πρώτο είναι η τιμή και συνάμα το ειδικό βάρος της ψήφου από τον ελληνικό λαό, ο οποίος του έδωσε το δικαίωμα να βρίσκεται σήμερα εδώ. Ένα δικαίωμα που γεννά όχι ίσες, αλλά πολλαπλάσιες υποχρεώσεις απέναντί του.
Το δεύτερο δώρο έχει ταξιδέψει από τα βάθη του χρόνου, μέσα από μια μακραίωνη, περιπετειώδη πορεία για να βρεθεί τελικά στα χέρια μας. Πρόκειται για την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, ως μετεξέλιξη της Αθηναϊκής, την οποία κληθήκαμε εμείς να υπηρετήσουμε».
Κλείνοντας, και παρουσία του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, του πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας, Ενρίκο Λέττα και των πρώην προέδρων της Βουλής, Ευάγγελου Μεϊμαράκη και Νίκου Βούτση, ο κ. Κακλαμάνης προέβλεψε ότι οι καιροί που έρχονται θα γεννήσουν νέες προκλήσεις, με τις οποίες καλούμαστε να αναμετρηθούμε και να βγούμε νικητές. Έδωσε μάλιστα «μόνο μία υπόσχεση: Ότι στο τέλος της θητείας μου θα έχω προσπαθήσει να κάνω ό,τι μπορώ, ώστε να μην έχει μετανιώσει καμιά και κανείς από σας για την ψήφο που μου προσφέρατε σήμερα».
«Εύχομαι στον συνάδελφο και φίλο Νικήτα Κακλαμάνη η θητεία του στην προεδρία της Βουλής να αποτελέσει ένα ακόμα θετικό κεφάλαιο στην πολύχρονη πολιτική του ιστορία» ανέφερε, ο προεδρεύων, α' αντιπρόεδρος της Βουλής, Ιωάννης Πλακιωτάκης, κατά την ανακοίνωση του αποτελέσματος, καλώντας τον κ. Κακλαμάνη να καταλάβει το έδρανο του προέδρου της Βουλής των Ελλήνων.
Ακολουθεί η πλήρης ομιλία του κ. Κακλαμάνη:
«Κύριε πρόεδρε της κυβέρνησης,
κυρίες και κύριοι πρόεδροι των Κοινοβουλευτικών Ομάδων,
κυρίες και κύριοι βουλευτές,
αγαπητές και αγαπητοί μου συνάδελφοι,
είναι μεγάλη η χαρά, η τιμή και η ευθύνη να αναλαμβάνω σήμερα τα καθήκοντα του 14ου κατά σειρά προέδρου της Βουλής των Ελλήνων.
Η ψήφος σας ένωσε και πάλι το Κοινοβούλιο απ' άκρη σ' άκρη. Η σταθερή, πεισματική πίστη στο πρόσωπό μου όλα αυτά τα χρόνια με συγκινούν βαθιά και αποδεικνύουν ότι η αλήθεια της πορείας και των προθέσεών μου δεν διαψεύστηκε ποτέ.
Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω στο 1990, όταν εξελέγην για πρώτη φορά βουλευτής της Α' Αθηνών, δεν θα μπορούσα να φανταστώ αυτό που ζω και αισθάνομαι σήμερα.
Ακόμα περισσότερο, δεν θα μπορούσα ποτέ να διανοηθώ ως μικρό παιδί που κάποτε έπαιρνε το πλοίο από την Άνδρο για να σπουδάσει και να γίνει γιατρός, ότι θα ζούσα σήμερα μια τέτοια κορυφαία στιγμή. Μια στιγμή που σηματοδοτεί τον τερματισμό ενός πολιτικού μαραθώνιου δρόμου.
Για όλα αυτά οφείλω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" (τόσο σε εσάς, όσο και στον Κυριάκο Μητσοτάκη). Όπως οφείλω και ένα ακόμα πιο μεγάλο "ευχαριστώ" στους Αθηναίους. Στους ανθρώπους που με έζησαν και τους έζησα επί δεκαετίες. Σε αυτούς που εξακολουθούν μέχρι σήμερα να επενδύουν σε μένα με μια ψήφο καρδιάς.
Όλη μου η μακρά διαδρομή, από τη νεολαία της ΕΡΕ στα μαθητικά μου χρόνια μέχρι και την ημέρα αυτή, επισφραγίζεται σήμερα για να ολοκληρώσει έναν κύκλο όπου έζησα και έπραξα σύμφωνα με έναν ακλόνητο κώδικα αξιών. Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς αναδιπλώσεις, χωρίς "ναι μεν, αλλά". Πάντα με οδηγό την πίστη στην Ελλάδα και τους Έλληνες. Πάντα με θάρρος, με αδιαπραγμάτευτο το αίσθημα του δικαίου, με πολλή δουλειά και με απόλυτη συναίσθηση της ευθύνης μου.
Αυτό, εξάλλου, με δίδαξε και το λειτούργημα που επέλεξα να ασκήσω στη ζωή. Αυτό μετέφερα στην πολιτική μου διαδρομή. Και αυτό θα συνεχίσω να κάνω μέχρι το τέλος της.
Όταν πριν από μερικούς μήνες είχα ερωτηθεί τι είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο από την κοινοβουλευτική εμπειρία του προεδρείου, είχα απαντήσει πως "αισθάνομαι σαν πατέρας που του λείπουν τα παιδιά του".
Γι' αυτό, λοιπόν, τώρα που ξαναβρίσκω όλους εσάς από αυτήν τη θέση, θέλω να μου επιτρέψετε να σας απευθύνω δυο λόγια "πατρικά".
Ο καθένας από εμάς που βρίσκεται σήμερα στην αίθουσα αυτή κρατά στα χέρια του δύο πολύτιμα δώρα. Το πρώτο είναι η τιμή και συνάμα το ειδικό βάρος της ψήφου από τον ελληνικό λαό, ο οποίος του έδωσε το δικαίωμα να βρίσκεται σήμερα εδώ. Ένα δικαίωμα που γεννά όχι ίσες, αλλά πολλαπλάσιες υποχρεώσεις απέναντί του.
Το δεύτερο δώρο έχει ταξιδέψει από τα βάθη του χρόνου, μέσα από μια μακραίωνη, περιπετειώδη πορεία για να βρεθεί τελικά στα χέρια μας. Πρόκειται για την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, ως μετεξέλιξη της Αθηναϊκής, την οποία κληθήκαμε εμείς να υπηρετήσουμε.
Πριν από εμάς, το ίδιο δώρο, στα ίδια έδρανα ακούμπησαν τα ινδάλματά μας. Τα ιερά τέρατα της πολιτικής από όλες τις παρατάξεις, που κόσμησαν αυτήν την αίθουσα. Και μόνο αυτή η σκέψη αρκεί για να αντιληφθούμε το βάρος της ευθύνης που φέρει η κληρονομιά μας.
Είναι αλήθεια πως πολλά έχουν αλλάξει από τότε και σίγουρα θα αλλάξουν ακόμα περισσότερα, όμως ο κινητήρας της Δημοκρατίας εξακολουθεί να τροφοδοτείται από το ίδιο καύσιμο: Την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Από αυτήν την αφετηρία μεταφέρεται και αντανακλάται στο Κοινοβούλιο.
Γι'αυτό, άλλωστε, η Βουλή, ως κορυφαίο πολιτειακό όργανο, δεν νοείται ως κάτι μονοσήμαντο ή επιδερμικό. Δεν είναι ένα στείρο νομοθετικό όργανο ή μια πολιτική παλαίστρα, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός με διευρυμένη αποστολή και ιδιαίτερη φυσιογνωμία.
Υπό αυτήν την έννοια, το κοινοβουλευτικό Σώμα, εκτός της τυπικής του αποστολής, κατέχει και έναν κοινωνικά φορτισμένο ρόλο: Αυτόν της διαπαιδαγώγησης. Γιατί ως "καθρέφτης" αντανακλά το εκλογικό Σώμα και την ίδια στιγμή αντανακλάται ως παράδειγμα ήθους και πράξης στον λαό. Εκεί ακριβώς έγκειται και η πολλαπλάσια ευθύνη μας: Στη διάπλαση του ατομικού και συλλογικού ήθους μέσα από το δημόσιο παράδειγμά μας.
Η πολιτική ως η "μεγίστη τέχνη" και η "καλλίστη αρετή", κατά τον Σωκράτη, απαιτεί σήμερα από εμάς τις ηθικές και διανοητικές αρετές του Αριστοτέλη: Θάρρος, εγκράτεια, προσφορά, μεγαλοψυχία, σύνεση, δικαιοσύνη, σεβασμό.
Αυτές είναι οι απαρέγκλιτες αρχές που πρέπει να συγκροτούν το σύγχρονο κοινοβουλευτικό ήθος. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη να δώσουμε το παράδειγμα, λειτουργώντας ως διαμορφωτές του κοινοβουλευτικού πολιτισμού και κατ' επέκταση της ελληνικής συνείδησης. Τόσο ο καθένας ξεχωριστά, όσο και συνολικά ως Σώμα, μπορούμε να αναλάβουμε μαζί κοινωνική δράση, πέρα από τα στενά κοινοβουλευτικά μας καθήκοντα. Η Βουλή των Ελλήνων έχει τόσο τη δύναμη όσο και την υποχρέωση να το πράξει, όπως έκανε και στο παρελθόν. Με κοινές πρωτοβουλίες, με φρέσκιες ή δοκιμασμένες ιδέες και με το βλέμμα στραμμένο στη μεγάλη εικόνα της Ελλάδας, μακριά από στεγανά και μικροπολιτικές.
Αλλά πάνω από όλα με ενότητα, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο στις παράξενες εποχές που ζούμε. Κάποτε, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είπε πως "η Ιστορία διδάσκει ότι οι Έλληνες ό,τι κερδίζουν στον πόλεμο το χάνουν στην ειρήνη. Παράδειγμα το 1920, το 1940 και τόσα άλλα. Και το χάνουμε γιατί έχουμε την κακή συνήθεια να καθιστούμε τα εθνικά μας θέματα αντικείμενο έντονων πολιτικών ανταγωνισμών, οι οποίοι πολλές φορές παίρνουν τη μορφή της πατριδοκαπηλίας και καταλήγουν σε διχασμούς".
Σήμερα, λοιπόν, από τη θέση αυτή, σας προκαλώ ανοιχτά να τον διαψεύσουμε όλοι μαζί.
Γιατί αν βλέπατε σε αυτήν την αίθουσα αυτό που βλέπω εγώ, θα ήσασταν σίγουροι ότι μπορούμε. Στην αίθουσα αυτή, λοιπόν, δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, μικροί ή μεγάλοι, γαλάζιοι, πράσινοι, ή κόκκινοι... Υπάρχουν απλώς 300 πρόσωπα που μπορούν να αποτελέσουν πρότυπα για τον ελληνικό λαό. Αρκεί να το θέλουν. Αρκεί να συνομολογήσουν την πίστη τους στα γνήσια δημοκρατικά ιδεώδη, στην ανθρωπιά, την ακεραιότητα και τη φιλοπατρία. Ίσως πείτε πως είμαι ρομαντικός. Όμως προσωπικά, λόγω εμπειρίας, προτιμώ να τάσσομαι στο πλευρό του Καβάφη που έγραφε πως πρέπει "να βλέπουμε κι αθώα κάποτε τα πράγματα, και ήπια", και όχι "στες ραδιουργίες μας (να) πρέπει να πάμε πάλι -να ξαναπιάσουμε την ανιαρά πολιτική μας πάλη"...
Οι καιροί που έρχονται θα γεννήσουν νέες προκλήσεις. Και όλοι εμείς καλούμαστε να αναμετρηθούμε με αυτές τις προκλήσεις και να βγούμε νικητές.
Υποκλίνομαι ενώπιον σας και σας λέω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" για την τιμή που μου επιφυλάξατε. Θα σας δώσω μόνο μία υπόσχεση. Ότι στο τέλος της θητείας μου θα έχω προσπαθήσει να κάνω ό,τι μπορώ, ώστε να μη έχει μετανιώσει καμιά και κανείς από σας για την ψήφο που μου προσφέρατε σήμερα. Καλή αρχή, καλή συνεργασία, σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς».
.
ΦΩΤΟ ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Αλέξανδρος Μπελτές