Με ιδιαίτερη επιτυχία, και ενώπιον πυκνού ακροατηρίου, πραγματοποιήθηκε
το απόγευμα της Τετάρτης, 2ας Απριλίου 2014, στις Σπηλιές, στο Σκαλί
Αγλαντζιάς, η πρώτη εκδήλωση του Πολιτικού Γραφείου του κ. Μαρίνου Φρ.
Κλεάνθους, Δικηγόρου, Διευθυντή του ΙΡ Cyprus, Ακαδημαϊκού και Δημοτικού
Συμβούλου ΔΗ.ΚΟ Αγλαντζιάς.
Η Εκδήλωση έγινε μέσα σε ένα φιλικό κλίμα, μακριά από τυπικότητες και πρωτόκολλα, και χαρακτηρίσθηκε για τη θέρμη και τον ενθουσιασμό του ακροατηρίου.
Όπως τονίστηκε στην εισαγωγή, «ευγενής στόχος του Μαρίνου Κλεάνθους είναι να συμβάλει και ο ίδιος, σεμνά και ταπεινά, μέσω του Πολιτικού του Γραφείου, στην προαγωγή και καλλιέργεια ενός ελεύθερου, δημοκρατικού, νηφάλιου και υπεύθυνου πολιτικού λόγου στον τόπο μας, μακριά από ακρότητες, πάθη και φανατισμούς, που θα καλλιεργεί την ενότητα του λαού μας. Ενός πολιτικού λόγου, που από τη μια μεριά θα αναδεικνύει, βέβαια, και θα προβάλλει και τον πολύ σημαντικό ρόλο, αλλά και το πολύ σπουδαίο έργο, που επωμίζεται στις κρίσιμες μέρες που διερχόμαστε το ΔΗ.ΚΟ, και από την άλλη θα συντηρεί και θα εμβαθύνει και την αγάπη όλων μας προς τον τόπο μας, όπως και θα ανανεώνει τον άσβεστο πόθο του λαού μας για απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας!».
Παρέστησαν ο Δήμαρχος Αγλαντζιάς κ. Κώστας Κόρτας, Δημοτικοί Σύμβουλοι, Υποψήφιοι Ευρωβουλευτές, άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών, νέοι και πολλοί άλλοι.
Χαιρετισμούς απηύθυναν ο Δήμαρχος Αγλαντζιάς κ. Κώστας Κόρτας και ο πρώην Βουλευτής του ΔΗ.ΚΟ κ. Πολύβιος Κόλοκος.
Στο Χαιρετισμό του, ο Δήμαρχος Αγλαντζιάς είπε τα ακόλουθα:
«Φίλες και Φίλοι,
Κυρίες και Κύριοι,
Αγαπητέ συνάδελφε Μαρίνο,
Όταν μου ανάφερε αρχικά για την πρόθεση του, ο φίλος, ο συνάδελφος στο Δημοτικό Συμβούλιο και συναγωνιστής Μαρίνος, να πραγματοποιήσει αυτή την εκδήλωση προς στιγμή ένιωσα μια αμηχανία και προβληματισμό, συνδυάζοντας την αναφορά του σε Πολιτικό Γραφείο και εκλογές, αφού είχα υπόψη μου ότι δεν είναι υποψήφιος σε κάποια εκλογική διαδικασία.
Στη συνέχεια, αφού μου εξήγησε τους λόγους και το θέμα το οποίο θα ανέπτυσσε, τότε αντίκρισα με θέρμη την προσπάθεια του. Το Μαρίνο, τον είχα ακουστά στο παρελθόν από κοινούς φίλους, από συμφοιτητές του στην Ελλάδα και στο Λέστερ. Δεν είχα όμως την ευκαιρία να το γνωρίσω, μέχρι πρόσφατα, που εκλέγηκε Δημοτικός Σύμβουλος Αγλαντζιάς και μέσα από την τακτική και πληθωρική αρθρογραφία του.
Είναι ένας νέος πολιτικοποιημένος, είναι ένας νέος με συνεχή προβληματισμό και ανησυχίες για την πόλη μας. Για την πατρίδα μας, για τους ανθρώπους της, για τον πολιτισμό μας και πολλά άλλα θέματα τα οποία συνθέτουν αυτό που λέμε κράτος, αυτό που λέμε κοινωνία. Είναι ένας νέος με πλούσια προσόντα πνευματικά.
Με χαροποιεί ιδιαίτερα το γεγονός και είναι προτέρημα αυτό, ειδικά για νέους ανθρώπους, ότι συχνά πυκνά επικοινωνούμε για να μου μεταφέρει ιδέες, προβληματισμούς. Για να ακούσει τις απόψεις μου σε διάφορα θέματα, να μου εμπιστευθεί ανησυχίες ή και ακόμη και να μου εκφράσει την αντίθετη άποψη του σε κάποιες θέσεις μου ή αποφάσεις μου ή παραλείψεις μου ή ενέργειες μου. Ότι έχει να πει μου το λέει απευθείας, πάντοτε με την ευγένεια, τη λεπτότητα και τη σεμνότητα που το διακρίνει.
Είναι κάτι που εκτιμώ αφάνταστα και κάτι το οποίο καταδεικνύει την ποιότητα του ανθρώπου Μαρίνου Κλεάνθους.
Θεωρώ ότι με την απόφαση του να ανοίξει πολιτικό Γραφείο δεν έχει ως αυτοσκοπό την πολιτική καριέρα, αλλά θέλει να έχει βήμα από το οποίο θα μεταφέρει τις απόψεις του προς το ευρύ κοινό. Είναι ο σύγχρονος τρόπος δράσης για πολιτικοποιημένα άτομα. Να κάνει τις παρεμβάσεις του σε θέματα που τον ενδιαφέρουν και τον ευαισθητοποιούν ή του προκαλούν ανησυχίες. Και είναι όντως ένας ανήσυχος νέος επιστήμονας, ένας προβληματιζόμενος νέος Κύπριος, σε μια τρικυμισμένη Κύπρο.
Η επιλογή του θέματος που επέλεξε για την πρώτη του παρέμβαση “Για την Κύπρο που θέλουμε, για την Κύπρο που μας αξίζει!”, είναι ιδιαίτερα πετυχεμένο και θεωρώ προϊδεάζει και την πορεία και τα οράματα του Μαρίνου.
Θέλουμε τους νέους μας να παρεμβαίνουν και να μας υποδεικνύουν τυχόν λάθη και στρεβλώσεις ή να μας εμβολιάζουν με φρέσκες ιδέες και απόψεις.
Εύχομαι κάθε επιτυχία φίλε Μαρίνο, εύχομαι να συνεχίσεις να είσαι ενεργός πολίτης, να συνεχίσεις να αγαπάς και να είσαι κοντά στους ανθρώπους. Ευχαριστώ».
Στο δικό του Χαιρετισμό, ο κ. Πολύβιος Κόλοκος συγχάρηκε θερμά τον κ. Μαρίνο Κλεάνθους για τη μέχρι σήμερα πολύ αξιέπαινη και ζηλευτή παρουσία του στα πολιτικά δρώμενα του τόπου μας, πράγμα που προεξοφλεί και την ευόδωση των στόχων και των σκοπών, για τους οποίους ίδρυσε το Πολιτικό του Γραφείο. Υπογράμμισε, επίσης, τη σεμνότητα και ακεραιότητα του χαρακτήρα του, την ηρεμία και καθαρότητα των σκέψεών του, την υπευθυνότητα και τη συνέπεια του, την ευρύτητα των γνώσεών του, αλλά και την πολυμάθειά του, σε συνδυασμό και με την ευφράδεια και την πειστικότητα των λόγων του. Τόνισε, επίσης, την ωριμότητα, με την οποία προσεγγίζει, μελετά και αναλύει τόσο τις διάφορες πτυχές του εθνικού μας προβλήματος, όσο και τα εκάστοτε άλλα πολιτικά θέματα της τρέχουσας επικαιρότητας.
Ακολούθως, ο κ. Μ. Κλεάνθους ανέπτυξε το θέμα: «Για την Κύπρο που θέλουμε, για την Κύπρο που μας αξίζει».
Στην αρχή της ομιλίας του, ο κ. Κλεάνθους ευχαρίστησε θερμά τους κ.κ. Κόρτα και Κόλοκο, για ους καλούς τους λόγους, οι οποίοι και του περιποιούν ξεχωριστή τιμή, αλλά συγχρόνως και του δημιουργούν υποχρέωση. Στην ομιλία του, ο κ. Κλεάνθους είπε και τα ακόλουθα:
«Φίλες και φίλοι,
Μαζευτήκαμε απόψε εδώ όχι για μένα.
Μαζευτήκαμε απόψε εδώ για μας. Για τις κοινές μας έγνοιες, τις αγωνίες και τους στόχους μας. Και επιτρέψτε μου να πω ότι η φωνή σας, η φωνή μας, είναι ξεκάθαρη: τώρα, αυτή την περίοδο, θα πρέπει να αλλάξουμε τα πράγματα. Τώρα, οφείλουμε να έχουμε θέση στις εξελίξεις και να αναλάβει ο κάθε ένας από μας την ευθύνη που του αναλογεί για να προχωρήσουμε.
Θα πρέπει να αλλάξουμε τα πράγματα, όταν, ενώ η οικονομία μας βρέθηκε στο χείλος της χρεοκοπίας, ακόμα δεν ακούσαμε ποιοι έχουν την ευθύνη. Θα πρέπει να αλλάξουμε τα πράγματα, όταν σήμερα περισσότεροι από 70 χιλιάδες συμπατριώτες μας είναι άνεργοι. Όταν έχουμε χιλιάδες σισίτια και καθημερινά όλο και περισσότεροι νέοι και νοικοκυραίοι ζουν με φόβο και ανασφάλεια για το αύριο. Θα πρέπει να αλλάξουμε τα πράγματα, όταν οι θεσμοί έπαυσαν να λειτουργούν ως θεσμοί, ο κόσμος δεν εμπιστεύεται την Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη και οι πολιτικοί δεν είναι πολιτικοί.
Σήμερα, τώρα, εμείς οι πολίτες έχουμε το ιστορικό καθήκον, έχουμε την ιστορική ευθύνη να βγούμε μπροστά, πάνω από διαφορές , πάνω από κομματικές ιδεολογίες και μικροπολιτική και να κάνουμε το αυτονόητο: λίγο – λίγο με τη στάση μας, με τα λόγια και το παράδειγμά μας, να σώσουμε τον τόπο μας.
Όλα όσα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια, τα σκάνδαλα, η ατιμωρησία, η αναποτελεσματικότητα, οι προσωπικές ατζέντες, η διαπλοκή και οι κομματικοί φανατισμοί θα πρέπει να ανήκουν στο χτες. Εσείς, εμείς, μπορούμε να αποτελέσουμε το νέο ρεύμα της ελπίδας. Πέρα από τις ιδεολογικές διαφορές, που μπορεί να μας χωρίζουν, να σταθούμε στο «εμείς». Ακόμα και εκεί που έχουμε διαφορετική άποψη, να διαφωνούμε στη βάση πολιτικών επιχειρημάτων, χωρίς να τσακωνόμαστε. Να επιδιώκουμε το διάλογο, και όχι τα συνθήματα. Να λειτουργούμε με όρους συναίνεσης, και όχι σύγκρουσης.
Ο Αριστοτέλης τόνισε ότι «ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό». Αυτό σημαίνει πως η επιβίωση μας εξαρτάται κυρίως από τη δυνατότητά μας να επικοινωνούμε, και την ανάγκη μας να εμπιστευόμαστε. Τούτο, βέβαια, από μόνο του κρύβει κάποιο ρίσκο. Και κρύβει και κινδύνους. Όμως, χωρίς αυτό το ρίσκο, απειλείται η ίδια η ύπαρξή μας. Απειλείται ο πολιτισμός μας.
Η μακραίωνη ιστορία της Κύπρου, δείχνει πως η Κύπρος ήκμασε, διότι στους δύσκολους καιρούς είχε την τόλμη να ανοιχτεί: να κάνει εμπόριο, να ταξιδέψει. Δεν φοβήθηκε τη θάλασσα. Δεν έμεινε στο καβούκι της μοναξιάς και της απομόνωσής της. Αν οι Κύπριοι δεν ταξίδευαν, αν δεν συναντούσαν άλλους λαούς, αν δεν επικοινωνούσαν με τους γείτονές τους, δεν θα επιβίωναν. Δεν θα άντεχαν.
Οι γείτονές μας αποδείκτηκαν καλοί συνεργάτες και συνέταιροι για εμπόριο. Κι όταν κάποιοι από τους γειτονικούς μας λαούς κατέληξαν να είναι οικονομικά αδύνατοι, και δεν μπορούσαν πια να αγοράσουν την ξυλεία, τον χαλκό και το κρασί μας, η αδυναμία τους είχε αντίκτυπο και σε μας.
Η κατάσταση και η τύχη του τόπου μας ήταν σε παράλληλη πορεία με την τύχη και την πορεία των γειτονικών μας χωρών. Και η τύχη των γειτονικών μας λαών , είχε αντίκτυπο στην ευημερία, ή στη δυστυχία μας. Αυτό δείχνει η ιστορία μας. Αυτό επιβεβαιώνει η παγκόσμια πορεία των πραγμάτων.
Κι αυτή είναι και η πρόκληση του σήμερα.
Η Κύπρος, εμείς, επηρεαζόμαστε άμεσα από όσα διαδραματίζονται στην περιοχή μας. Και όσα διαδραματίζονται εδώ είναι άμεσα συνδεδεμένα με το τι συμβαίνει στη Μεσόγειο, στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή. Γι’ αυτό και σήμερα, για να λύσουμε τα προβλήματά μας, δεν θα πρέπει να μείνουμε στο καβούκι μας. Θα πρέπει να τολμήσουμε, να επικοινωνήσουμε και να εμπιστευτούμε.
Ζούμε στην εποχή που οι λαοί και τα κράτη είναι πιο συνδεδεμένα από ποτέ: κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί από μόνο του. Και κανένα κράτος δεν μπορεί από μόνο του να λύσει όλα τα προβλήματα. Γίνεται ένας σεισμός σε μια χώρα, και αμέσως η διεθνής κοινότητα οργανώνεται, για να προσφέρει την αναγκαία ανακούφιση και να παράσχει τις πρώτες ανάγκες. Η οικονομική κρίση που βιώνουμε, η περιβαλλοντική μόλυνση, το σύγχρονο δουλεμπόριο, η κοινωνική ανισότητα και η φτώχεια είναι στην ατζέντα όχι μόνο διεθνών Οργανισμών, (όπως του ΟΗΕ και της Ε.Ε. ), αλλά και πολλών χωρών ξεχωριστά. Εάν λυθούν τα οικονομικά προβλήματα μιας γειτονικής μας χώρας, αυτό θα έχει επιπτώσεις και σε μας. Εάν υπάρξει αστάθεια στην περιοχή μας, αυτή έχει αντίκτυπο και σε μας.
Γι’ αυτό και η πολιτική, και ο πολιτικοί, για να έχουν κύρος, απήχηση και καταξίωση (νόημα), θα πρέπει από τη μια μεριά με τις πράξεις και τους λόγους τους να είναι συνεπείς στις αρχές, που πρεσβεύουν και διακηρύττουν, και από την άλλη να έχουν γνώση των εξελίξεων και να δείχνουν κατανόηση στους ανθρώπους. Δεν μπορεί να υπάρξει παραγωγή ιδεών, δεν μπορεί να υπάρξει παραγωγή νέων προτάσεων, εάν η πολιτική στέκεται αδιάφορη μπροστά στα νέα δεδομένα και στις ανάγκες της καθημερινότητας. Γιατί, σε μια τέτοια περίπτωση παύει να είναι αποτελεσματική. Η πολιτική είναι πράξη. Δεν είναι φιλοσοφία. Ούτε και λόγια, ή συνθήματα. Και όπως μια κοινωνία εξελίσσεται και κινείται, το ίδιο θα πρέπει να γίνεται και με την πολιτική (κάνουν και οι πολιτικοί). Διαφορετικά, η ζωή με τα γεγονότα, που τη συνθέτουν, θα προχωρεί μπροστά και η πολιτική θα ακολουθεί από πίσω, ψάχνοντας να βρει το «πώς» και το «γιατί».
Όλα τα πιο πάνω, έχουν τη σημασία τους ιδιαίτερα σήμερα.
Ζούμε -ίσως- μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίοδο, που χρόνο με το χρόνο αποδεικνύεται όλο και πιο αβέβαιη.
Η δημοκρατία, ως έννοια και ως πολίτευμα, δοκιμάζεται. Στην Κύπρο, και σε άλλες δημοκρατικές χώρες, δημιουργούνται νέες συνθήκες, που έχουν αντίκτυπο στην όλη λειτουργία της δημοκρατίας.
Δείτε τι συμβαίνει γύρω μας: οι γείτονές μας ξεσηκώθηκαν, κινητοποιήθηκαν στο λεγόμενο «κίνημα της Αραβικής Άνοιξης», για να οδηγηθούν, όμως, πού; Στην Αίγυπτο έδιωξαν τον Μουμπάρακ, για να εκλέξουν δημοκρατικά την υπερ-συντηρητική Μουσουλμανική Αδελφότητα του Μόρσι, τον οποίο ανέτρεψαν λίγο αργότερα οι στρατιωτικοί. Στη Λιβύη, ο Καντάφι έφυγε και έδωσε σκυτάλη στην αναρχία. Στη Συρία, ο λαϊκός ξεσηκωμός οδήγησε σε ένα αιματηρό εμφύλιο, που οδηγεί χιλιάδες ανθρώπους στην προσφυγιά. Χθες ακόμη, στην Τουρκία, μια χώρα που αρέσκεται να προβάλλεται ως πρότυπο, ο Ερντογάν, παρά το γεγονός ότι έκλεισε το Twitter και το YouTube, που είναι βασικά εργαλεία δημοκρατικής έκφρασης των πολιτών, όμως κέρδισε το 45% των ψήφων!
Στην Ελλάδα, η αδυναμία των εκλελεγμένων αντιπροσώπων του λαού να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση, οδήγησε για δύο χρόνια στην Πρωθυπουργία τεχνοκράτες: τον Λουκά Παπαδήμο και Παναγιώτη Πικραμένο. Παρόμοια κατάσταση και στην Ιταλία. Άνθρωποι που δεν εκλέγηκαν, αλλά διορίστηκαν, κλήθηκαν να πάρουν μια σειρά από σοβαρές πολιτικές αποφάσεις, στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος». Δεν ήταν αυτό ένα πλήγμα της ποιότητας της δημοκρατίας;
Το πολυδιαφημισμένο οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης αποδείχτηκε και αυτό στην πράξη του να μην είναι και τόσο δημοκρατικό: η απόφαση για τη δημιουργία του ευρώ, το 1999, λήφθηκε κυρίως από τεχνοκράτες. Μόνο δύο χώρες, η Δανία και η Σουηδία αφού έθεσαν το θέμα σε δημοψήφισμα, το απέρριψαν. Προσπάθειες που έγιναν για λαϊκή έγκριση της Συνθήκης της Λισαβόνας, η οποία προέβλεπε ακόμη πιο διευρυμένες εξουσίες στις Βρυξέλλες, σταμάτησαν, όταν οι πολίτες άρχισαν να την καταψηφίζουν. Εμείς, αποδεικνύεται πως εναποθέσαμε περισσότερες ελπίδες, από όσες θα έπρεπε, στην Ε.Ε., για την λύση του Κυπριακού. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τουλάχιστο μέχρι σήμερα δεν έπεισε για την αποτελεσματικότητά του. Γι’ αυτό και άρχισαν να δυναμώνουν ακραίες φωνές, όπως αυτές της Λε Πεν στη Γαλλία, και της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα.
Η δημοκρατία, ως πολίτευμα, έχει πρόβλημα: συνδέθηκε τόσο πολύ με τις αγορές, την οικονομία και τους δείκτες των Moodies, που τελικά έγινε αιχμάλωτός τους. Και, ακριβώς, στην πράξη βλέπουμε τεχνοκράτες, όπως αυτοί του ΔΝΤ και των Βρυξελλών, να έχουν περισσότερη δύναμη από τους δημοκρατικά εκλελεγμένους πολιτικούς!
Και έτσι, σταδιακά έχει καλλιεργηθεί η άποψη πως η πολιτική δεν παράγει τίποτε. Πως αφορά τους επιχειρηματίες, τους λομπίστες, τους πλούσιους...
Τη λύση σε όλα αυτά, καλούμαστε να την δώσουμε εμείς!
Όλο και περισσότερα οργανωμένα σύνολα, απλοί πολίτες διεκδικούν να έχουν περισσότερη εξουσία, δικαιώματα και ευθύνες από τις κεντρικές εξουσίες. Δήμαρχοι και τοπικά συμβούλια στην Ευρώπη και στην Αμερική καταφέρνουν να οργανώνονται πιο άμεσα και αποτελεσματικά και καλύπτουν τις αδυναμίες της κεντρικής εξουσίες. Μάλιστα, το διαδίκτυο και η τεχνολογία δίνουν, για πρώτη φορά, τη δυνατότητα σε τόσους πολλούς ανθρώπους να οργανώνονται και να συντονίζονται για κοινές θέσεις. Όμως, αυτό από μόνο του δεν θα δώσει λύσεις.
Αν σήμερα η κοινωνία μας δεν δει την αλήθεια και δεν αντιμετωπίσει στη ρίζα του το πρόβλημα, θα καταρρεύσει. Και οι κοινωνίες, που αρνούνται να δεχτούν την αλήθεια, είναι καταδικασμένες σε αφανισμό. Η παγκόσμια ιστορία αυτό δείχνει: η άρνηση των κοινωνιών να δεχτούν τις κλιματολογικές αλλαγές, την ορθολογιστική διαχείριση του νερού, τη ραγδαία αύξηση, ή μείωση, του πληθυσμού τους κλπ., έπαψαν να υπάρχουν.
Σήμερα, η κοινωνία της Κύπρου απαντά στα προβλήματα που υπάρχουν με άρνηση. Στις δημοσκοπήσεις, οι πολίτες το δηλώνουν ξεκάθαρα: δεν εμπιστεύονται τα κόμματα και την πολιτική. Θυμίζω: η αποχή στην Κύπρο το 1993 δεν ξεπερνούσε το 6%. Στις τελευταίες προεδρικές εκλογές του 2013, η αποχή άγγιξε το 20%. Μια πανευρωπαϊκή έρευνα έδειξε πως το 50% των Ευρωπαίων πολιτών δηλώνει πως «δεν εμπιστεύονται τις κυβερνήσεις τους». Στις επερχόμενες ευρωεκλογές, η αποχή αναμένεται να ξεπεράσει το 50%!
Αναμφίβολα, αυτή η άρνηση συμμετοχής δεν οδηγεί σε λύσεις.
Αντίθετα, οδηγεί στην ενίσχυση των άκρων, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε σε νέα αδιέξοδα.
Η τραυματισμένη σχέση των πολιτών με τη δημοκρατία θα επουλωθεί, όταν η κεντρική εξουσία δώσει κάποιες από τις εξουσίες της στους πολίτες.
Πιο υγιής και πιο λειτουργική δημοκρατία, σημαίνει λιγότερη κεντρική εξουσία. Πιο αποτελεσματικός έλεγχος της εξουσίας από τους πολίτες. Ένα κράτος, που βασίζεται σε δαιδαλώδεις διαδικασίες, σε χαρτοπόλεμο, γραφειοκρατικές σειρές και αναχρονιστικές προϋποθέσεις, αυτοκαταργεί το σκοπό και το λόγο της ύπαρξής του: που είναι -και πρέπει να είναι- η εξυπηρέτηση του πολίτη.
Το ζήσαμε με το Μαρί: όλοι ήξεραν. Όλοι λένε πως ήθελαν. Στο τέλος, κανένας δεν πρόλαβε. Το ζήσαμε με τα προβλήματα στις Κεντρικές Φυλακές. Το ζήσαμε με την κατάρρευση των Τραπεζών και της οικονομίας.
Κοινό συμπέρασμα όλων των προβληματικών καταστάσεων, που ζήσαμε μέχρι σήμερα, είναι το γεγονός ότι το Κράτος, με τους θεσμούς του, με τους μηχανισμούς του, με τον όγκο του και τις διαδικασίες του, αν και μπορούσε δεν πρόλαβε.
Αυτό που με κάνει να ανησυχώ είναι πως, παρά το Μνημόνιο και την οικονομική καταστροφή, ένα χρόνο μετά το κούρεμα, το σύστημα δεν άλλαξε τις συνήθειες και τις διαδικασίες του. Το σοκ της κρίσης δεν έφερε ακόμα ραγδαίες λύσεις. Σε γενικά πλαίσια, το δημόσιο συνεχίζει να λειτουργεί με τους ρυθμούς, αν όχι και χειρότερους, και με τις ίδιες διαδικασίες που λειτουργούσε και πριν, οι πολιτικοί συνεχίζουν να λαϊκίζουν και τα κόμματα συνεχίζουν να εξετάζουν τα προβλήματα με τους ίδιους ιδεολογικούς φακούς, που τα εξέταζαν και πριν.
Το μέγεθος του κράτους είναι η πρώτη αιτία, που πλήττει τη δημοκρατία μας σήμερα.
Η δεύτερη είναι η συνήθεια των πολιτικών να δίνουν υποσχέσεις για πράγματα, που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν, είτε επειδή δεν θέλουν, είτε επειδή πραγματικά τους είναι δύσκολο, είτε και επειδή εκ των υστέρων εκτίμησαν λάθος τις καταστάσεις.
Θα πρέπει, όμως, τα πράγματα να αλλάξουν. Δεν πάει άλλο. Και απάντηση στα προβλήματα της δημοκρατίας, που βιώνουμε, θα δοθεί από τις τοπικές κοινωνίες.
Μια αρχή θα μπορούσε να γίνει με τα τοπικά, δημοτικά συμβούλια. Στη Δύση, οι Δήμοι αποκτούν όλο και πιο εκτεταμένες εξουσίες, επειδή αποδεικνύονται πιο άμεσοι και πιο αποτελεσματικοί από τη Βουλή, τους Υπουργούς και το δημόσιο. Οι γειτονιές αναδεικνύονται ως πρωταγωνιστές της καθημερινότητας. Συμμετέχουν, ελέγχουν και απαιτούν! Γι αυτό, άλλωστε, και οι Δήμαρχοι, γενικά, τυγχάνουν ευρύτερης αποδοχής από ό,τι οι πολιτικοί αρχηγοί και οι βουλευτές!
Ας γίνει μια αρχή.
Ήδη εμείς, εδώ στην Αγλαντζιά, ως Δήμος, στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας, προσπαθήσαμε να ισχυροποιήσουμε και να δέσουμε τις γειτονιές με πρωτοβουλίες, που στόχευαν να ενώσουν τους κατοίκους. Το πρόγραμμά μας «Η Αγλαντζιά είμαστε εμείς» και δράσεις, όπως αυτή που είχε τον τίτλο «Καθαρίζω το πάρκο της γειτονιάς μου», ήταν μια αρχή. Μπορεί στην πράξη τα αποτελέσματα να μην ήταν τα αναμενόμενα, αφού η συμμετοχή των πολιτών δεν ήταν εκείνη που αναμέναμε, οι ενέργειες όμως αυτές θα πρέπει να συνεχιστούν. Βοηθούν στη συνεργασία, στο διάλογο των πολιτών και στην αίσθηση της συνευθύνης, που θα πρέπει να υπάρχει.
Τη δεκαετία του ’80, η τότε πολιτική μας ηγεσία έθεσε ως στόχο όπως η Κύπρος καταστεί η «Σιγκαπούρη της Μεσογείου». Τριάντα χρόνια από τότε, τα αποτελέσματα δείχνουν πως αποτύχαμε.
Είναι πολύ σημαντικό να σταθούμε και με ειλικρίνεια να προβληματιστούμε για το σήμερα. Τι πήγε λάθος και δεν λύσαμε το εθνικό μας πρόβλημα; Πού αποτύχαμε στην οικονομία μας; Μόνο τότε θα είμαστε έτοιμοι να κάνουμε την υπέρβαση και να ξεκινήσουμε το νέο κεφάλαιο της ιστορίας μας.
Τρεις είναι οι λόγοι που αποτύχαμε:
• Δεν ερμηνεύσαμε σωστά τις καταστάσεις.
• Δεν αντιμετωπίσαμε τα προβλήματα στη ρίζα τους και,
• Όταν πια είδαμε κάποια από τα προβλήματα, αποτύχαμε στην έγκαιρη και αποτελεσματική αντιμετώπισή τους.
Με απλά λόγια, δεν ήμασταν προνοητικοί. Οι λύσεις καθυστέρησαν. Κυριάρχησαν εγωιστικές τάσεις από κοινωνικές και κομματικές ομάδες. Δεν είχαμε εθνικό όραμα.
Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει: ποια Κύπρο θέλουμε να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές;
Η κυπριακή οικονομία χρειάζεται επανεκκίνηση. Το λέμε ως σύνθημα. Δεν είδαμε ακόμη το περιεχόμενό του.
Η επανεκκίνηση, για να έχει προοπτική και να μην οδηγήσει σε ένα νέο κραχ, θα πρέπει να βασίζεται σε κάποιες αρχές, που να ανταποκρίνονται στο σήμερα:
Αν υιοθετήσουμε τα καλά, που βλέπουμε στις άλλες χώρες, επιβεβαιώνεται πως η οικονομική ανάπτυξη θα πρέπει να γίνεται με τρόπο, που να σέβεται το περιβάλλον. Αυτή είναι και η πρώτη αρχή.
Τα γειτονικά Εμιράτα ετοιμάζονται για την ανοικοδόμηση της πιο περιβαλλοντικά φιλικής πόλης στον κόσμο, που θα λειτουργεί 100% με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας: η πόλη Masdar στο Αμπου Ντάμπι. Το ίδιο και η πόλη Tsukuba στην Ιαπωνία, η οποία έχει περίπου διπλάσιο μέγεθος από αυτό της Λευκωσίας, και τις τελευταίες δεκαετίες αποτελεί το επιστημονικό κέντρο της Ιαπωνίας, και πόλη-πρότυπο για τις περιβαλλοντικές της ευαισθησίες.
Η υγιής ανάπτυξη ενισχύει και τη δημοκρατία. Το παράδειγμα της Αϊτής και της Δομινικανής Δημοκρατίας είναι ενδεικτικό: δύο κράτη μοιράζονται το ίδιο νησί και τις ίδιες μετεωρολογικές συνθήκες. Η Αϊτή, όμως, με την άναρχη ανάπτυξή της προκάλεσε μόλυνση και καταστροφή του περιβάλλοντος σε βαθμό που μόνο το 1% του εδάφους της να έχει παραμείνει πράσινο, σε αντίθεση με την Δομινικανή Δημοκρατία που έχει 28%. Η διαφορά αυτή έχει αντίκτυπο και στην οικονομία: αν και οι δύο χώρες ανήκουν στις λεγόμενες χώρες που είναι υπό ανάπτυξη, η Δομινικανή Δημοκρατία έχει 5 φορές πιο ψηλό κατά κεφαλή εισόδημα, λιγότερα προβλήματα AIDS, αλλά και περισσότερη δημοκρατία.
Η Κύπρος έχει τον ήλιο, έχει τον φυσικό πλούτο : δεν είναι τεράστια σε μέγεθος και έχει εξαιρετική γεωγραφική θέση: μπορούμε να απεξαρτηθούμε από το πετρέλαιο. Επιβάλλεται να στραφούμε σε νέες πηγές ενέργειας. Και πριν ξεκινήσουμε την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, θα πρέπει να διασφαλιστεί πλήρως το τι θα κάνουμε τα χρήματα, που αναμένουμε να εισρεύσουν στο κράτος μας. Να προβλεφθούν πλήρως όλες οι λεπτομέρειες και όλοι οι μηχανισμοί αξιοποίησης του πλούτου αυτού.
Δεύτερη αρχή, για την επανεκκίνηση της οικονομίας μας, θα πρέπει να είναι η στήριξη στην καινοτομία και στα νέα επιχειρηματικά σχέδια. Γίνομαι πιο συγκεκριμένος: η Κύπρος σήμερα, έχει όλο το νομικό πλαίσιο, για να καταστεί η Silicon Valley της Ευρώπης. Η νομοθεσία μας προβλέπει το πιο ελκυστικό φορολογικό καθεστώς για τα πνευματικά δικαιώματα στην Ευρώπη. Δηλαδή, παρά το μικρό μας μέγεθος, μπορούμε να καταστούμε ηγεμονική δύναμη για δημιουργία νέων καινοτόμων ιδεών για πατέντες, για προγράμματα Η/Υ και για εφαρμογές τεχνολογίας, Δυστυχώς, αυτό το πολύ σημαντικό στοιχείο το αξιοποιούμε πολύ λίγο. Μάθαμε να μιλούμε μόνο για τις εταιρείες και για τον ήλιο μας. Δεν αξιοποιούμε όσο θα μπορούσαμε όλες τις δυνατότητές μας.
Προσωπικά στεναχωριέμαι: συναντώ πολλούς και δημιουργικούς ανθρώπους με εξαιρετικές ιδέες, αλλά που τυγχάνουν πολύ μικρής ώθησης και στήριξης από το κράτος. Ενώ το ταλέντο είναι διάσπαρτο στην Κύπρο, δυστυχώς δεν είναι το ίδιο διάσπαρτες και οι ευκαιρίες. Γιατί; Αυτό θα πρέπει να αλλάξει!
Η στήριξη στην καινοτομία θα πρέπει να συνοδεύεται και με την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των παραδοσιακών μας προϊόντων. Αναφέρομαι στην ενίσχυση και επέκταση πρακτικών κατοχύρωσης των Προστατευόμενων Προϊόντων Ονομασίας Προέλευσης και των Προϊόντων Γεωγραφικής Ένδειξης. Το ροδόσταγμα του Αγρού, το λουκούμι της Πάφου, ο παλουζές, το χαλούμι , η ζιβανία και το χαρουπόμελό μας είναι προϊόντα που, αν πετύχουμε τη μέγιστη προστασία τους, σε παγκόσμιο επίπεδο, θα συμβάλουν σημαντικά ώστε να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητά μας. Παράλληλα, θα δημιουργηθούν και νέες θέσεις εργασίας με προοπτική.
Τρίτη και τελευταία αρχή για μια στέρεη επανεκκίνηση της οικονομίας της Κύπρου είναι ο τερματισμός κάθε είδους ανισοτήτων. Είτε μεταξύ ανδρών και γυναικών, αλλοδαπών και ημεδαπών, μονογονεϊκών οικογενειών. Οι ευκαιρίες, οι δυνατότητες, οι προοπτικές και οι ευθύνες θα πρέπει να είναι δίκαια κατανεμημένες σε όλους. Οικονομική ανάπτυξη, που δεν θα προβλέπει μέτρα στήριξης των νέων οικογενειών, της μητέρας, των ηλικιωμένων , των αναπήρων δεν έχει προοπτική.
Όλα τα πιο πάνω, για να γίνουν πειστικά, θα πρέπει να προβλεφθούν με συνταγματικές πρόνοιες:
Η οικονομική διαχείριση των ποσών, που θα προέρχονται από την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, να προβλέπεται στο Σύνταγμα πως δεν θα ξεπερνά συγκεκριμένο ποσοστό κάθε 25 χρόνια. Τα ποσά να αξιοποιούνται για παραγωγικά έργα που θα μείνουν στις επόμενες γενιές.
Υλοποίηση εθνικού σχεδίου δράσης για το περιβάλλον.
Το Σύνταγμα να προβλέπει το δικαίωμα ελεύθερης πρόσβασης στο διαδίκτυο για όλους.
Αλλά και κάτι άλλο:
Η Κύπρος που θέλουμε και που μας αξίζει θα πρέπει να διοικείται από σωστούς ανθρώπους, οι οποίοι να λειτουργούν με μεράκι και όρεξη για το κοινό καλό.
Οι πελατειακές σχέσεις θα περιοριστούν κατά πολύ, όταν προβλεφθούν πρόνοιες, όπως αυτή του περιορισμού των θητειών. Η οριζόντια ψηφοφορία μπορεί να εφαρμοστεί σε κάποιες θέσεις, υπό όρους και προϋποθέσεις. Οι πολιτικοί και τα κόμματα να ελέγχονται. Διαφάνεια παντού. Εφαρμογή του νόμου για όλους.
Η ανάπτυξη και η οικονομική ευημερία του τόπου μας, όμως, προϋποθέτει, ακόμη, κάτι πολύ σημαντικό: τη μόνιμη και οριστική επούλωση της πληγής του ’74. Τη μόνιμη άρση των τετελεσμένων της εισβολής και της κατοχής.
Δεν με ενδιαφέρει το όνομα της λύσης. Το περιεχόμενο είναι που με ενδιαφέρει. Η Κύπρος που θέλουμε και που μας αξίζει, είναι η Κύπρος στην οποία όλοι οι νόμιμοι κάτοικοί της θα έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις. Που θα ενθαρρύνει τους πολίτες της να συνεργάζονται, να αλληλεπιδρούν και να συνδιαμορφώνουν το αύριο της πατρίδας μας.
Είναι κατανοητό, όπως ανέφερε και ο Μακαριώτατος, πως η λύση που θα προέλθει θα είναι αποτέλεσμα συμβιβασμού. Για να πετύχει, όμως, αυτός ο συμβιβασμός θα πρέπει να προσφέρει και να δημιουργεί ασφάλεια και προοπτική.
Αναμφίβολα, στο νέο περιβάλλον που ζούμε, εμείς του ΔΗΚΟ έχουμε και σημαντικό ρόλο, αλλά και σημαντικότατο έργο να επιτελέσουμε. Πρώτα απ` όλα, ως γέφυρα ανάμεσα στη δεξιά και στην αριστερά, έχουμε την ευθύνη της συνδιαμόρφωσης.
Είμαστε, ύστερα, το αποκούμπι των νοικοκυραίων.
Καλούμαστε, επίσης, πράγμα πολύ σπουδαίο και πολύ σημαντικό, να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα της μεσαίας τάξης, που είναι η πιο δημιουργική και δραστήρια μερίδα της κοινωνίας μας. Αρκεί πρώτα να τολμήσουμε να δούμε το σήμερα με αλήθεια και χωρίς προκαταλήψεις και φοβίες.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα Δηκοϊκός, και παραμένω σταθερά προσηλωμένος στις αρχές και στα ιδανικά του ΔΗ.ΚΟ.
Ταπεινά, λοιπόν, και σεμνά πιστεύω ότι το ΔΗΚΟ είχε και έχει προοπτική, αρκεί σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς να επιμείνει στο διάλογο, στην πολυσυλλεκτικότητα και στη σύνθεση. Να μιμηθούμε τους αρχαίους Κυπρίους ναυτικούς και να ξανοιχτούμε.
Έχουμε προοπτική, αν δεν πέσουμε στην παγίδα της ρητορικής του μίσους και των συνθημάτων και σταθούμε σε αυτά, που μας ενώνουν.
Οι καιροί είναι κρίσιμοι. Η μεσαία τάξη πλήττεται πανταχόθεν. Και αυτό έχει αντίκτυπο και στο μεσαίο χώρο, στο Κέντρο. Ιδέες υπάρχουν πολλές.
Το ΔΗΚΟ χρειάζεται να κάνει και αυτό την επανεκκίνησή του. Συντονισμένα να πιάσουμε τον παλμό των ημερών, πριν μας ξεπεράσουν οι εξελίξεις.
Φίλες και φίλοι,
Ο Οιδίποδας κατάφερε να λύσει το μυστήριο της σφίγγας και να την σκοτώσει, δίνοντας την απόκριση «ο άνθρωπος». Ο άνθρωπος, οι πολίτες, είναι η απάντηση και στα σημερινά τέρατα και στις σημερινές δυσκολίες.
Σέβομαι και τιμώ όλους τους πολιτικούς και όλα τα κόμματα.
Και ειλικρινά πιστεύω πως ιδιαίτερα σήμερα, οι πολιτικοί καλούνται να αναλάβουν μια πολύ σημαντική και ιστορική ευθύνη: Όμως, ο λόγος που βρεθήκαμε σήμερα εδώ, η αιτία που εμείς σκεφτόμαστε διαφορετικά, είναι διότι μάθαμε να μην περιμένουμε τα πάντα από τους άλλους. Αλλά ατομικά, ο κάθε ένας από μας να αναλαμβάνει την ευθύνη του και να κάνει τα πάντα για το καλό του τόπου. Μάθαμε να στεκόμαστε στον άνθρωπο και στην ατομική του ευθύνη.
Είναι αυτήν την ατομική ευθύνη που είχε ο Ευαγόρας, όταν εντασσόταν στην ΕΟΚΑ και έγραφε το «Θα πάρω μιαν ανηφοριά...».
Και είναι αυτήν την ατομική ευθύνη που ένιωθε ότι είχε ο Εθνάρχης Μακάριος, όταν μπροστά στην απειλή για διχοτόμηση της Κύπρου, υπέγραφε την ανεξαρτησία μας.
Αυτήν την ευθύνη της δράσης, την ευθύνη της συμμετοχής και του διαλόγου θα πρέπει να κρατήσουμε και σήμερα.
Και είναι γι αυτό, αγαπητοί φίλοι, που ιδρύσαμε το Πολιτικό Γραφείο.
Αν θέλουμε αλλαγή προς το καλύτερο, θα πρέπει ο κάθε ένας από μας να λειτουργεί πιο υπεύθυνα. Η αλλαγή προς το καλύτερο θα ξεκινήσει από εμάς από το σπίτι μας, τη γειτονιά μας και την πόλη μας. Και έπειτα θα επιβληθεί προς τα πάνω. Κανένας από Μηχανής Θεός δεν μπορεί να την επιβάλει. Αυτό είναι και το νόημα της πολιτικής.
Γι’ αυτό και σήμερα, εμείς, στεκόμαστε απέναντι σε κάθε τι μας διχάζει.
Πέρα από τα συνθήματα, τις ομάδες και τις κλίκες, λέμε πως, ναι, είμαστε έτοιμοι , και πρέπει, να γίνουμε η πλειοψηφία της νέας Κύπρου. Είμαστε έτοιμοι να συμμετάσχουμε δημιουργικά για την Κύπρο της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας.
Και μαζί μπορούμε συλλογικά να γράψουμε το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας μας και να φτιάξουμε την Κύπρο που θέλουμε και που μας αξίζει! Σας ευχαριστώ».
ΑΠΟ ΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ
Απρίλιος 2014.