Περισσότεροι από 1.000 νέοι άνθρωποι την ημέρα
προστίθενται στις τάξεις των ανέργων στην Ευρώπη. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια,
ο στρατός των ανέργων σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο έχει αυξηθεί κατά
περισσότερο από 10 εκατομμύρια.
Στην Ελλάδα, παρά τον ισχυρισμό της κυβέρνησης ότι η λιτότητα φέρνει αποτελέσματα, ο προϋπολογισμός του 2014 προβλέπει νέες περικοπές δημόσιων δαπανών και περισσότερες απώλειες θέσεων εργασίας. Η οικονομική και ανθρωπιστική καταστροφή είναι πρωτοφανής εν καιρώ ειρήνης: στο 27% η ανεργία, στο 60% η ανεργία των νέων, στο 25% η συρρίκνωση του ΑΕΠ, στο 40% η μείωση του οικογενειακού εισοδήματος. Παρά τη μακρά περίοδο αμείλικτου πόνου, το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ φτάνει το 180%, ενώ ήταν στο 120% το 2010 όταν επιβλήθηκαν τα πρώτα μέτρα λιτότητας.
Αλλά η ανθρώπινη τραγωδία δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Οι μισθοί σε όλη την Ευρώπη έχουν περικοπεί, ενώ το κράτος πρόνοιας έχει περιοριστεί σε πρωτοφανή βαθμό μεταπολεμικά. Εκατομμύρια ανθρώπων παλεύουν να πληρώσουν τα στεγαστικά δάνειά τους, τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος ή τις ιατρικές και εκπαιδευτικές δαπάνες Η Ευρώπη δεν έχει βιώσει παρόμοια ανθρωπιστική κρίση τα τελευταία 60 χρόνια, με 120 εκατ. ανθρώπους να υποφέρουν σε συνθήκες ακραίας δυσκολίας, σύμφωνα με τον Ερυθρό Σταυρό. Αυτό δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο αλλά, για να χρησιμοποιήσουμε μία φράση του Νέλσον Μαντέλα, «ανθρωπογενής» φτώχεια.
Οι ζηλωτές του νεοφιλελευθερισμού έχουν φέρει τα πάνω κάτω στις ζωές των απλών ανθρώπων. Οι πολιτικές των διαρθρωτικών αλλαγών υπηρετούν ένα μοντέλο οικονομικής διακυβέρνησης που μεταφέρει τους κινδύνους στις πλάτες των απλών ανθρώπων και των νέων. Αλλά η απάντηση της ΕΕ και των ευρωπαίων ηγετών απέναντι στην κρίση είναι απελπιστική. Η μοναδική πρωτοβουλία της ΕΕ για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων είναι μόλις €6 δις ή 0,6% του προϋπολογισμού της για την περίοδο 2014-2020. Η λιτότητα, η εργασιακή επισφάλεια και η δυναμική των αγορών υπονομεύουν την ικανότητα των χαμηλόμισθων και των μεσαίων εισοδημάτων για αξιοπρεπή διαβίωση. Το χρέος των νοικοκυριών είναι εξαιρετικά ψηλό στην Ολλανδία και τη Μάλτα (σχεδόν 220% του ΑΕΠ), ενώ στην Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία πολλές επιχειρήσεις έχουν παγιδευτεί στο σπιράλ του χρέους.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες, που ισχυρίζονται ότι η σημερινή
συνταγή για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι «επιτυχημένη», είναι υποκριτές.
Για εκατομμύρια ανθρώπους, το ευρωπαϊκό όνειρο έχει γίνει εφιάλτης. Οι έρευνες
της κοινής γνώμης του Ευρωβαρόμετρου δείχνουν την αυξανόμενη κρίση εμπιστοσύνης
στην ΕΕ και την καταστροφική άνοδο της δημοτικότητας ακροδεξιών κομμάτων.
Αυτό το οποίο πρέπει να μας δίνει ελπίδα είναι η εμφάνιση νέων ομάδων
αλληλεγγύης και κινημάτων στη βάση της κοινότητας. Μπορούν να οδηγήσουν – και
θα το κάνουν – σε μεγαλύτερη δημοκρατική συμμετοχή και έλεγχο.
Οι ευρωπαϊκές εκλογές του επόμενου Μαΐου αποτελούν ευκαιρία να ξεκινήσει ένας ουσιαστικός διάλογος με τους πολίτες –ιδιαίτερα με εκείνους που αισθάνονται πως κανείς δεν νοιάζεται γι’ αυτούς– για μια νέα βάση πραγματικής δημοκρατίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Είναι καιρός να σταματήσει η Ευρώπη την κατάφωρη παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, προχωρώντας στην αναμόρφωση του κράτους, στην αποκατάσταση της ανάπτυξης και στη δημιουργία υψηλής ποιότητας θέσεων σταθερής εργασίας, με το πλαίσιο προστασίας που ιστορικά έχει συμβάλει στο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο. Πρέπει να δημιουργηθεί στην Ευρώπη, στο Βορρά και στο Νότο, ένα μέτωπο κατά της λιτότητας και κατά της ύφεσης, ένα κίνημα αλληλεγγύης για όλους τους εργαζόμενους. Αυτό θα μπορούσε να έχει ως συνέπεια ένα σύμφωνο για τη δημοκρατία, την ανάπτυξη και την κοινωνική δικαιοσύνη. Πρέπει να ξαναχτίσουμε την αλληλεγγύη ανάμεσα στους νέους, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους άνεργους, για να γκρεμίσουμε τη νέα διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους της Ευρώπης – το «τείχος του χρήματος», για να χρησιμοποιήσω μια ιστορική φράση που έχει ξαναγίνει επίκαιρη.
Θα είμαι ο υποψήφιος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και η απόφαση αυτή έχει ως κίνητρο την επιθυμία μας να επανενώσουμε την Ευρώπη και να την επαναθεμελιώσουμε σε δημοκρατική και προοδευτική βάση. Υπάρχει εναλλακτική λύση στη σημερινή κρίση και είναι καθήκον μας και η μοίρα μας να αγωνιστούμε γι’ αυτήν.
ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ
ΤΥΠΟΥ
28/11/2013