ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ
ΤΟΥ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ
ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ Τ.Ο ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ
Φίλες και φίλοι
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Η χτεσινή συζήτηση στη βουλή απόδειξε για μια ακόμα φορά ότι όσο θα μεγαλώνει η στρατηγική σύγκλιση των αστικών κομμάτων, των κομμάτων του κατεστημένου, ιδιαίτερα της συγκυβέρνησης ΝΔ- ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο θα οξύνονται οι φραστικές αντιπαραθέσεις, οι προεκλογικές κορώνες, οι οξύνσεις για διαδικαστικά ζητήματα.
Επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα κλίμα τεχνητής πόλωσης, προκειμένου να κρύψουν ότι οι προτάσεις όλων τους είναι εντός των τειχών της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, στην οποία δίνουν διαπιστευτήρια για το ποιος μπορεί να είναι ικανότερος διαχειριστής. Όσο δίνουν διαπιστευτήρια στον ΣΕΒ, στους μονοπωλιακούς ομίλους, θα ανεβάζουν και την μεταξύ τους κοκορομαχία.
Η πολιτική της κυβέρνησης είναι επικίνδυνη για τα λαϊκά συμφέροντα και γι’ αυτό το ΚΚΕ καλεί σε πάλη, σε λαϊκή κοινωνική συμμαχία, που θα οδηγήσει σε ανατροπή συνολικά και της κυβερνητικής αντιλαϊκής πολιτικής και της τάξης που έχει σήμερα την εξουσία.
Αυτή η πολιτική δεν αλλάζει με επιμέρους αλλαγές προσώπων, ακόμα και αλλαγές συνεργασιών και κομμάτων, εφόσον αυτά βρίσκονται στην ίδια ρότα του καπιταλιστικού μονόδρομου, του ευρωενωσιακού σφαγείου των λαϊκών δικαιωμάτων.
Ιδιαίτερα επικίνδυνες είναι και οι αυταπάτες που σπέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ, η κοροϊδία περί κατάργησης των μνημονίων και των μνημονιακών νόμων, όταν γνωρίζει πολύ καλά ότι η ονομαζόμενη μνημονιακή πολιτική είναι ενσωματωμένη στις ίδιες τις αποφάσεις της ΕΕ και αφορούν κάθε κράτος - μέλος της.
Το κάλεσμα του ΚΚΕ «ψηφίζουμε - δυναμώνουμε το ΚΚΕ παντού, γιατί δύναμη κι ελπίδα είναι του λαού», «σπάμε τα δεσμά της ΕΕ, των μονοπωλίων», είναι η ρεαλιστική και νικηφόρα απάντηση για τον ίδιο το λαό, το κίνημα. Αυτό το κάλεσμα μπορεί να φτάσει σε κάθε εργοστάσιο, στους χιλιάδες βιομηχανικούς εργάτες, αλλά και σε αυτούς που τώρα είναι άνεργοι και στις οικογένειές τους.
Απευθυνόμαστε με εμπιστοσύνη στους εργάτες στη βιομηχανία, στους άνεργους και στις οικογένειές τους, στους νέους που είναι ακόμα σε σχολές ή στην κατάρτιση, ή βρίσκονται στη μαθητεία και κάνουν πρακτική σε κλάδους, αλλά και στους συνταξιούχους, που πολλοί από αυτούς είναι στη μάχη, είναι νέοι και νέες στην ηλικία, αγωνιστές με πείρα, που μπορούν να βοηθήσουν αποφασιστικά σε αυτή τη φάση το Κόμμα.
Μπορούμε και με τη καθημερινή μας δουλειά μέσα στους χώρους κι έξω από αυτούς, με τους συναδέλφους μας, που έχουν τα ίδια προβλήματα με εμάς, αλλά και με την ψήφο μας στις εκλογές στις 18 και 25 Μάη, να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, ένα αποφασιστικό βήμα ισχυροποίησης του ΚΚΕ. Αυτό θα είναι το πραγματικά διαφορετικό, το ελπιδοφόρο.
Φίλες και Φίλοι
Την τριπλή μάχη των εκλογών και την ανάγκη να ενισχυθεί αποφασιστικά το ΚΚΕ, δεν μπορούμε να τη δώσουμε χωρίς να πάρουμε υπόψη μας τις βασικές εξελίξεις που έχουμε στους κλάδους της βιομηχανίας, εξελίξεις που συντελούνται στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και που έχουν σοβαρό αντίκτυπο στη ζωή πρώτα απ’ όλα των εργαζομένων στη βιομηχανία και των οικογενειών τους.
Και το λέμε αυτό γιατί πραγματικά όχι μόνο δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αφαιρεθούμε από τις εξελίξεις, αλλά χρειάζεται να μπορούμε και να ερμηνεύουμε αυτές τις εξελίξεις.
Γιατί οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στους κλάδους της βιομηχανίας πρέπει να γνωρίζουν τι φταίει και έχουν έρθει τα πράγματα ανάποδα, τι φταίει και έχουν χάσει τη δουλειά τους ή κινδυνεύουν να τη χάσουν, τι φταίει και δεν μπορούν να βρουν δουλειά στον κλάδο που για χρόνια δούλευαν, τι φταίει και είναι απλήρωτοι μήνες, τι φταίει και παίρνουν λιγότερα απ’ αυτά που έπαιρνε πριν χρόνια ο πατέρας τους…
Πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν φταίνε οι ίδιοι και οι επιλογές τους, ούτε τους τα ‘φερε έτσι η ζωή και ζουν μονίμως με την απειλή της απόλυσης, το φόβο να μην προστεθούν κι αυτοί στο 1,5 εκ των ανέργων ή ακόμα και αν είναι άνεργοι να ζουν με το φόβο πως για χρόνια θα παραμείνουν στην ανεργία.
Να μπορούν σιγά-σιγά να συνειδητοποιήσουν πως για την ανεργία ευθύνεται το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, το σύστημα που ζει και αναπνέει για το κέρδος, το κοινωνικό σύστημα που αντιμετωπίζει τη φυσική, χειρονακτική και πνευματική δύναμη του εργάτη σαν εμπόρευμα, θέλει τον εργάτη εμπόρευμα, όλο και πιο φτηνό, απαξιωμένο.
Γι’ αυτό απολύει εργάτες με συγκροτημένα δικαιώματα για να πάρει άλλους στη θέση τους με μισθούς πείνας... νέους κάτω των 25 ετών που αμείβονται με ψίχουλα, άνεργους επιδοτούμενους, που η επιδότηση καταλήγει ζεστό χρήμα στην τσέπη του εργοδότη, νέους μαθητευόμενους που εκπαιδεύονται στην τσάμπα εργασία…
Για την ανεργία φταίνε οι ίδιοι οι καπιταλιστές που κλείνουν τις επιχειρήσεις για να τις μεταφέρουν αλλού, σε άλλους πιο κερδοφόρους κλάδους, ακόμα και σε άλλες χώρες, με βασικό κριτήριο τη μεγαλύτερη κερδοφορία τους. Αυτό είναι και το βασικό τους κριτήριο για να επιλέγουν κλάδους, τομείς που θα επενδύσουν... Κι άλλοτε -είτε λόγω κρίσης ή όταν ο ανταγωνισμός τους βγάλει έξω από την αγορά- η εργατική δύναμη τους γίνεται και άχρηστη.
Αλλά και όταν τα μονοπώλια, οι γιγάντιες επιχειρήσεις στον καπιταλισμό κάνουν επενδύσεις, και όταν με κίνητρο την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα, δημιουργούν προϋποθέσεις να ανέβει η παραγωγικότητα, δε μειώνουν τον γενικό χρόνο εργασίας, αλλά μειώνουν τον αριθμό των εργατών που χρησιμοποιούν...
Το κίνητρο της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου οδηγεί στην ανάπτυξη που στη συνέχεια φέρνει την ύφεση και την κρίση. Με το ίδιο κίνητρο αγκομαχά για να μπει πάλι σε ρυθμούς κάποιας ανάπτυξης.
Αυτή τη συζήτηση πρέπει να δυναμώσουμε, συζήτηση για να καταλαβαίνει ο κάθε εργάτης και εργάτρια το χαρακτήρα της κρίσης, ως κρίσης του οικονομικού-κοινωνικού συστήματος, που έχει όνομα και είναι ο καπιταλισμός, για να βλέπει ο εργάτης και η εργάτρια, ο άνεργος, το ίδιο το σύστημα και την τάξη που έχει την εξουσία και όχι μόνο το πολιτικό προσωπικό, τα «λαμόγια» του. Έτσι μόνο μπορεί να στρέψει σωστά τα βέλη, τον αγώνα του.
Αυτή η συζήτηση και μπροστά στις εκλογές πρέπει να δυναμώσει ακόμα περισσότερο, για να καταλάβουν για παράδειγμα οι εργάτες στις Χαλυβουργίες γιατί συνεχίζονται οι διαθεσιμότητες, οι μειώσεις μισθών και οι απολύσεις, με το σύστημα των οικειοθελών αποχωρήσεων.
Γιατί στη Χαλυβουργία οι εργάτες δουλεύουν πότε εκ περιτροπής, πότε με διαθεσιμότητα, δηλαδή με το μισό μεροκάματο;
Γιατί μετά τις 70 απολύσεις, τώρα ο βιομήχανος κάνει, όπως λέγεται στη γλώσσα τους, «διαβούλευση» για ομαδικές απολύσεις για 90 εργαζόμενους;
Να καταλάβουν οι εργάτες στον κλάδο των τροφίμων και ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι της ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ, της ΑΜΣΤΕΛ, της ΠΕΠΣΙ, του ΚΑΤΣΕΛΗ, της ΜΕΒΓΑΛ, της ΦΑΓΕ, γιατί κλείνουν εργοστάσια, μονάδες και αποθήκες διακίνησης, γιατί παραδόθηκαν τμήματα σε εργολαβίες, γιατί γίνονται απολύσεις, μειώσεις μισθών εκ περιτροπής εργασία.
Οι εξελίξεις και στον κλάδο των τροφίμων από μόνες τους επιβεβαιώνουν αυτό που μόνο εμείς από την πρώτη στιγμή είπαμε ως κόμμα: Η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, οι μειώσεις των εργοδοτικών εισφορών, η υλοποίηση των κατευθύνσεων του ΟΟΣΑ, είναι απαιτήσεις των καπιταλιστών και στόχο έχουν να διασφαλίσουν την καπιταλιστική κερδοφορία και ανάκαμψη.
Άρα λοιπόν, η συμφωνία της κυβέρνησης με την τρόικα πάτησε πάνω στο έδαφος των απαιτήσεων των εγχώριων και ξένων μονοπωλιακών ομίλων που εντείνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Οι ομαδικές απολύσεις λύνουν τα χέρια στους μεγαλοεργοδότες, που χωρίς χάσιμο χρόνου θα μπορούν να απαλλάσσονται από τους περιττούς εργαζόμενους, να επενδύουν τα κεφάλαιά τους σε πιο κερδοφόρους κλάδους και να αξιοποιούν όλο το αντεργατικό οικοδόμημα που φτιάχτηκε πριν το μνημόνιο, ενισχύθηκε από αυτό και θα παραμείνει και μετά το μνημόνιο.
Γι’ αυτό στα εργοστάσια στα τρόφιμα, το παλιό και έμπειρο δυναμικό, το αντικαθιστούν με νέους κάτω των 25 ετών, που με νόμο πληρώνονται με 411 ευρώ, γι’ αυτό ολόκληρα τμήματα δουλεύουν με ενοικιαζόμενους, με εργαζόμενους των 2μηνων και 3ημηνων συμβάσεων.
Οι ομαδικές απολύσεις δίνουν τη δυνατότητα στους καπιταλιστές να ξεμπερδεύουν στην ουσία με εργαζόμενους που έχουν συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα και συνεπώς κοστίζουν περισσότερο και φυσικά θα τους αντικαθιστούν με άλλους που θα κοστίζουν λιγότερο, ή δεν θα κοστίζουν και τίποτα. Έχουν φροντίσει γι’ αυτό τα διάφορα προγράμματα επιδότησης των εργοδοτών για να προσλαμβάνουν άνεργους, η μαθητεία της απλήρωτης δουλειάς.
Στην ίδια κατεύθυνση και οι μειώσεις των εργοδοτικών εισφορών, που όχι μόνο τους απαλλάσσουν κι απ’ αυτή την περιττή υποχρέωση, μειώνουν το εργατικό κόστος, όπως το λένε. Θα δώσουν όμως κι ένα γερό χτύπημα στο ήδη σμπαραλιασμένο ασφαλιστικό σύστημα, αφού στην ουσία μειώνουν τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων, με οδυνηρές συνέπειες για τους ασφαλισμένους, δηλαδή για τους εργαζόμενους.
Οι ομαδικές απολύσεις και η μείωση των εργοδοτικών εισφορών, είναι απαιτήσεις που χρόνια έχουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι, απαιτήσεις που τώρα σε συνθήκες κρίσης μπορούν με ταχύτατους ρυθμούς να υλοποιηθούν. Είναι μέτρα που αποδεικνύουν ότι η πολιτική για την έξοδο από την κρίση είναι πολιτική προς όφελος των μονοπωλίων, δηλαδή σε βάρος του λαού.
Οι εξελίξεις αυτές και στον κλάδο των τροφίμων, επιβεβαιώνουν ότι τα λεγόμενα «διαρθρωτικά μέτρα», όπως η απελευθέρωση στο γάλα, στο ψωμί, είναι κι αυτές απαιτήσεις που είχαν οι βιομήχανοι τα προηγούμενα χρόνια και τώρα σε συνθήκες κρίσης μπορούν να ικανοποιηθούν. Οι διαρθρωτικές αλλαγές, τα λεγόμενα διαρθρωτικά μέτρα είναι αντιλαϊκά μέτρα που θα πλήξουν άμεσα τα λαϊκά στρώματα, θα οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση της αγοράς στα χέρια μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων.
Για παράδειγμα οι εξελίξεις με το γάλα και το ψωμί θα έχουν μεγάλες επιπτώσεις στους εργαζόμενους του κλάδου, στην ποιότητα των τροφίμων για τη λαϊκή οικογένεια.
Θα έχουν σοβαρές συνέπειες στην ελληνική κτηνοτροφία με την εισαγωγή γάλακτος κάτι που χρόνια αποτελούσε αίτημα και ανάγκη των βιομήχανων στο γάλα, ντόπιων και ξένων, για τη μείωση του κόστους παραγωγής.
Στα εργοστάσια γάλακτος, η μεγαλύτερη διάρκεια γάλακτος σημαίνει μείωση της ανάγκης για καθημερινή παραγωγή και εφοδιασμό της αγοράς, δηλαδή μείωση σε βάρδιες, σε εργατικό δυναμικό στην παραγωγή και διακίνηση σε σχέση με σήμερα.
Στις αλευροβιομηχανίες θα μεγαλώσει ο ανταγωνισμός για το ποιες επιχειρήσεις θα επικρατήσουν. Ορισμένες θα γιγαντωθούν, άλλες θα συρρικνωθούν. Και αυτός ο ανταγωνισμός πρώτα και κύρια θα πάρει αμπάριζα τους ίδιους τους εργαζόμενους στον κλάδο των τροφίμων.
Αυτό έγινε στον κλάδο της Χημικής Βιομηχανίας, του Τύπου – Χάρτου, όπου την περίοδο της κρίσης πολλές επιχειρήσεις έκλεισαν και όσες απέμειναν εφαρμόζουν τις νέες εργασιακές σχέσεις, τις μειώσεις μισθών με τις ατομικές συμβάσεις, την εκ περιτροπής εργασία, την κατάργηση των επιδομάτων.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Καλούμε τους εργαζόμενους στους κλάδους της βιομηχανίας, να σκεφτούν, να προβληματιστούν:
Όλα αυτά που εμφανίζονται ως απαιτήσεις της τρόικα και ως μνημονιακές υποχρεώσεις, είναι ή δεν είναι απαιτήσεις των κεφαλαιοκρατών και κατευθύνσεις της ΕΕ, που υπήρχαν προ μνημονίου και κρίσης;
Μήπως αυτές οι απαιτήσεις θα εξαφανιστούν όταν έρθει η ανάκαμψη και όταν το μνημόνιο τελειώσει, όπως υπόσχεται η κυβέρνηση;
Θα εξαφανιστούν αν αναδειχτεί μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή θα μετατραπούν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, όλοι αυτοί που έχουν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας, σε αρνάκια και σε φίλους των εργαζομένων;
Όχι! Αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όσο υπάρχει ΕΕ και καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, που υποστηρίζουν και η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα, παλιά ή νεόκοπα.
Και με μνημόνια και χωρίς μνημόνια, δημοσιονομική πειθαρχία θα υπάρχει, δήλωσε πρόσφατα ο εκπρόσωπος της Κομισιόν στην Ελλάδα και έτσι είναι. Και φυσικά στο όνομα αυτής της δημοσιονομικής πειθαρχίας όλο το αντεργατικό αντιλαϊκό οπλοστάσιο θα παραμένει και θα ενισχύεται.
Οι εργάτες στους κλάδους της βιομηχανίας, οι άνεργοι, ακριβώς επειδή ζουν με τραγικό τρόπο τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης μπορούν να καταλάβουν καλύτερα τι εννοεί ο κ. Σαμαράς όταν, μετά τη συμφωνία με την τρόικα και την ανακοίνωση για το πρωτογενές πλεόνασμα, λέει ότι «αυτή η Κυβέρνηση ενωμένη έκανε με σοβαρότητα αυτό που είναι η αποστολή της, να βγάλει τη χώρα από την κρίση».
Μπορούν να καταλάβουν ότι ο Σαμαράς μιλάει και απευθύνεται στα αφεντικά τους, στους βιομήχανους όταν λέει «είχαμε υποσχεθεί να βγάλουμε τη χώρα από την ύφεση. Το πετυχαίνουμε τώρα». Την υπόσχεσή του στους βιομήχανους εκπληρώνει αφού πρώτα τους έστρωσε το χαλί των αντεργατικών μέτρων, πάνω στο οποίο θα πατήσει η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία τους.
Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ με την επιχειρηματολογία τους για την κρίση, μπορεί να ξεκινούν από διαφορετική αφετηρία και να το κάνουν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας τους, καταλήγουν όμως και οι δύο, να βγάλουν λάδι το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, το σύστημα που παίρνει ανάσες όσο αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.
Η ΝΔ με τις επενδύσεις της, που θα φέρουν δουλειές και ο ΣΥΡΙΖΑ, με τους υγιείς επιχειρηματίες που θα σέβονται τους νόμους, υπηρετούν, προσπαθούν να κερδίσουν την ολόπλευρη στήριξη, ακόμα και την ανοχή της εργατικής τάξης στην προσπάθεια που κάνει το σύστημα να βγει από τη φάση της κρίσης, να περάσει στη φάση της ανάπτυξης.
Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκουν να ταυτίσει ο εργάτης τα συμφέροντά του με τα συμφέροντα του βιομήχανου.
Αυτό δεν κάνουν όταν η ΝΔ ανακοινώνει μέτρα για φτηνό βιομηχανικό ρεύμα και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί αυτή την απαίτηση του ΣΕΒ;
Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλουν ο εργάτης να δει τη δική του ζωή μέσα από τα αυξημένα κέρδη του εργοδότη και τέλος να υποταχτεί στις απαιτήσεις του.
Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ με τις προτάσεις τους κλείνουν το μάτι στους κεφαλαιοκράτες, ότι τα κέρδη τους είναι διασφαλισμένα, ότι η εξουσία τους δεν απειλείται, είναι εξασφαλισμένη.
Μόνο η λαϊκή οργάνωση και πάλη, με στόχο όχι γενικά και αόριστα αντιμνημονιακό, που πλέον σήμερα δεν λέει και τίποτα, αλλά με στόχο αντιμονοπωλιακό και αντικαπιταλιστικό, μπορεί να βάλει εμπόδια, να τους χαλάσει τα σχέδια. Αλλά και να συσπειρώσει δυνάμεις, να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για συνολικές ανατροπές, για να πάρει ο λαός στα χέρια του κλειδιά της οικονομίας, να την αναπτύξει με βάση τις δικές του ανάγκες.
Αν δε γίνει αυτό, οι όποιοι αγώνες θα ξεφουσκώνουν και θα εγκλωβίζονται σε κυβερνήσεις διαχείρισης, που θα συνεχίζουν το αντιλαϊκό έργο από εκεί που το σταμάτησαν οι προηγούμενες, όπως γίνεται μέχρι σήμερα.
Γι’ αυτό λέμε ότι καμία κυβέρνηση, η οποία υπερασπίζεται την πολιτική της ΕΕ, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, δεν πρόκειται να επιστρέψει πίσω στο λαό δικαιώματα και κατακτήσεις που είχε πριν από την κρίση.
Στα υπάρχοντα ερείπια, θα ‘ρθει να πατήσει και το σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ με «κοινωνική συνοχή»!!!
Γι’ αυτή την κοινωνική συνοχή δουλεύουν κοπιαστικά οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ στη βιομηχανία, όταν καλλιεργούν τα ιδεολογήματα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, των μειωμένων απαιτήσεων. Όταν βάζουν εμπόδια στην οργάνωση και συμμετοχή των εργαζομένων στην πάλη, όταν επιδιώκουν να εξασφαλίσουν με διλήμματα και εκβιασμούς τη συναίνεσή τους. Επιτίθενται στο ταξικό κίνημα, κάνουν ακόμα και ωμό αντικομουνισμό.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Η ολοκληρωμένη πρόταση του ΚΚΕ, δίνει τη δυνατότητα το κόμμα μας να εκφράσει ατόφια, γνήσια τη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην ΕΕ, που φτιάχνει τρόικες, επιβάλει μνημόνια διαρκείας, στέλνει οδηγίες.
Εγγυόμαστε συνεπή αντίσταση απέναντι στην ΕΕ, εγγυόμαστε ότι θα κάνουμε ότι μπορούμε για να χτυπηθεί η μοιρολατρία, η ευρωυποταγή. Και στην πραγματικότητα είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να το κάνουμε αυτό, με απόλυτη συνέπεια και αποτελεσματικότητα.
Γιατί είμαστε ελεύθεροι και αδέσμευτοι απέναντι στη συνθήκη του Μάαστριχτ και όλες τις συνθήκες. Απέναντι στη Λευκή Βίβλο, στην πολιτική της ΟΝΕ και του ευρώ, του Συμφώνου Σταθερότητας, στη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ και της κοινής δράσης της με το ΝΑΤΟ.
Εμείς δεν κρύβουμε λόγια. Άλλωστε έτσι κάνουμε πάντα. Προβάλλουμε και κάνουμε γνωστή ολόκληρη τη στρατηγική μας, η οποία συνίσταται στη θέση ότι η Ελλάδα της λαϊκής κοινωνικής ευημερίας , της ειρήνης, η Ελλάδα – στην οποία ο λαός αποφασίζει με τη θέληση και το δίκιο του για το ποιο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό σύστημα θέλει – δεν χωράει μέσα στην ΕΕ.
Είναι ψέμα ότι η ΕΕ είναι ένωση των λαών. Είναι επικίνδυνο ολίσθημα η επιδίωξη τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, να προσπαθούν να πείσουν το λαό και τη νεολαία, με επιχειρήματα ότι η ΕΕ είναι κάτι σα θέσφατο, θεόσταλτο, κάτι που υπάρχει ή που πρέπει να υπάρχει έξω από την εξέλιξη, την ίδια την ταξική πάλη, τους συσχετισμούς δυνάμεων. Τίποτε από αυτά δεν ισχύουν. Απλά γιατί η ΕΕ είναι καπιταλιστική ένωση.
Η πάλη μας για την ανατροπή της ισοδυναμεί με την πάλη που κάνει ή πρέπει να κάνει κάθε λαός στη χώρα του, για να αλλάξει την κατάσταση που επικρατεί, για να ανατρέψει το καπιταλιστικό σύστημα και να οικοδομήσει μια καλύτερη, ανώτερη κοινωνία, τη σοσιαλιστική.
Όπως λοιπόν δεν συμβιβαζόμαστε με τον καπιταλισμό στη χώρα μας, έτσι δεν μπορούμε να συμβιβαζόμαστε και με την καπιταλιστική ενοποίηση, τον ιμπεριαλιστικό σχηματισμό που ακούει στο όνομα ΕΕ.
Η άποψη του ΚΚΕ είναι ξεκάθαρη. Όπως στην Ελλάδα εργαζόμαστε δραστήρια για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, έτσι κάνουμε, αυτό προτείνουμε και για όλη την Ευρώπη.
Όπως είμαστε υπέρ μιας Ελλάδας της ειρήνης, των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, σε σύγκρουση με τον καπιταλισμό και τα μονοπώλια, έτσι και στην Ευρώπη είμαστε υπέρ μιας Ευρώπης της ειρήνης, των λαϊκών δικαιωμάτων, ενάντια στην καπιταλιστική ένωση και τα μονοπώλια, μιας Ευρώπης του σοσιαλισμού.
Φίλοι και φίλες
Το ΚΚΕ σήμερα λέει καθαρά κατηγορηματικά στο λαό μας ότι μπορεί να ζήσει καλύτερα κι αυτός και τα παιδιά του.
Η Ελλάδα έχει μεγάλες αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες, που μπορούν να απελευθερωθούν μόνο με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής από τη λαϊκή - εργατική εξουσία, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής. Η οργάνωση της βιομηχανίας, με στόχο την ικανοποίηση των λαϊκών, των κοινωνικών αναγκών απαιτεί ριζικές αλλαγές.
Μόνο με τη δύναμη της εργατικής - λαϊκής εξουσίας μπορεί να πραγματοποιηθεί η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ώστε να οργανωθεί, να αναπτυχθεί η οικονομία με κεντρικό σχεδιασμό, με εργατικό - κοινωνικό έλεγχο, με κριτήριο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων και όχι τα κέρδη του κεφαλαίου. Να αποδεσμευτεί η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, αναπτύσσοντας αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με άλλα κράτη, πολύ περισσότερο κράτη που είναι στο ίδιο επίπεδο ανάπτυξης και αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα.
Αυτές οι ριζικές αλλαγές αποκαθιστούν τη μεγάλη κοινωνική αδικία και φέρνουν στα χέρια των εργαζομένων, στη βιομηχανία και τους συναφείς κλάδους, τον πλούτο που παράγουν, τον πλούτο που τους ανήκει και τον καρπώνονται οι εκμεταλλευτές τους.