Ομιλία Προέδρου της Ν.Δ. κ. Κ. Μητσοτάκη για την τελετή ονοματοδοσίας της οδού "Κωνσταντίνος Μητσοτάκης" στο Γάζι Ηρακλείου
Ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, ολοκληρώνοντας χθες την περιοδεία του στην Κρήτη παρέστη στην εκδήλωση ονοματοδοσίας οδού «Κωνσταντίνου Μητσοτάκη» στο Γάζι Ηρακλείου, έπειτα από πρόσκληση του Δημάρχου Μαλεβιζίου, κ. Κώστα Μαμουλάκη. Στην ομιλία του ανέφερε:«Κύριε Δήμαρχε, κύριοι συνάδελφοι, κυρίες και κύριοι, θέλω καταρχάς να ευχαριστήσω θερμά -και εκ μέρους της οικογένειάς μου -το Δήμαρχο, το Δημοτικό Συμβούλιο για την πολύ μεγάλη τιμή που μας κάνουν σήμερα, που κάνουν στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, δίνοντας το όνομά του σε έναν κεντρικό δρόμο της πόλης σας. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έφυγε από κοντά μας πριν από έναν χρόνο. Τον Οκτώβριο αυτού του έτους συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννησή του. Και είναι ίσως αυτό μία ευκαιρία άλλοι, πιο κατάλληλοι από εμένα και σίγουρα πιο αντικειμενικοί, να κάνουν τον ιστορικό απολογισμό μιας σημαντικής πολιτικής διαδρομής, η οποία ξεκίνησε μέσα στο καμίνι του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και έληξε πριν από ένα χρόνο. Διότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μπορεί να είχε αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική, την κοινοβουλευτική πολιτική από το 2004, δεν έπαψε ποτέ όμως να είναι δημόσιος άνδρας, με υψηλό το αίσθημα της ευθύνης και της επιβεβλημένης ανάγκης να συμμετέχει -όπως ο ίδιος έκρινε πάντα- στο δημόσιο διάλογο.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μας άφησε μία σειρά από σημαντικές παρακαταθήκες. Σήμερα είναι ίσως περισσότερο επίκαιρες παρά ποτέ. Υπήρξε ένας πολιτικός που έβλεπε μακριά. Ένας πολιτικός που αναμετριόταν με το βάρος της Ιστορίας και -έχοντας μάθει από την παράδοση του του Ελευθερίου Βενιζέλου- ήξερε πολύ καλά ότι η δουλειά του πολιτικού δεν είναι να είναι πρόσκαιρα ευχάριστος αλλά μακροπρόθεσμα χρήσιμος. Γι’ αυτό και ο ίδιος δεν λογάριαζε το πολιτικό κόστος. Έκανε αυτό το οποίο θεωρούσε ότι ήταν σωστό. Και σήμερα του αναγνωρίζεται, ακόμη και από τους πολιτικούς του αντιπάλους, ότι πράγματι έβλεπε πέρα από την εποχή του. Αρκεί να σας θυμίσω μια ιστορική του ομιλία στο Κοινοβούλιο το 1994, όταν προέβλεψε -15 χρόνια πριν- ότι η Πατρίδα μας, αν συνεχίσει την αλόγιστη πολιτική της σπατάλης, αν ξοδεύουμε περισσότερα από όσα εισπράττουμε, «θα καταλήξουμε ικέτες» -ήταν η φράση την οποία είχε χρησιμοποιήσει- «στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Η πρόβλεψή του, δυστυχώς, για τη χώρα, επιβεβαιώθηκε 15 χρόνια μετά.
Αναμφισβήτητα, υπήρξε πολιτικός με θάρρος. Θάρρος το οποίο ο ίδιος καλλιέργησε σε εποχές σκληρές. Εποχές που όλοι θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας. Υπήρξε ο τελευταίος της γενιάς των πολιτικών που βίωσαν το τραύμα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και τον εμφύλιο διχασμό για τον οποίον ο ίδιος αγωνίστηκε τόσο σκληρά να αποτρέψει. Και τα κατάφερε στον αγαπημένο του τόπο, στην Κρήτη. Γι αυτό και έδινε πάντα σημασία στην ενότητα του Έθνους.
Αναγνώριζε ότι η πολιτική είναι μια διαδικασία σκληρή, με αντιπαραθέσεις, με διαφωνίες, με συγκρούσεις, η οποία πάντα, όμως, πρέπει να κρατιέται σε ένα επίπεδο. Θα στενοχωριόταν πολύ -πιστεύω- αν έβλεπε σήμερα πως κυλιέται ο δημόσιος λόγος στο βούρκο της λάσπης. Δεν θα το ήθελε ποτέ αυτό για τη χώρα του και ποτέ δεν ακολούθησε αυτή την πολιτική. Και πιστεύω ότι ο ίδιος, με το θάρρος της αυτοκριτικής που τον διέκρινε, θα αναγνώριζε ότι και αυτός διέπραξε σφάλματα όταν ενδεχομένως παρασύρθηκε από τα πάθη μιας άλλης εποχής και ακολούθησε πολιτικές που εκ των υστέρων μπορεί να φάνηκαν υπερβολικές και σκληρές.
Είναι μια ενδιαφέρουσα υποσημείωση της σημερινής τελετής ότι η λεωφόρος Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, σε 50 μέτρα από εδώ, τέμνεται με τη λεωφόρο Ανδρέα Παπανδρέου. Δύο ιστορικοί αντίπαλοι, οι οποίο σημαδεψαν τη γενιά τους με σκληρές αντιπαραθέσεις. Υπήρχε, όμως, κατά βάθος, ένας σεβασμός. Και μπορώ να πω και μια εκτίμηση για τις ικανότητες και τις δυνατότητες μέσα στο πλαίσιο μιας σκληρής πολιτικής αντιπαράθεσης, η οποία, όμως, δεν έπρεπε να ξεφεύγει από το όριο. Και όταν ξέφυγε, πιστεύω ότι -με την ευθυκρισία που διέκρινε και τους δύο- το μετάνιωσαν εκ των υστέρων.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε ένας άνδρας βαθιά κοινοβουλευτικός, ο οποίος τίμησε και αγάπησε τη Βουλή. Εμείς οι νεότεροι, ο Γιάννης Πλακιωτάκης, ο Λευτέρης που μπήκε λίγο αργότερα, εγώ, δεν είχαμε τη χαρά να συναντηθουμε με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στη Βουλή. Όταν αυτός αποχώρησε, εγώ μπήκα στην πολιτική. Ήξερα, όμως, και το έβλεπα από τις επισκέψεις μου στο Κοινοβούλιο, αλλά και από τις συνομιλίες μου με παλαιότερους βουλευτές, ότι ήταν ο πρώτος ο οποίος πήγαινε στη Βουλή και ο τελευταίος ο οποίος έφευγε. Τιμούσε τη Βουλή, το λίκνο της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και την αντιμετώπιζε ως ένα πεδίο διαλόγου και αντιπαράθεσης με επιχειρήματα και όχι με ακρότητες. Όχι με φωνές και λάσπη. Αυτή τη Βουλή, αυτόν τον κοινοβουλευτισμό υπηρέτησε με πάθος και συνέπεια.
Βέβαια, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε αθεράπευτα Κρητικός. Ένας άνθρωπος που αγάπησε βαθιά και με πάθος τον τόπο του. Υπερήφανος για την καταγωγή του, για την πολιτική του καταβολή, αλλά ταυτόχρονα σεμνός και ταπεινός απέναντι σε έναν τόπο που αναγνώριζε ότι η Ιστορία του είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτόν. Όπου και αν πηγαίνω -το συνάντησα και σήμερα στην επίσκεψή μου στο Λασίθι- συναντώ αποτυπώματα της δικής του πολιτικής παρέμβασης. Έργα μικρά και μεγάλα τα οποία φέρουν το δικό του αποτύπωμα, που δείχνουν έναν άνθρωπο ο οποίος και στο κομμάτι αυτό έβλεπε μακριά. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το τι έκανε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για τον τόπο του, τι έκανε για την Κρήτη. Αυτό το οποίο, όμως, αξίζει να σημειώσουμε σήμερα είναι ότι σε μια εποχή που κανείς δεν συζητούσε για την προστασία του περιβάλλοντος -για τα νερά, για τα δάση- ήταν ο πρώτος ο οποίος εντόπισε ότι αν δεν προστατεύσουμε το φυσικό μας περιβάλλον, ο τόπος μας δεν θα έχει μέλλον. Ο πρώτος που μίλησε για το πρόβλημα της λειψυδρίας, το οποίο και σήμερα αντιμετωπίζουμε. Ο πρώτος ο οποίος νοιάστηκε πραγματικά για την προστασία των ορεινών δασών. Ο πρώτος που επέμενε ότι πρέπει να φτιάχνουμε παντού βιολογικούς καθαρισμούς και να μην ρίχνουμε τα λύματα στη θάλασσα. Αναγνώρισε ότι πρέπει να σεβόμαστε το περιβάλλον και τον τόπο αυτό. Και τα έργα του είναι σήμερα, ακόμα, ζωντανή παρακαταθήκη της συνεισφοράς του στον τόπο.
Ο ίδιος επέλεξε να ταφεί σε ένα μικρό νεκροταφείο -ασήμαντο θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς- μαζί με την αγαπημένη του, τη Μαρίκα, στον Αργουλιδέ Χανίων. Δεν ήθελε μεγαλοπρέπειες, δεν ήθελε μεγάλα μνήματα και μεγάλους τάφους. Ίσως γιατί ήξερε πολύ καλά ότι η υστεροφημία δεν συνδέεται με τα υλικά, αλλά με τις καλές κουβέντες που λένε οι άνθρωποι οι οποίοι τον γνώρισαν ή αυτοί οι οποίοι αποτυπώνουν το ιστορικό του έργο. Αυτό το οποίο ήθελε μόνο είναι να έχει θέα τα Λευκά Όρη, το ηλιοβασίλεμα των Χανίων, της πόλης την οποία τόσο αγάπησε και στην οποία τόσα πολλά έδωσε.
Εύχομαι πραγματικά αγαπητέ Δήμαρχε η ονοματοδοσία αυτή να είναι μια μικρή υπενθύμιση της ιστορικής σημασίας του έργου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Και όταν με το καλό και με την απόσταση του χρόνου -γιατί ακόμα ο πόνος της απώλειας είναι νωπός- όταν τα νεότερα παιδιά έρθουν να μελετήσουν την Ιστορία τους, να ξέρουν ότι κατά βάση και πάνω από όλα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε ένας άνθρωπος της αλήθειας, του έργου, του ρεαλισμού, αλλά υπήρξε ταυτόχρονα και ένας άνθρωπος οραματιστής. «Έκανε» αυτός τη γενιά του πολύ περισσότερο από ό,τι η γενιά του αυτόν. Και ένας άνθρωπος ο οποίος μας δίδαξε ότι μέσα από τη συμμετοχή, την πολιτική δράση -σε οποιοδήποτε επίπεδο και αν ασκείται αυτή, είτε μιλάμε για τους Πρωθυπουργούς, τους Υπουργούς, τους Δημάρχους- μπορούμε να αλλάξουμε τις τύχες των πολιτών. Ότι δεν είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στη μετριότητα και ότι αν μπορέσουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις αυτού του μεγάλου Έθνους, μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε κρίση και κάθε δυσκολία. Ο ίδιος, εξάλλου, έζησε πολέμους, έζησε κατοχές, έζησε εμφυλίους και είδε την Ελλάδα παραπάνω από μια φορά να ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες της. Αυτή η παρακαταθήκη είναι ίσως η πιο επίκαιρη σήμερα.
Αγαπητέ Δήμαρχε, και πάλι σε ευχαριστώ εσένα, τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου για τη μεγάλη τιμή στον πατέρα μου, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Και πραγματικά μεταφέρω τις ευχαριστίες της οικογένειάς μου γιατί είναι η πρώτη τελετή ονοματοδοσίας στην οποία συμμετέχω στην Κρήτη. Ευχαριστώ και για την ταχύτητα με την οποία σπεύσατε να πάρετε την απόφαση αυτή. Σημαίνει πολλά για μένα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ».