ΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ Ν’ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ένα από τα ζητήματα που απασχόλησαν το Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών ήταν το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας και η ευθεία σχέση του με το ασφαλιστικό.
ΕΓΚΡΙΤΟΙ επιστήμονες διατύπωσαν εκ νέου (καθώς δεν ήταν πρώτη φορά) την άποψη πως η γήρανση του ελληνικού πληθυσμού μετατρέπει σταδιακά τη χώρα σε μία «έρημο», όπου η οικονομική ανάπτυξη και η αποκατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος θα γίνεται όλο και πιο μακρινό όνειρο.
Με αφορμή τις ανησυχητικές διαπιστώσεις των συνέδρων ο Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος και ανεξάρτητος βουλευτής Νίκος Νικολόπουλος, κατέθεσε σχετική ερώτηση προς τον Υπουργό Εσωτερικών.
Ο Χριστιανοδημοκράτης βουλευτής επιχειρηματολογεί στη συνέχεια με ακαταμάχητο τρόπο για την έκταση και τις αιτίες του προβλήματος. Ιδιαίτερα παρατηρεί:
«ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ βαθυστόχαστες αναλύσεις για να γίνει κατανοητή αυτή η αλήθεια: Όλο και λιγότεροι οι Έλληνες σε παραγωγική ηλικία, όλο και περισσότεροι σε «αποστρατεία». Πώς θα υπάρχουν συντάξεις, εάν δεν υπάρχουν εργαζόμενοι που θα πληρώνουν εισφορές; ΕΝΩ όμως η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα καλπάζει και αποτελεί τεράστιο εθνικό και οικονομικό ζήτημα, το ελληνικό κράτος συμπεριφέρεται σαν να... μισεί τις οικογένειες και τους εργαζόμενους με παιδιά.
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ εργαζόμενος με δύο παιδιά, που αμείβεται με αποδοχές που κινούνται στον μέσο όρο της χώρας, υφίσταται κρατήσεις της τάξεως του 38,1% για φόρο εισοδήματος, εισφορά αλληλεγγύης και ασφαλιστικές εισφορές, ποσοστό που είναι το 6ο μεγαλύτερο μεταξύ των 35 χωρών-μελών του ΟΟΣΑ. Για τον ίδιο εργαζόμενο, ο οποίος δεν έχει παιδιά, οι κρατήσεις αυξάνονται μόλις στο 39,3%.
ΣΕ μία χώρα λοιπόν, όπου οι εργένηδες πληρώνουν σχεδόν όσα και οι οικογενειάρχες στο κράτος, ενώ επιπλέον δεν επιβαρύνονται με όλα τα έξοδα της «δημόσιας και δωρεάν παιδείας» ή τα άλλα έξοδα που έχει ένας οικογενειάρχης (π.χ. για φάρμακα), είναι λογικό κάποιος να προτιμάει να... μείνει εργένης και ακόμα πιο λογικό, τα νέα ζευγάρια να βλέπουν την οικογένεια και την τεκνοποίηση ως... εφιάλτη!
ΠΛΗΘΟΣ ελληνικών και ξένων φορέων -ακόμα και οι δανειστές- έχουν αντιληφθεί την έκταση του προβλήματος και ζητάνε αλλαγές στην φορολογική και στην επιδοματική πολιτική, ώστε να στηρίζονται περισσότερο οι οικογένειες, αλλά και να μειωθούν τα τραγικά ποσοστά παιδικής φτώχειας στην χώρα».
Όπως είναι αναμενόμενο στο τέλος των επισημάνσεων του ο Νίκος Νικολόπουλος θέτει το εξής αυτονόητο ερώτημα στον Υπουργό:
Έχετε να δώσετε απαντήσεις για τα ανωτέρω, με μέτρα και πολιτικές ρεαλιστικές και άμεσα εφαρμόσιμες;
ΕΓΚΡΙΤΟΙ επιστήμονες διατύπωσαν εκ νέου (καθώς δεν ήταν πρώτη φορά) την άποψη πως η γήρανση του ελληνικού πληθυσμού μετατρέπει σταδιακά τη χώρα σε μία «έρημο», όπου η οικονομική ανάπτυξη και η αποκατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος θα γίνεται όλο και πιο μακρινό όνειρο.
Με αφορμή τις ανησυχητικές διαπιστώσεις των συνέδρων ο Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος και ανεξάρτητος βουλευτής Νίκος Νικολόπουλος, κατέθεσε σχετική ερώτηση προς τον Υπουργό Εσωτερικών.
Ο Χριστιανοδημοκράτης βουλευτής επιχειρηματολογεί στη συνέχεια με ακαταμάχητο τρόπο για την έκταση και τις αιτίες του προβλήματος. Ιδιαίτερα παρατηρεί:
«ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ βαθυστόχαστες αναλύσεις για να γίνει κατανοητή αυτή η αλήθεια: Όλο και λιγότεροι οι Έλληνες σε παραγωγική ηλικία, όλο και περισσότεροι σε «αποστρατεία». Πώς θα υπάρχουν συντάξεις, εάν δεν υπάρχουν εργαζόμενοι που θα πληρώνουν εισφορές; ΕΝΩ όμως η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα καλπάζει και αποτελεί τεράστιο εθνικό και οικονομικό ζήτημα, το ελληνικό κράτος συμπεριφέρεται σαν να... μισεί τις οικογένειες και τους εργαζόμενους με παιδιά.
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ εργαζόμενος με δύο παιδιά, που αμείβεται με αποδοχές που κινούνται στον μέσο όρο της χώρας, υφίσταται κρατήσεις της τάξεως του 38,1% για φόρο εισοδήματος, εισφορά αλληλεγγύης και ασφαλιστικές εισφορές, ποσοστό που είναι το 6ο μεγαλύτερο μεταξύ των 35 χωρών-μελών του ΟΟΣΑ. Για τον ίδιο εργαζόμενο, ο οποίος δεν έχει παιδιά, οι κρατήσεις αυξάνονται μόλις στο 39,3%.
ΣΕ μία χώρα λοιπόν, όπου οι εργένηδες πληρώνουν σχεδόν όσα και οι οικογενειάρχες στο κράτος, ενώ επιπλέον δεν επιβαρύνονται με όλα τα έξοδα της «δημόσιας και δωρεάν παιδείας» ή τα άλλα έξοδα που έχει ένας οικογενειάρχης (π.χ. για φάρμακα), είναι λογικό κάποιος να προτιμάει να... μείνει εργένης και ακόμα πιο λογικό, τα νέα ζευγάρια να βλέπουν την οικογένεια και την τεκνοποίηση ως... εφιάλτη!
ΠΛΗΘΟΣ ελληνικών και ξένων φορέων -ακόμα και οι δανειστές- έχουν αντιληφθεί την έκταση του προβλήματος και ζητάνε αλλαγές στην φορολογική και στην επιδοματική πολιτική, ώστε να στηρίζονται περισσότερο οι οικογένειες, αλλά και να μειωθούν τα τραγικά ποσοστά παιδικής φτώχειας στην χώρα».
Όπως είναι αναμενόμενο στο τέλος των επισημάνσεων του ο Νίκος Νικολόπουλος θέτει το εξής αυτονόητο ερώτημα στον Υπουργό:
Έχετε να δώσετε απαντήσεις για τα ανωτέρω, με μέτρα και πολιτικές ρεαλιστικές και άμεσα εφαρμόσιμες;