«Η ονομασία της ΠΓΔΜ είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στην ακροδεξιά χείρα της κυβέρνησης»
Kατά τη συζήτηση του σχεδίου νόμου για την Τροποποίηση του άρθρου 5 του ν. 1920/1991 (Α΄11), με τον οποίο κυρώθηκε η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου "Περί Μουσουλμάνων Θρησκευτικών Λειτουργών" (Α΄182), ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού και βουλευτής Αττικής, Γιώργος Μαυρωτάς, ξεκίνησε την ομιλία του αναφερόμενος στην προαιρετικότητα της Σαρίας και υποστήριξε πως το παρόν νομοθέτημα είναι το μισό βήμα σε μια διαδικασία κατάργησής της. Επιπλέον, τόνισε πως σε ένα φιλελεύθερο κράτος η εφαρμογή της Σαρίας αποτελεί παραχάραξη συνταγματικών αρχών, όπως αυτών της δίκαιης δίκης, της ισότητας των φύλων, της υπεροχής του συμφέροντος του παιδιού.Ο κ. Μαυρωτάς κατά την ομιλία του δήλωσε, πως στο θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, οι κυβερνητικές θέσεις θολώνουν, καθώς διατυπώνονται δύο γραμμές, άλλη ο Πρωθυπουργός, άλλη ο συμ-πρωθυπουργός, κ. Καμμένος. Μάλιστα, πριν 3 χρόνια όταν είχε αναφερθεί ο πρωθυπουργός στις προγραμματικές δηλώσεις στο θέμα, ο κ. Καμμένος δεν είχε αντιδράσει. Σήμερα όμως αντιδρά καιροσκοπικά. Για την επίλυση του ζητήματος πρέπει να λείψουν οι λαϊκισμοί και η πατριδοκαπηλία και βέβαια το ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να αφεθεί στην ακροδεξιά χείρα της κυβέρνησης.
Κλείνοντας την ομιλία του, αναφερόμενος στο νομοσχέδιο των 600 σελίδων και των 400 άρθρων με τα προαπαιτούμενα της τρίτης αξιολόγησης, επεσήμανε ότι έρχεται πάλι παραμονές του Eurogroup, ώστε να γίνουν όλα ψεκάστε – σκουπίστε – τελειώσατε και να προλάβουμε τις ημερομηνίες. Ήρθε, όμως, η ώρα να καταλάβει η κυβέρνηση, ότι οι αδιέξοδες κοκορομαχίες και τα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» είναι αυτά που μας καθήλωσαν, όταν άλλες χώρες, ξεφεύγοντας από τα δεσμά του λαϊκισμού και της πόλωσης, άρχισαν ήδη να αναπνέουν.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Το παρόν σχέδιο νόμου βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν φθάνει στο τέρμα. Είναι δηλαδή ένα μεταβατικό στάδιο, είμαστε στα μισά του δρόμου…
Η προαιρετικότητα της Σαρίας, δηλαδή η εφαρμογή της στο δικαιοδοτικό κομμάτι μόνο όταν όλοι οι ενδιαφερόμενοι συναινούν, πρέπει να θεωρηθεί ως ένα πρώτο ενδιάμεσο βήμα.
Σε ένα σύγχρονο αστικό ευρωπαϊκό κράτος, δεν νοείται να υφίσταται παράλληλο νομικό σύστημα το οποίο λειτουργεί σε αντίθεση με τα ανθρώπινα δικαιώματα μερίδας πολιτών.
Σε ένα αστικό κράτος η εφαρμογή της Σαρίας αποτελεί παραχάραξη συνταγματικών αρχών όπως αυτών της δίκαιης δίκης, της ισότητας των φύλων, της υπεροχής του συμφέροντος του παιδιού.
Η Κυβέρνηση εμφανίζει το σχέδιο νόμου ως μια καινοτομία που έρχεται να μετατρέψει μια υποχρέωση σε δικαίωμα. Διερωτάται εύλογα όμως κανείς, εάν η Κυβέρνηση σύρεται για μία ακόμα φορά από τις εξελίξεις και νομοθετεί εν όψει της επικείμενης δικαίωσης Ελληνίδας μουσουλμάνας κατοίκου της Θράκης στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Συγκεκριμένα, στις 6 Δεκεμβρίου συζητήθηκε στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων η υπόθεση της Χατιτζέ Μολλά Σαλί (Hatice Molla Salih), κατοίκου Ροδόπης. Γνωστή η υπόθεση με τη διαθήκη του συζύγου, τις αδελφές του εκλιπόντος που επικαλέστηκαν τη Σαρία κλπ κλπ.
Απεφάνθη ο Αρειος Πάγος υπέρ των αδελφών το 2015, αλλά η υπόθεση πήγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και εκκρεμεί η απόφαση. Γι αυτό λοιπόν η αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου κρίνεται απαραίτητη έστω και με τον μεσοβέζικο τρόπο που γίνεται με το παρόν νομοσχέδιο.
Και μια ερώτηση που μου δημιουργήθηκε διαβάζοντας το εδάφιο (4β). Αλήθεια, πότε θα εκδοθεί το προβλεπόμενο Π.Δ.; Γιατί δεν βάζουμε (το έχω πει δεκάδες φορές) προθεσμίες για την έκδοση Π.Δ. και Υπουργικών Αποφάσεων; Η μη θέσπιση συγκεκριμένων χρονοδιαγραμμάτων λυπάμαι αλλά είναι σαν να ψηφίζονται διατάξεις οι οποίες πετάνε τη μπάλα στην κερκίδα.
Υπάρχουν νόμοι που δεν εφαρμόζονται επειδή ακριβώς δεν έχουν εκδοθεί ΠΔ ή Υπουργικές Αποφάσεις. Επειδή ακριβώς ο νομοθέτης δεν δεσμεύει τη διοικηση με συγκεκριμένες προθεσμίες. Το ερώτημα λοιπόν είναι, θα έχουμε το Π.Δ. σε εύλογο χρονικό διάστημα και ποιο είναι αυτό;
Και όσο και αν εξηγείται η σπουδή στο να προχωρήσουμε στη νομοθέτηση του καθεστώτος της προαιρετικής Σαρίας είναι δύσκολο να εξηγηθεί γιατί άνοιξε η συζήτηση για την εκλογή μουφτή λίγα 24ωρα μόνο μετά από την αναχώρηση του τούρκου Προέδρου στην πρόσφατη επίσκεψή του τον Δεκέμβριο.
Το συγκεκριμένο timing ήταν άστοχο, γιατί έδωσε την εντύπωση ότι ενεργούμε «τοις κείνου ρήμασι πειθόμενοι». Επίσης, όσο εξακολουθεί να έχει και δικονομικές/ δικαστικές αρμοδιότητες ο Μουφτής… και με την προαιρετική Σαρία εξακολουθεί να τις έχει για όσους μουσουλμάνους ομοεθνείς μας το επιλέγουν, είναι λίγο δύσκολο να φανταστούμε πώς μπορεί να εκλέγεται.
Επειδή είναι στην επικαιρότητα δεν μπορεί να μην αναφερθώ και στην περίπτωση των Τούρκων στρατιωτικών που έχουν ζητήσει άσυλο. Το πράγμα φαίνεται να στράβωσε από την αρχή όταν βιάστηκε ο ΠΘ να δώσει διαβεβαιώσεις στον κ. Ερντογάν υπό την πίεση των γεγονότων.
Σε καθεστώτα όμως που θεωρούν τη δικαιοσύνη κομμάτι της εκτελεστικής εξουσίας, δεν πρέπει να «τους ανοίγεις την όρεξη». Το θέμα της μη έκδοσης στην Τουρκία έκλεισε οριστικά (ελπίζω). Το θέμα της χορήγησης ασύλου είναι σε εξέλιξη και ελπίζω να μην ξαναδούμε εικόνες σαν τις χθεσινές, της σύλληψης του αξιωματικού μέσα από την υπηρεσία ασύλου «για λόγους δημοσίου συμφέροντος».
Το ενδεχόμενο που έχει ακουστεί για έκδοση σε τρίτη χώρα (που ανασύρει μνήμες Οτσαλάν) ελπίζω να είναι απλώς μία κινδυνολογία και όχι ένα υπαρκτό ενδεχόμενο, μια επιλογή που μελετάμε…
Πρέπει όμως να παραδεχτούμε ότι στα εξωτερικά θέματα δεν είναι πάντα όλα ξεκάθαρα. Γι αυτό δεν πρέπει να τα θολώνουμε έτι περαιτέρω…
Όπως π.χ. στο θέμα της ονομασίας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Και εδώ οι θέσεις θολώνουν όταν διατυπώνονται δύο γραμμές στην κυβέρνηση. Άλλη ο Πρωθυπουργός, άλλη ο συμ-πρωθυπουργός -πώς λέμε συμπρωτεύουσα- …ο κ. Καμμένος.
Ο οποίος έχει μεν εμπιστοσύνη στον Υπουργό Εξωτερικών (ελπίζω να μην έχει τρίτη δική του γραμμή αυτός), αλλά έσπευσε να πιάσει πρώτο στασίδι στο θέμα της ονοματομαχίας μετά από σχεδόν τρία χρόνια αλαλίας. Και εξηγούμαι:
Στις 08.02.2015 ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, στις προγραμματικές δηλώσεις, είχε πει (από τα πρακτικά): «Σημαντική είναι, επίσης, η εξεύρεση, στο πλαίσιο συνομιλιών υπό τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, αμοιβαία αποδεκτής λύσης στη διαφορά για όνομα με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, στη βάση μίας σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις.»
Κατόπιν αυτού, στις δύο επόμενες μέρες των προγραμματικών δηλώσεων μίλησε ο κ. Καμμένος (δύο φορές μάλιστα, και ως Υπουργός Άμυνας και ως Πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ.) και δεν είπε ΟΥΤΕ ΛΕΞΗ για την Μακεδονική «ταμπακιέρα».
Γιατί λοιπόν η σιωπή τότε και η κραυγή τώρα; Γιατί δεν υπέβαλε τότε τις αντιρρήσεις του; Δεν άκουσε αυτήν τη ρητή δήλωση του κ. Τσίπρα; Αποκλείεται. Απλώς η εξουσία και η καρέκλα επιβάλουν μερικές φορές σιωπητήριο…
Αν θέλετε τη γνώμη μου επέλεξε να αντιδράσει με σχεδόν τρία χρόνια καθυστέρηση καιροσκοπικά, ποντάροντας ως συνήθως στον λαϊκισμό και την πατριδοκαπηλία ως μια ευκαιρία κομματικής συσπείρωσης. Ακόμα και βουλετές του, με τη γνωστή λαϊκίστικη ρητορική τους, άρχισαν να μιλάνε για εθνικούς μειοδότες…
Η επίλυση όμως του ζητήματος θέλει εθνική υπευθυνότητα απ’όλους. Αν πράγματι έχει φύγει η αδιαλλαξία και υπάρχει από τη μεριά της Π.Γ.Δ.Μ. η διάθεση να κάνει υποχωρήσεις, δεν πρέπει να χαθεί η ευκαιρία να βγάλουμε αυτό το αγκάθι. Αλλιώς το αγκάθι θα είναι εκεί και θα κακοφορμίζει. Είναι μια ευκαιρία να ανατρέψουμε τα εις βάρος μας τετελεσμένα στο θέμα της ονομασίας της γειτονικής χώρας ως σκέτο «Μακεδονία». Η νέα ονομασία θα είναι για όλες τις χρήσεις.
Ως γνωστόν, σήμερα περίπου 100 χώρες έχουν αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ με το συνταγματικό της όνομα. Μεταξύ αυτών 3 από τα 5 μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας (Αγγλία, Κίνα, Ρωσία). Αν αρνηθούμε, μετά και την άρση της αδιαλλαξίας των Σκοπιανών, θα χαθεί η ευκαιρία για να ομαλοποιήσουμε τις σχέσεις μας με τη γειτονική χώρα, για να κλείσουμε ένα μέτωπο, για να ανοίξουμε νέες προοπτικές οικονομικής συνεργασίας.
Θα χαθεί επίσης και η αξιοπιστία μας σε διπλωματικό επίπεδο, καθότι θα θεωρηθούμε το «κακομαθημένο παιδί» με αποτέλεσμα πολλές χώρες που δεν έχουν αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ ως «Μακεδονία» να αναθεωρήσουν τη στάση τους.
Στην ουσία δηλαδή όσοι λένε καμία χρήση του όρου «Μακεδονία» σπρώχνουν στη χρήση του αποκλειστικού όρου «Μακεδονία» από όλους τελικά. Και αυτή η έλλειψη αξιοπιστίας ίσως μας κοστίσει και σε άλλα διπλωματικά μέτωπα…
Γι αυτούς τους λόγου δεν πρέπει οι δύο κυβερνητικοί εταίροι να βάλουν ένα τόσο σημαντικό θέμα στο πεδίο της μικροπολιτικής, του λαϊκισμού και του καιροσκοπισμού.
Οι κακοί χειρισμοί μπορεί να σκοτώσουν τις όποιες καλές προθέσεις που φαίνεται να υπάρχουν για την επίλυση ενός χρόνιου προβλήματος. Η μπάλα λοιπόν είναι στο γήπεδο της κυβέρνησης, όσο και αν προσπαθεί να την κλωτσήσει άτσαλα στο γήπεδο της αντιπολίτευσης.
Και εν κατακλείδι, το ζήτημα της ονομασίας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στην ακροδεξιά χείρα της κυβέρνησης... Κλείνει η παρένθεση.
Κι επειδή όπως καταλάβαμε προχθές στην κοπή της πίτας στο Υπουργικό Συμβούλιο, ο σχεδιασμός της προτεραιοποίηση στον ψηφιακό σχεδιασμό των Υπουργείων γίνεται στην τύχη, ανάλογα με το σε ποιόν υπουργό θα πέσει το φλουρί της βασιλόπιτας.
Και από την μία μιλάτε «οικονομία – καζίνο» (αναφερόμενοι στον νεοφιλελευθερισμό), από την άλλη εφαρμόζετε «ψηφιοποίηση – φλουρί» στον καθορισμό των προτεραιοτήτων ψηφιοποίησης υπουργείων. Ελπίζω μόνο να μην είναι αυτή η βασική σας στρατηγική και για άλλα θέματα…
Και κλείνω με το νομοσχέδιο των 600 σελίδων και των 400 άρθρων με τα προαπαιτούμενα της τρίτης αξιολόγησης. Αν είχε κλείσει το Staff Level Agreement αρχές Δεκεμβρίου γιατί χρειάστηκε 1.5 μήνας να έρθει το νομοσχέδιο στη Βουλή; Παραμονές του Eurogroup ώστε να γίνουν όλα ψεκάστε – σκουπίστε – τελειώσατε για να προλάβουμε τις ημερομηνίες. Θα μου πείτε ότι πρόκειται για προαπαιτούμενα και όχι για κανονικά συζητούμενα.
Είναι δηλαδή αποφάσεις που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ κυβέρνησης – θεσμών και θέλουν την νομοθετική βούλα. Να το δεχτώ αλλά…
Μήπως να κάνετε την αυτοκριτική σας (που δεν την έχουμε ακούσει). Την αυτοκριτική σας για τις εποχές που όταν έφερναν και οι προηγούμενοι με fast track διαδικασίες τέτοια νομοθετήματα, εσείς ανεβαίνατε στα κάγκελα και μιλάγατε για χούντες και γερμανοτσολιάδες;
Μήπως τελικά καταλάβετε, (καταλάβαμε όλοι) ότι οι αδιέξοδες κοκορομαχίες και τα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» είναι αυτά που μας καθήλωσαν, όταν άλλες χώρες (Κύπρος Ιρλανδία Πορτογαλία) ξεφεύγοντας από τα δεσμά του λαϊκισμού και της πόλωσης άρχισαν ήδη να «αναπνέουν»;
Γιατί πρέπει επιτέλους να το καταλάβουμε: Όσο ο λαϊκισμός και η πόλωση κερδίζουν έδαφος, η Ελλάδα χάνει ευκαιρίες…